Star Wars Outlaws is een overoptimistisch kijkje in de onderwereld

Lightsabers, mysterieuze krachten en een strijd tussen het goede en het kwade. Elementen die we al tig keer in het Star Wars-Universum mochten ervaren. Toch kregen we af en toe een glimps te zien van de onderwereld en het grijze gebied tussen deze twee uitersten. Met Star Wars Outlaws krijgen we eindelijk de kans om ons volledig onder te dompelen in het grijze bad van de onderwereld, maar is dat wel zo’n prettige ervaring?

Sinds Disney in het bezit is van de Star Wars-licentie hadden vooral ontwikkelaar EA en Motive het voor het zeggen op Star Wars-game gebied. Na een aantal sterke Jedi-games en een prima ruimte-shooter in de vorm van Squadrons, bleef het aardig stil rondom Lucasfilm Games. Gelukkig mogen sinds korte tijd ook andere ontwikkelaars aan de slag met de IP en Ubisoft lijkt daarin het voortouw te hebben genomen. Daarmee hebben ze een sterke troef in hun handen, want zij besluiten om de onderwereld te gaan verkennen. Een wereld die voorheen af en toe belicht werd in films, comics of boeken. 

Een hoop heisa voor een Heist

We merken al vrij snel dat elke klus die Kay uitvoert in een grote puinhoop belandt. Wanneer ze toch weer vol goede moed aan een nieuwe klus begint en daarbij een zeldzaam ruimteschip jat van een chagrijnige onderwereldbaas, zijn de rapen helemaal gaar. Kay belandt op een dodenlijst en moet zo snel mogelijk weg zien te komen. 

Om dit kleine probleem op te lossen besluit ze een crew samen te stellen om de grootste heist ooit uit te voeren en met het geld haar naam van de lijst af te halen. Wat hierbij gelijk opvalt is dat iedereen in de onderwereld maar wat lijkt te doen. We proberen wat, het mislukt en dan improviseren we wel iets nieuws. Het voelt erg ‘Han Solo’ aan, maar als iedereen die eigenschap heeft verliest het toch langzaam zijn charme. 

De missies die daaruit vloeien zijn vooral een herhaling van zetten. Je sluipt ergens naar binnen, je jat iets, het alarm gaat af en je moet je een weg naar buiten knallen. Een enkele keer loopt het iets anders, maar het komt wel op hetzelfde neer. Dit is jammer, want daardoor voelen sommige missies echt als een opgave en wil je die zo snel mogelijk afraffelen.

De wijde ‘onder’wereld intrekken…

Het verhaal brengt ons naar vijf verschillende planeten met hun eigen onderwereld-charme. Zo is Star Wars-veteraan Tatooine van de partij, maar ook Kijimi en Canto Bight die we herkennen uit de sequel trilogy. Om het lijstje helemaal af te maken zijn de planeten Akiva en Toshara toegevoegd. Wat Ubisoft enorm goed voor elkaar heeft is de charme van elke planeet naar voren schuiven.

Zo voelt Tatooine echt aan als de bloedhete planeet die we kennen van de film en kun je naar veel iconische plekken gaan. Hoogtepuntjes zijn Jabba’s Palace en de beroemde Cantina waar Han Solo als eerste schoot (einde discussie). 

Kijimi heeft een sneeuwklimaat en voelt bijna beklemmend door alle smalle straatjes, Akiva is de jungle planeet waar regelmatig tropische regenbuien zijn en je constant lijkt te verdwalen. Canto Bight, bekend uit The Last Jedi, laat je echt het contrast voelen van een high society en arme arbeidersklasse. De straten voelen vol, overal staan spullen en zijn mensen of aliens te vinden, maar in de verte staat een prachtig paleisachtig gebouw.  

Toshara is een unieke planeet bedacht door Ubisoft. Deze steppe-planeet is waar we een groot deel van de game spenderen om een aantal mechanics te leren en langzaamaan verschillende gameplay features worden geïntroduceerd.

Wanneer we eindelijk van de planeet af mogen maken we kennis met het ruimte-gedeelte van de game. Zowel de gevechten met je ruimteschip en het reizen door de ruimte voelen enorm goed aan. Het geeft een fijn gevoel wanneer je vanaf de planeet vloeiend door de wolken vliegt en in de ruimte belandt en vice versa. Een aantal ruimtestations is ook toegankelijk en ademt net zoveel sfeer als de steden op de planeten. 

Een reputatie hoog te houden

Een van de grootste gameplayelementen is het reputatiesysteem. Kay en Nix krijgen al snel te maken met de grote spelers van de onderwereld: De Hutts, De Pykes, Crimson Dawn en de Ashiga Clan. 

Waar Ashiga vooral gebonden is aan een planeet, zijn de overige drie op bijna elke planeet aanwezig. Elke factie heeft zo zijn eigen gebied waarbij de reputatie van Kay bepaalt of zij haar accepteren of meteen overhoop willen schieten. De Rebels en het Keizerrijk zijn ook aanwezig, maar daar kun je geen reputatie mee opbouwen. Vooral het keizerrijk is erg gevaarlijk en stuurt een half leger op je af als je hen lastig valt. Afhankelijk van de keuzes die jij maakt in missies stijgt of daalt de reputatie met het syndicaat. Het is dus altijd balanceren tussen twee kwaden. 

Een mooi voorbeeld is een missie waarbij ik in Crimson Dawn-gebied een chip moest stelen. Ik merkte al gauw dat ik elke keer overhoop werd geschoten en moeilijk door het gebied kon sluipen. Als gevolg hiervan besloot ik een aantal klusjes aan te nemen voor de Crimson Dawn om mijn reputatie te verbeteren. Uiteindelijk kon ik zonder moeite langs de bewaker wandelen, die mij nog vriendelijk begroette ook, de chip pakken en weer naar buiten lopen. Omdat ik vrienden was geworden met Crimson Dawn, werden de Pykes op hun beurt weer minder tolerant tegenover mij.

Vrijwel elke missie geeft de mogelijkheid om punten te scoren bij een bepaalde factie. Dit levert je ook kortingen op, en toegang tot speciale items – of je moet juist meer betalen als ze je niet mogen. Een leuke feature is dat je vaak de kans krijgt om iemand om de tuin te leiden. Je liegt dus over wat er is gebeurd en raakt daardoor geen reputatie kwijt. Mochten ze daar achter komen, dan ben je natuurlijk wel de pineut.

Pijnlijke momentjes

Een groot deel van de gameplay is gericht op stealth. Jouw kleine huisdiertje Nix is uitermate geschikt om in te zetten wanneer je vijanden wil beroven of afleiden. Hoe schattig en lief Nix ook is, het is allemaal erg simpel. Als je eenmaal de trucjes kent, sluip je met gemak elke zwaarbewaakte basis binnen. Qua combat is het ook niet heel spectaculair. In het begin voelt het nog uitdagend, maar wanneer je al vrij snel de explosieve munitie hebt ontgrendeld, blaas je iedereen met gemak op. Naast de blaster heb je nog wat granaten en een medpack.

Doordat Kay heel snel dood gaat ben je verplicht om dekking te zoeken, maar soms werkt de camera enorm tegen. Meerdere malen merkte ik dat iets mijn zicht blokkeerde of dat de camera een rare draai maakte waardoor ik geen overzicht meer had. Soms werd ik uit het niets uit mijn verstopplek geschopt of schoot ik mezelf dood omdat blijkbaar de kogel iets voor mijn neus raakte. Het is erg slordig allemaal.

Op het moment van schrijven zijn er enorm veel bugs in de game te vinden. Zo had ik regelmatig last van animaties die niet werden ingezet, heb ik een paar keer vastgezeten in het fast travel-screen of ploppen er opeens vijanden in beeld. Dit is echt niet nodig voor een game waar je veel geld voor neerlegt.

Laten we de sfeer erin houden

Waar veel dingen nog erg ongepolijst zijn of enorm slordig, is de productiewaarde wel hoog. De verschillende planeten en steden zijn werkelijk prachtig en voeren je echt mee in de Star Wars-wereld. Je krijgt echt het gevoel dat je in een Star Wars-stad rondloopt waar mensen hun leven leiden of waar stiekeme deals worden gesloten. Ook de naadloze overgangen naar de ruimte zijn een prettige toevoeging om mee te maken.

Waar de gezicht animaties niet al te best zijn, zijn de omgevingen dat weer wel.

Een ander groot pluspunt is de hoge kwaliteit aan voice-acting. De zinnen voelen totaal niet geforceerd aan en de slechteriken waar je mee te maken krijgt klinken ook echt als gasten waar je totaal geen hoogte van krijgt. Naast de sterke voice-cast is de muziek ook van hoge kwaliteit. Ik heb meerdere malen bewust gekozen om door de atmosfeer te vliegen omdat ik de muziek zo tof vond.

In contrast met de vlakke gameplay, zijn de mini-games erg goed uitgewerkt. Één mini-game in het bijzonder is erg vermakelijk. Het kaartspel Sabacc, dat speciaal voor deze game een eigen versie heeft gekregen, werkt enorm verslavend. Zonder dat ik alle regels hierover ga uitleggen, wil ik wel aangeven dat je kunt valsspelen tijdens het spelen. Dit is niet zonder risico maar maakt het tactische element van het kaartspel extra leuk. Tot slot wil ik ook het hacken benoemen. Al vrij snel ontgrendel je een speciale tool waarmee je sloten kunt openbreken. In plaats van voorzichtig een pinnetje omhoog te duwen, werkt het in Outlaws als een ritme-game. Je hoort een ritme en jij moet deze zo goed mogelijk nabootsen. Ik vond het erg verrassend omdat het net even iets anders is. Echter maak je geen zorgen als je totaal geen ritme hebt, je kunt deze feature ook uitzetten.

Star Wars Outlaws is een game die het hart op de juiste plaats heeft, maar nog niet helemaal uit de verf komt. De vlakke gameplay en vele bugs werken je soms op de zenuwen, maar de sfeer die de game uitademt en de sterke cast trekt dit weer omhoog. Misschien blijft deze game daarom in het grijze gebied steken, waar het zijn inspiratie vandaan heeft gehaald.

Star Wars Outlaws is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, en pc.

Conclusie

Star Wars Outlaws is zeker geen slechte game, maar stijgt naast de productiewaardes nergens naar grote hoogtes. Je merkt de zorg en aandacht die in de werelden, personages en lore is gestoken, maar het schiet weer tekort als je hier fatsoenlijk in wilt spelen. Ondanks de vele slordigheden hoop ik oprecht dat er geleerd wordt van deze fouten en we nog een keer terug mogen keren in de onderwereld van het Star Wars-universum.

Pluspunten

• De werelden ademen sfeer uit
• Sterke voice-cast en muziek
• Minigame Sabacc is geweldig

Minpunten

• De gameplay blijft erg vlak
• Te veel slordige animaties en bugs

Beeld: Massive Entertainment / Ubisoft

Beeld: Massive Entertainment / Ubisoft