De verslavende werking van Prince of Persia: The Lost Crown

Ubisoft kan wel een klapper gebruiken. Na de honderden miljoenen verlies in 2023 proberen ze in 2024 de weg omhoog weer in te slaan. Met Assassin’s Creed Mirage nog in ons achterhoofd en Skull and Bones in het vooruitzicht kunnen we ons in de tussentijd vermaken met Prince of Persia: The Lost Crown. Nou ja tussentijds… Dan doe je de game nogal tekort, want Prince of Persia: The Lost Crown is een uitgebreide game met een speeltijd van ongeveer 24 uur. De vraag is dan ook: krijgt Ubisoft het voor elkaar om deze prins te kronen?

De laatste release van Prince of Persia is al bijna 15 jaar geleden (als je de mobiele games buiten beschouwing laat). In 2010 kwam The Forgotten Sands uit, maar de echte grote games waren toch de Prince of Persia Trilogy met mijn favoriete game: The Sands of Time. Ik vond het destijds zo gaaf dat je de tijd kon terugdraaien in game, waardoor je foute free-run-pogingen kon herstellen.

Dat Ubisoft zo lang heeft gewacht met de release van een nieuwe game, zorgde bij mij voor hoge verwachtingen. Weet de game de verwachtingen waar te maken? Of had Ubisoft zijn handen beter van de prins af kunnen houden?

Sargon, een Immortal met dodelijke wapens

The Prince of Persia: The Last Crown draait om protagonist Sargon. En ondanks wat de titel en het verleden van de franchise doen vermoeden, is Sargon geen prins. Hij is een huurling die vecht voor de Perzische koningin en is onderdeel van een groep strijders genaamd The Immortals. Maar wie is dan de Prince als Sargon het niet is? Die spoiler laat ik in het ongewisse. Sargon en de leden van de Immortals maken voor het eerst een entree in de Prince of Persia games, wat prettig is voor nieuwe spelers. Je hebt geen voorkennis nodig over de andere delen en kan neutraal in de game duiken.

De game begint met een gewelddadige strijd tussen het Perzische Rijk en het Kushana Rijk uit Centraal-Azië, waarbij de Immortals meer dan nodig zijn om de strijd te winnen. Sargon komt aan het begin oog in oog te staan met de Kushana-generaal en zo begint je eerste baasgevecht. De toon van de game wordt direct gezet wat betreft actie en kwaliteit. Na je eerste bazengevecht trapt het verhaal pas echt af en kom je erachter dat Perzië al dertig jaar te maken heeft met droogte, hongersnood en andere rampen. Een overwinning op de Kushana was dus ook nodig om de spirit erin te houden.

De overwinning vieren is maar van korte duur. Ghassan, de enige zoon van koningin Thomyris, wordt plotseling ontvoerd door een van haar eigen trouwe onderdanen. Het is dus aan Sargon en de Immortals om achter de prins aan te gaan. Deze zoektocht brengt ze naar de Ancient City of Mount Qaf. Deze mysterieuze plek, beter bekend als de Citadel, huist ook een bizarre tijdsvloek die alles en iedereen gevangen houdt in Mount Qaf. Je begeeft je in een waar tijddoolhof.

De magie van Mount Qaf

The Prince of Persia: The Lost Crown gaat terug naar zijn roots qua gameplay, want we spelen niet een 3D, maar een 2D. De game voelt en lijkt in essentie behoorlijk op Metroid Dread en dan bedoel ik vooral de belangrijkste eigenschappen, namelijk: snelle gameplay en geen laadtijd tussen de verschillende ruimtes, een open wereld en talloze upgrades en lore die middels puzzels te bemachtigen zijn. Tel daarbij het combat-systeem op en je hebt een uitgebreide nieuwe Prince of Persia ervaring.

Buiten de hoofdmissie is er niet echt een vast pad dat je volgt, wat een geweldige verkenningstocht door de dertien locaties en biomen van Mount Qaf oplevert. Vanaf het begin van de game kun je bovendien ook kiezen hoe je wilt spelen. Die toegankelijkheidsopties zorgen voor een gepersonaliseerde spelervaring. Dit is op ieder moment in de game aan te passen. Je kunt bijvoorbeeld kiezen hoe behulpzaam de map voor jouw mag zijn, handmatig instellen hoe sterk vijanden zijn of de mate van schade die Sargon kan incasseren bijstellen. Dit maakt dat je als speler niet vastzit aan van tevoren bepaalde keuzes.

Ubisoft lijkt de focus echt op de gameplay te hebben gelegd, wat zonder twijfel de kracht is van de game. Echter is hierdoor wel het verhaal wat achterop geraakt. Pas na ongeveer driekwart van de game wordt het verhaal interessant en bereikt het zijn climax. Door de structuur van de game is het moeilijk om de sfeer en het verhaal echt te voelen en komt het einde van de game niet tot zijn recht. Dat terwijl er gigantisch veel onverwachte twists zijn en er genoeg lore over de wereld te vinden valt tijdens het ontdekken van Mount Qaf.

Combat je suf

Platformen zijn even belangrijk als combat in The Last Crown. Vooral de balans tussen deze twee spelvormen is sterk in de game. Dit zorgde ervoor dat platformen vaak geïntegreerd zijn in een van de vele (mini-)baasgevechten. Sargon is aan het begin van het spel een atletische kerel, maar zijn movesets wat betreft platforming en combat zijn nog vrij basaal. Gaandeweg vindt hij onder andere Simurgh-veren: krachtige upgrades van de God of Time and Space die Sargon voorzien van speciale tijdkrachten. Deze helpen enorm tijdens het platformen, het te slim af zijn van vijanden en vallen vermijden.

Bij de speciale tijdkrachten behoren bijvoorbeeld teleportatie en het openen van een rift-portal waarin je projectielen, bommen en zelfs vijanden in gevangenschap kunt houden. Ook krijg je meer praktische platformskills, waaronder een dash en dubbele sprong. Elke nieuwe kracht van de Simurgh opent een mogelijkheid voor Sargon om niet-betreedbare gebieden op de map te trotseren. Platformen is in The Lost Crown een trial and error: hoe complexer het wordt, hoe meer voldoening het geeft als je het eindelijk onder de knie hebt. Dit deed me opnieuw veel denken aan Metroid. Neemt niet weg dat ik veelvuldig een game-over-scherm heb gezien en weer helemaal opnieuw moest beginnen bij de laatste checkpoint.

De combat in The Last Crown is zowel bevredigend als uitdagend. Je hebt talloze manieren om verschillende vijanden uit te schakelen met je zwaarden en daar horen een aantal knoppencombinaties bij. Deze hoef je niet helemaal zelf te ontdekken, maar het kan wel als je daar zin in hebt. Als je sneller de handelingen onder controle wilt hebben is er de optie om een combat training te volgen bij een van je Immortal-leden.

Zoals eerder aangegeven zijn de combatmogelijkheden van Sargon aan het begin vrij basic, maar breidt gedurende de game wel steeds meer uit. Een standaard aanval voer je uit met met vierkantje, vanuit een R2-sprint voer je een slide- of kick-aanval uit en je kan dodgen of parryen met L2. Parryen wordt wel interessant gemaakt, want vijanden hebben twee soorten aanvallen. Aanvallen met rode ogen zijn niet te parryen en moet je dus behendig dodgen, terwijl aanvallen met gouden ogen perfect gepareerd moeten worden; dit levert een waanzinnige animatie op waarin Sargon een prachtige counter-aanval uitvoert die heel veel schade uitdeelt.

Puntjes op de I

Als kers op de taart heeft Sargon de mogelijkheid om een Artha-aanval uit te voeren. Dit is een speciale oplaadbare aanval die veel grotere schade aanbrengt. Je krijgt die aanval in de loop van de game door mini-bazen te verslaan. In totaal kun je er ongeveer tien verzamelen, maar er zijn er maar twee te gebruiken in het spel. Je kan de andere tien wel gebruiken, maar dan moet je ze wisselen bij een van je checkpointlocaties.

Elke Artha-aanval heeft zijn specialiteit. Sommige zijn handig voor vijanden in de lucht en andere voor vijanden op grote afstand. Dit maakt de keuze van de ontwikkelaar om maar twee Artha-aanvallen te kunnen gebruiken onbegrijpelijk. Meermaals heb ik meegemaakt dat ik helemaal terug moest naar een checkpoint-locatie voor het wisselen van een aanval. Dat is vrij frustrerend, zeker als je verder in de game bent. Het was een betere optie geweest om dit direct vanuit het menu te kunnen wijzigen. Dit scheelt een hoop onnodige kilometers.

Bij een game waarbij snelheid en soepelheid essentieel zijn, is het soms frustrerend om bugs mee te maken. Bijvoorbeeld tijdens baasgevechten, waarbij je door de spelarena heen brak en verward aan de andere kant van de map terecht kwam, of momenten waarop Sargons avatar bevriest tijdens een grapple- of dash-aanval. Dit is vervelend, omdat over het algemeen de game juist uiterst soepel verloopt.

Conclusie

Prince of Persia: The Lost Crown heeft een verslavende werking. De vloeiende actie, prachtige animaties en de creatieve levels zijn uitstekend in balans. Daarnaast is het een uitdagende platform-actiegame met eindeloze combinaties. De gebrekkige verhaallijn en bugs kunnen je game-ervaring echter wel minder leuk maken. Desalniettemin is Prince of Persia terug van weggeweest. Wat mij betreft heeft Ubisoft met Prince of Persia: The Lost Crown een waar pareltje neergezet en weet het Sargon te kronen tot een prins.

Pluspunten

• Snelle gameplay
• De combat en puzzels
• Open wereld

Minpunten

• Gebrekkig verhaal
• Trial en error kan tot frustratie leiden