Mario & Luigi: Brothership heeft grote schoenen te vullen

Na Super Mario RPG en Paper Mario: The Thousand-Year Door is het ook trossen los voor de Mario & Luigi-serie met Mario & Luigi: Brothership. Avontuur, teamwork en slapstick-humor staan hoog in het vaandel bij de Mario & Luigi-serie. De game lijkt de kern van de serie goed begrepen te hebben. Toch durft de game ook het roer soms flink om te gooien. Met wisselend succes.

Ik ben een groot fan van de Mario & Luigi-serie. Mijn eerste game, Bowser’s Inside Story, staat me nog altijd levendig bij met zijn heerlijke droge dialoog, rijke personages en uitstekende soundtrack. Superstar Saga is een schoolvoorbeeld van een humoristische spin-off-RPG die de rariteiten van het Mario-universum perfect begreep. Met dit soort voorgangers ligt de lat voor Brothership behoorlijk hoog.

Wederom een wondere wereld

Mario & Luigi: Brothership speelt zich af buiten het Mushroom Kingdom, in een ver land vol merkwaardige wezens – levende stekkers, dit keer. Dat concept is in de serie niets nieuws. Dream Team Bros. speelde zich af op een tropisch paradijs vol levende kussens en Superstar Saga vond plaats in een koninkrijk vol levende bonen. In die games hebben Mario en Luigi een goede reden om zich naar het verre land te verkassen. Soms gaat het om een simpele uitnodiging voor een vakantie, soms over een heks die de stem van Prinses Peach steelt. Brothership heeft een andere aanpak.

Met een portaal uit het niets wordt het halve Mushroom Kingdom naar een wondere nieuwe wereld ge-isekai’d. Afijn. Deze wereld, Concordia, is een uitgestrekt eilandrijk dat doet denken aan het landschap van The Legend of Zelda: The Wind Waker. Ooit waren alle eilanden een landmassa, verbonden door de Uni-Tree (of de heerlijk vertaalde “Gezameleik”). Maar toen de boom door een kwaadaardige kracht werd vernietigd, dreef Concordia uiteen. Aan Mario en Luigi de schone taak om de wereld te fiksen.

De broers hebben een handig hulpmiddel in hun nieuwe strijd tegen continentale drift. Ze komen al snel uit op Ship Shape Island (of Zeiland) waar hun kersverse bondgenoot Connie een nieuwe Uni-Tree heeft gepland. Mario en Luigi moeten alle stukjes Concordia terugvinden en aan de nieuwe Uni-Tree koppelen om zo de gebroken wereld bij elkaar te brengen. Zeker in het begin van de game voelt het plot wat rommelig. Je wordt van hot naar her gestuurd zonder dat de game echt uitlegt waarom juist jij alles op moet lossen. Meermaals hoorde ik mezelf de vraag stellen: “waarom ben ik hier?” en “waarom ben ik dit aan het doen?”

Veel te zien, weinig te beleven

Verkenning speelt een grote rol in Mario & Luigi: Brothership. Via Ship Shape Island vaar je de stromingen van Concordia af terwijl je in de verte naar eilanden tuurt. Het dobberen duurt even, maar gelukkig krijg je de optie om de reis te versnellen. Helaas moet je daar wel eerst een paar uur voor spelen. Eenmaal op een nieuw eiland aangekomen moeten de broers de vuurtoren zien te bereiken, waar ze het eiland met de nieuwe Uni-Tree verbinden.

Op de eilanden laat Brothership zich van zijn beste kant zien. Ieder eiland heeft een unieke sfeer en barst van de originele personages. De eilanden zijn ook interessanter dan alleen maar generieke Mario-thema’s – het eerste eiland draait bijvoorbeeld om kunst en beeldhouwwerk. De broers moeten meestal eerst de problemen van de lokale bevolking oplossen om bij de vuurtoren te kunnen komen. 

Helaas slaat de game hier de (scheeps)plank wel flink mis. De game lijkt je continu voor een serieus probleem te zetten. Die problemen zijn dan wel weer lekker bizar. Zo moet je op een eiland haarlak vinden voor de “Groovemaster”. Er was ooit een plant om bij de vuurtoren te komen, maar die wil wegens gebrek aan “vibes” niet meer groeien. De Groovemaster, verantwoordelijk voor alle vibes, weigert te grooven omdat zijn haar niet goed zit. Klinkt als een topmissie, volledig in de stijl van Mario & Luigi. Helaas betekent het in de praktijk dat je in een bos een paar simpele vijanden verslaat, de haarlakverkoopster terug naar haar marktkraam brengt, letterlijk zes noten met de Groovemaster mee-danst en klaar is Kees. Met wat diepere uitdagingen had Brothership meer indruk kunnen maken.

Meer Luigi, maar minder controle

Net als in de rest van de serie staat de relatie tussen de heldhaftige Mario en de laffe, wat sullige maar bovenal creatieve Luigi permanent op de voorgrond van het hele avontuur. Het pure geluk dat de broers ervaren door alleen al met elkaar samen te werken, doet wonderen voor de sfeer van de game. Elk obstakel waarbij Mario en Luigi samenwerken om het te overwinnen voelt altijd weer lekker.

De centrale gimmick van elke Mario en Luigi-game is dat de speler zowel Mario als Luigi bestuurt. Beide broers hebben vergelijkbare, maar net iets andere moves waarmee ze door de wereld heen kunnen bewegen. Brothership breidt dit nog iets verder uit. Luigi’s unieke skills als het op probleemoplossing aankomt krijgt de vorm van “Luigi Logic”. Luigi is kampioen out-of-the-box denken. Kan je niet verder omdat er een dichte poort voor je neus staat? Geen nood, Luigi’s brein komt op het lumineuze idee om gewoon een aanloopje te nemen en zichzelf met pijn en moeite door de poort heen te persen. Naast dat Luigi Logic wat leuke gameplay toevoegt, doet het ook veel voor Luigi’s persoonlijkheid en voor zijn rol binnen het dynamische duo.

Helaas heeft Luigi’s nieuwe rol ook wat minpunten. In eerdere games bestuurde je Mario en Luigi continu. In Brothership neemt de computer regelmatig de controle van Luigi over. Naast Luigi Logic springt Luigi af en toe achter je aan en kun je hem kleine taakjes geven, zoals dozen kapotslaan voor munten. Dit heeft het effect dat de game af en toe meer voelt als een Mario met Luigi-game, dan een Mario en Luigi-game. 

Aanvallen!

Mario & Luigi: Brothership houdt de standaardformule van de serie in stand. Zoals vanouds is het patroon aanvallen – ontwijken – counteren. Brothership voegt daarnaast een paar welkome innovaties aan de gevechten toe. In tegenstelling tot de eerdere games zijn de normale aanvallen nu “Bros. Attacks”. Voorheen sprongen Mario en Luigi om en om op hun vijanden, en werkten ze af en toe samen in bijzondere aanvallen. Nu helpen de broers elkaar continu. Ze geven elkaar een zetje, ze lanceren elkaar met hamers, ga zo maar door. Hun chemie spat van het scherm is een genot om telkens weer uit te voeren. 

Daarnaast zijn er meer dan genoeg speciale aanvallen om uit te voeren. Beide broers hebben dit keer een eigen arsenaal. Zo heeft Mario een rood koopa-schild, dat een enkele vijand flink toetakelt, terwijl Luigi’s groene schild de aanval over alle vijanden verspreidt . Daarnaast voegt de game een gloednieuw element toe, zogeheten “plugs”.

De plugs lijken op badges uit de eerdere games, maar ze zijn aanzienlijk uitgebreider. Ze hebben veel specifieke effecten en kunnen gebruikt worden om heerlijke combo’s te maken. Met een extra laagje strategie worden de gevechten een behoorlijk stuk leuker. Dat heeft Brothership dan ook wel weer nodig. De meeste eilanden hebben maar een of twee verschillende typen vijanden, dus je bent heel veel dezelfde tegenstanders aan het verslaan. 

De sprongen en hamerslagen van Mario en Luigi zijn dit keer wel even wennen. Vergeleken met eerdere games gaat alles veel sneller – de broers lijken vooral een stuk abrupter te springen. Ik had zeker een paar uur nodig tot ik de timing onder de knie had. Gelukkig hielp Luigi me weer uit de brand. Zijn wonderlijke brein laat je allerlei creatieve manieren vinden om je vijand te overwinnen. Je kunt je een weg uit lastige gevechten klungelen. Heerlijk. 

Een levendig Concordia

De grafische kwaliteit is zonder twijfel waar Brothership als een paal boven water en boven de rest van de serie uittorent. De personages zijn veel beter zichtbaar en de wereld is veel gedetailleerder dan iedere voorgaande game bij elkaar. Vooral Mario en Luigi komt dat ten goede. Hun expressieve gezichtsuitdrukkingen spatten continu van het scherm. Slapstick en overdreven reacties hebben een prominente plaats in de Mario & Luigi-games – in Brothership komen die echt tot hun recht.

De eilanden zijn allemaal plaatjes om te zien, en zijn stuk voor stuk sfeervol en leuk ontworpen. De inwoners en vijanden zijn heerlijk bizar – Nintendo zag het elektriciteits-thema en besloot er vol voor te gaan in het ontwerp van tal van personages en gebouwen. Gepaard met de tropische, avontuurlijke en sea shanty-achtige muziek in het spel zijn de vibes perfect. De Groovemaster zou trots zijn.