Rollerdrome is een high die te snel vervliegt

De meeste Rollerdromen zijn bedrog

Wat is een dystopie zonder een bijpassende bloedsport? Anno 2030 kijkt een gevoelloos geworden wereld aandachtig naar Rollerdrome. In dodelijke toernooien leggen deelnemers al rolschaatsend arena’s vol geprivatiseerde strijdkrachten om. Het concept alleen klinkt al gruwelijk genoeg, maar in hoeverre bouwt ontwikkelaar Roll7 er ook een fraaie game omheen?

De daadwerkelijke spelregels van Rollerdrome zijn simpel. Deelnemers beschikken over maximaal vier unieke wapens, met op papier onbeperkte munitie. De crux zit hem in de magazijnen; die worden enkel aangevuld door het uitvoeren van skatetrucs. Herladen hoeft niet, de kogels verschijnen op magische wijze direct in het magazijn — ook midden in de lucht of halverwege een grind.

Hoe complexer de trucs, des te meer patronen er gepopt mogen worden. Voeg daar een metertje tijdvertragende reflex time en tijdsgebonden dodges aan toe, en je snapt wat Rollerdrome van je vraagt: freestyle genocide. 

Waar Tony Hawk en Keanu Reeves samenkomen

In essentie voelt Rollerdrome alsof Tony Hawk Pro Skater zich in The Matrix af zou spelen. Een goede combo rijgt backflips naadloos aan wallrides — en vliegt direct weer door naar slow-motion explosies en headshots. Na het succes van Roll7’s eerdere OlliOlli-games zal het niemand verbazen, maar de juiste ‘lijn’ leggen (lees: een vloeiende aaneenschakeling van trucs uitvoeren) voelt ook in Rollerdrome fantastisch.

In tegenstelling tot OlliOlli kent Rollerdrome een vrijere formule. Het is aan de speler om van computergestuurd doelwit naar computergestuurd doelwit te navigeren, met alle strategie en hectiek van dien. De relatief omvangrijke arena’s worden voortdurend volgeplempt met allerlei moordlustig gespuis – van overzicht is weinig sprake. Soms pakt dat gunstig uit voor je combo, maar andere keren valt de flow volledig stil omdat die ene vergeten sluipschutter nog honderd meter verderop staat. En weg is die lekkere lijn.

Rollerdrome is, afgezien van de soms rommelige structuur, niet bepaald vergevingsgezind. Veel tegenstanders kunnen je vanaf mijlenver al met precieze projectielen bestoken, terwijl het gros een vlotte handeling of twee-drie vergt om efficiënt om te kunnen leggen. Overleven in Rollerdrome is een dans van non-stop dodges, slow-motion schietwerk, mid-air wapenwissels en Tony Hawk-esque knoppencombinaties. 

Als de Rollerdrome-formule ‘klikt’ blijkt het een prachtig ballet, maar het doet vingers wel bijzonder snel verkrampen. Zelfs al is het onmogelijk om op je bek te gaan in Rollerdrome; simpelweg overeind blijven is alsnog niet aan iedereen besteed. Wie niet door blijft skaten én slim blijft schieten, sterft een snelle dood. 

Tussen bloedsport en bijzaak

Rollerdrome kent, net als de OlliOlli-reeks, een vrij traditionele arcadeformule in de spelopbouw. In de schoenen van Kara Hassan rol je als volstrekte nieuwkomer ‘s werelds grootste Rollerdrome-toernooi binnen, met de bedoeling direct door te bikkelen tot de kampioenstitel. In totaal telt de game daarmee elf arena’s, elk met hun eigen uitdagingen en relatief strenge, tijdsgebonden scoretelling. 

Voorafgaand aan nieuwe competitiefases vindt Rollerdrome ook momenten om een verhalende, rode draad te spannen. Achter de schermen van de competitie ontwikkelt zich een complot of twee, maar echt aangrijpend zijn de verhalende segmenten niet te noemen.

Rollerdrome’s sluimerende mysteries zijn immers niet echt op te lossen en ook de voorgeschotelde keuzes lijken geen enkele invloed te hebben op het daadwerkelijke spelverloop. Wat er hier echt toe doet, is en blijft het aan elkaar knallen van lompe combo’s. De politieke inmenging van sponsoren en onderlinge spanning tussen Rollerdrome-atleten is leuk voor de beeldvorming, maar het blijkt bijzaak. 

Een machtige high met een veel te kort plateau

Als spelconcept is Rollerdrome met vlag en wimpel geslaagd, maar de high blijkt er wel eentje die snel diens plateau bereikt. Spelrondes afsluiten met de slow-motion inslag van een granaatwerper voelt machtig, maar na de zoveelste tijdvertragende explosie beginnen dat soort acties hun glans te verliezen. De elf unieke arena’s bieden nauwelijks genoeg variatie om dat gevoel verder op te rekken.

Inderdaad: de omgevingen van Rollerdrome — net als de verschillende archetypen daarin — ogen behoorlijk stijlvol. De nadruk op minimalistische cell-shading geeft Rollerdrome een uniek uiterlijk, maar uiteindelijk neigt het naar eenheidsworst. De verschillende arena’s bestaan niet alleen uit grotendeels dezelfde tegenstanders, maar ook dezelfde vier overkoepelende locaties. De nieuwigheid vergaat net zo snel als het kwam.

Dat de meeste speelvelden een ietwat ongeïnspireerde indruk achterlaten, helpt spelers daarnaast niet bepaald in hun voortdurende zoektocht naar de volgende sprong en/of schietpartij. Soms zijn de arena’s te kaal, andere keren missen obstakels onderlinge synergie. Enorm doordacht voelt het anno 2022 niet bepaald; de skatespellen van twintig jaar terug ‘vloeiden’ en varieerden beter. 

Zelfs de Rollerdrome-finale en de latere New Game Plus-achtige modus blijken herkauwd uit eerder materiaal, zij het net wat chaotischer dan voorheen. Ergens is het begrijpelijk, maar het steekt jammerlijk af tegen de bakken potentie van het spelconcept. Op die herkauwde momenten voelt Rollerdrome meer als een uit de kluiten gewassen pandemieproject dan een volwaardige productie op zichzelf. 

It’s more than a feeling…

De lol van Rollerdrome zit uiteindelijk vooral in een gevoel krijgen voor het spel. Gevoel voor de skates, gevoel voor de wapens, maar vooral gevoel voor de verschillende arena’s en tegenstanders. Welke doelwitten duiken waar en wanneer op? Wie dat allemaal onder de knie krijgt — en het in rap tempo aan elkaar kan combo’en — mag een mooie score neerzetten.

Los van hogere scores behalen, heeft Rollerdrome gewoonweg niet al te veel om het lijf. Met het verhaal als bijzaak en de variatie op een laag pitje zijn het vooral de ranglijsten die spelers gaande moeten houden. Voor selecte bikkels biedt dat genoeg plezier om poging na poging aan de perfecte combo te sleutelen, maar wie meer had verwacht, komt van een koude rollerdisco thuis.