Nioh 2

Sterven, herladen, opnieuw proberen. Sterven, herladen, opnieuw proberen. De cirkel van wedergeboorte was al populair onder boeddhisten, maar ook voor gamers is het een bekend concept. De Dark Souls-games van From Software hebben deze cirkel tot een masochistisch hoogtepunt verheven, met de geboorte van een nieuw subgenre als gevolg. Nioh 2 is de laatste afstammeling van deze lijn.

Tussen de vele Dark Souls-klonen van de laatste jaren nam Nioh een speciale plek in. De game van ontwikkelaar Team Ninja voelde met zijn setting in de Japanse mythologie uniek genoeg om zich te handhaven naast de games van From Software. Is dit tweede deel net zo overtuigend, of is de magie uitgewerkt?

Nioh 2 speelt zich zo’n honderd jaar voor de gebeurtenissen van de eerste game af. Een groot verschil met het eerste deel, is dat je hier je eigen personage samen kan stellen, terwijl je in de originele game gedwongen in de huid kroop van de Ierse ontdekkingsreiziger William. De game begint dan ook met een character creator, en wel een van de uitgebreidste die ik ooit gezien heb. Vind je de neusbrug van je personage nét te kort, of je kaaklijn nét te uitgesproken? Geen probleem, Nioh 2 laat het je allemaal tot in detail aanpassen.

Voor wie geen zin heeft zich in minutieuze details te verdiepen, is er ook genoeg op macro niveau aan te passen om ervoor te zorgen dat je personage er zo uitziet als je wilt. Je kunt bijvoorbeeld kiezen uit een grote schare aan hippe kapsels, gezichtstattoeages en lichaamsbouwen. Met andere woorden: een groot feest voor wie er net als ik van houdt om uren bezig te zijn met de looks van een personage.

Wat de character creator uniek maakt, is dat je terwijl je bezig bent je personage naar believen samen te stellen, je je ouders op de achtergrond commentaar hoort geven. Wanneer je de keuze voor een sekse maakt, hoor je je moeder opmerkingen maken als ‘ik hoop maar dat het een zoon wordt’, terwijl je vader bijvoorbeeld zijn wens uitspreekt over je lengte terwijl je daar mee bezig bent.

Zoals bij wel meer games in het Soulslike genre het geval is, speelt het verhaal ook hier een bijrol. De setting van Nioh 2 is wel interessant. Zowel de originele Nioh als zijn vervolg spelen zich af op het snijvlak tussen geschiedenis en mythologie. De setting is de Japanse Sengoku periode, maar naast historische figuren en locaties kom je ook de nodige mythologische elementen tegen. De belangrijkste hiervan zijn Yokai, Japanse geesten die in Nioh zelden het beste met je voor hebben.

Je pas aangemaakte personage is een half mens, half Yokai, oftewel een shiftling, die als huurling door het land trekt. Je raakt al snel bevriend met de reizende handelaar Tōkichirō. Samen reis je rond op zoek naar Yokai om af te slachten. Onderweg kom je soms wat interessante personages tegen, maar het verhaal ging voor mij nooit echt leven.

Gelukkig speel je een game als Nioh 2 niet voor het verhaal maar voor de gameplay. Op dat gebied zit de game gelukkig een stuk beter in elkaar. Net als de eerste Nioh is ook de wereld van Nioh 2 niet een aaneengeschakelde map zoals bij bijvoorbeeld Dark Souls. In plaats daarvan keer je na iedere missie terug naar een kaart, vanaf waar je verschillende missies kan selecteren.

Deze missies zijn verdeeld in hoofd- en zijmissies. De hoofdmissies zijn natuurlijk het belangrijkste bestanddeel van de game, waarmee je verder komt in het verhaal, maar ook de zijmissies zijn tof om te spelen. Zo speelde ik een boss rush achtige zijmissie waarbij je in een kleine arena verschillende Yokai achter elkaar moest zien te verslaan. Andere hebben meer de structuur van een reguliere missie en laten je een bepaald gebied verkennen.

Of je nu een hoofd- of zijmissie speelt, je komt er in Nioh 2 niet onderuit een flink robbertje te vechten. Op dit punt blonk de eerste game uit en dat is in het tweede deel niet anders. De combat is snel en precies en je hebt een grote variatie aan verschillende wapens ter beschikking om mee aan de slag te gaan. Ik raakte zelf al snel verslingerd aan mijn lomp grote bijl, maar je hebt ook subtielere wapens zoals de tonfa of de switchglaive. Daarnaast heb je vier verschillende stances waarmee je met ieder wapen verschillende aanvallen uit kan voeren. De variaties zijn eindeloos waardoor het loont om te experimenteren wat voor jou het beste werkt.

Cruciaal in de combat van Nioh 2 is ki. Deze kracht speelt de rol die stamina inneemt in bijvoorbeeld Dark Souls of Bloodborne. Het is belangrijk om  constant op je ki te letten, want kom je zonder te zitten, dan ben je kwetsbaar voor dodelijke vijandelijke aanvallen. Dit geldt ook voor de vijand, dus hou ook zijn ki in de gaten voor de mogelijkheid om goed toe te slaan. Uniek aan Nioh is het ki-pulse mechanisme. Als je na een geslaagde combo precies op het juiste moment op R2 drukt, krijg je je ki weer terug en kun je doorgaan met je aanval. 

Een nieuw aspect aan Nioh 2 ten opzichte van zijn voorganger is de burst counter. Iedere vijand heeft een speciale en zeer krachtige aanval. Dit geldt natuurlijk voor de vele eind- en tussenbazen, maar ook voor de gewone voetsoldaten die je tegenkomt. Gelukkig geven ze deze aanval duidelijk aan met een rode flits, waardoor je als speler de mogelijkheid krijgt om te counteren. Dit doe je door de burst counter, een goed getimede counteraanval waarmee je een potentieel dodelijke aanval van een vijand omdraait in je voordeel.

Het onder de knie krijgen van technieken als ki-pulse en de burst counter is cruciaal om het er in Nioh 2 levend vanaf te brengen. De vijanden die je in de game voorgeschoteld krijgt, bijten namelijk allemaal flink van zich af. Dit geldt vooral voor de eindbazen, veelal indrukwekkende Yokai die je met hun speciale aanvallen het vuur na aan de schenen leggen.

Omdat je zelf ook een half-Yokai speelt in Nioh 2, kun je na het verslaan van een vijand diens ziel absorberen. Hierdoor krijg je de mogelijkheid bepaalde speciale Yokai-aanvallen zelf te gebruiken. Ook kun je eens in de zoveel tijd zelf in een Yokai transformeren om flink huis te houden op het slagveld. In Yokai-vorm ben je onkwetsbaar, maar iedere rake klap die je krijgt verkort de tijd van de transformatie. Let dus goed op wanneer je deze techniek toepast.

Wanneer je ondanks beheersing van de technieken in de game worstelt met een eindbaas, reikt Nioh 2 gelukkig mogelijkheden aan om je te helpen. Zo kun je via online co-op samen met een medespeler op pad in de game. Daarnaast ligt de spelwereld van de game bezaaid met zogeheten ‘benevolent graves’, graven van gevallen spelers. Bij deze graven kun je een AI-versie van een gevallen speler summonen om je te helpen. Hierdoor is Nioh 2 een stuk vergevingsgezinder dan bijvoorbeeld het nietsziende Sekiro: Shadows Die Twice.

Die vergevingsgezindheid geldt helaas niet voor de UI en alle systemen die de game rijk is. De systemen van Nioh 2 zijn namelijk behoorlijk complex, en de UI legt niet altijd goed uit welk menuutje nu precies waartoe dient. Zo kwam ik er pas na een paar uur spelen achter dat er ergens een scherm verstopt zit waar ik nieuwe aanvallen kon leren, en zijn de menu’s waarmee je Yokai-zielen selecteert totaal onoverzichtelijk.

Een ander onderscheidend element van Nioh ten opzichte van andere Soulslike-games is het loot-systeem. Waar je in Dark Souls sporadisch nieuwe wapens en gear vindt, vind je in Nioh 2 op iedere straathoek een enorme bak loot. Het nadeel daaraan is, dat de meeste wapens die je vindt totaal nutteloos zijn. Mijn inventory was daardoor constant vol, terwijl ik eigenlijk amper interessante nieuwe gear tegenkwam.

Daar staat tegenover dat het heel bevredigend is wanneer je wel net die sterkere helm of die betere variant van je favoriete wapentype vindt. Wellicht is dit deels te wijten aan de hoarder in mij die maakt dat ik het moeilijk vind om afstand te doen van nutteloze troep. Mensen die minder moeite hebben met inventory-management hebben hier waarschijnlijk minder last van.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]