Mafia 2 The Definitive Edition

De maffiawereld is al tig keren geromantiseerd in boeken, films en games. Er is dus extra druk om de formule opnieuw te laten slagen. Zo ook ligt deze druk op de Mafia-gamefranchise waarvan de eerste game zelfs als cultklassieker gezien mag worden. Het vervolg deed alles nog eens dunnetjes over en creëerde precies de juiste sfeer om je een echte maffioso te voelen. Denk aan een aantal maffiabazen die samen een vergadering hebben en waar een van hun de boel heeft verraden.  Nu is daar de Mafia 2 Definitive Edition, een remaster die de game hopelijk waardig is.

Bijna tien jaar geleden keek ik glansrijk uit naar het vervolg van een van mijn favoriete games uit die tijd. Natuurlijk had de game zijn gebreken zoals geen replayvalue en simpele missies, maar de game kreeg ook het verwijt dat het leek op Grand Theft Auto. Het verhaal daarentegen sprong er gelijk ijzersterk uit. Met de Definitive Edition krijgt de game een likje verf, wordt de  framerate stabieler en hoger en is de verlichting aangepast. Daarbij  ondersteunt de game nu 4K.

Wat tien jaar geleden al ijzersterk naar voren kwam, is nu nog steeds zo: het verhaal. We maken kennis met Vito Scaletta, een jongen die van alles probeert om hogerop te komen. Uiteindelijk sluit hij zich bij het leger aan en vecht tegen de Italianen in de tweede wereldoorlog. Daarna komt hij terug naar Empire Bay en klimt hij langzaam samen met zijn maat Joe hogerop in de Falcone-familie. Ook al is de game tien jaar oud, het verhaal voelt nergens stoffig of verouderd aan.

Het draait vooral om de personages. Ze hebben allemaal hun eigen beweegredenen en je snapt waarom ze doen wat ze doen. Zo blijkt een goede vriend van Vito niet helemaal eerlijk te zijn geweest over zijn verleden en dit verleden haalt hem uiteindelijk in. Daarbij doen de stemacteurs ook een duit in het zakje en brengen ze op realistische wijze de gangsters tot leven. De open wereld van Empire Bay ademt sfeer uit qua vormgeving maar voelt voor de rest wel erg leeg aan. Denk aan een New York-achtige omgeving met hoge gebouwen en soms smalle straten. Ook de havens en de sloppenwijken voelen aan alsof ze flink wat hebben meegemaakt. Naast de missies zijn er wat collectables, maar je bent vooral bezig met het verhaal. De missies bestaan vrijwel altijd uit het rijden van punt a naar punt b en daar een paar mensen voor hun harses schieten. Buiten deze missies is er gewoonweg niks te beleven. Het verhaal heb je dan ook in een uurtje of twaalf uitgespeeld. De bijgevoegde uitbreidingen voegen daar nog zo’n acht uur aan toe.

De vele ritjes die je maakt zijn gelukkig nooit saai. Hier heeft de soundtrack een erg groot aandeel in. Elk radiostation ademt de jaren 40 sfeer uit en vooral in het begin zul je erg veel herkenbare nummers horen. Klassiekers als: Why do fools fall in love, Ain’t that a kick in the head en zelfs Let it snow komt regelmatig voorbij. Naast de vaste radiostations heeft het verhaal zelf ook muziek. Deze past goed bij de actie die je voorgeschoteld krijgt of bij een trieste scene. 

Helaas valt er over de andere audio onderdelen wat kanttekeningen te plaatsen. Ik had tijdens het spelen een koptelefoon op en had meerdere keren last van krakend geluid of geen geluid dat uit een oortje kwam. Dit heb ik met meerdere koptelefoons getest en na een snelle zoektocht op google, kwam ik tot de conclusie dat meerdere mensen hier last  van hadden. Het is dus echt een probleem van de game zelf. Het is niet constant het geval maar haalt je wel uit het verhaal.

Naast het geluid kom ik bij een veel groter probleem van deze remaster. De game barst van de grafische bugs  en oneffenheden. Ik ben meerdere keren door een weg gezakt, een muur geclipt of random ergens vast komen te zitten. Hierdoor moest ik een save game herladen. Er springen heel veel modellen van de omgeving opeens in beeld zoals bomen of lantaarnpalen. Dit zijn allemaal kleine irritaties die je bij een remaster absoluut niet meer wil zien. De cutscenes daarentegen zien er prima uit en hebben hier en daar een grafische upgrade gehad. 

Qua gameplay heb ik ook over een aantal zaken mijn twijfels. Misschien dat het in mijn herinnering 10 jaar geleden anders  verliep, maar ik vind het vreemd als vijanden midden in een vuurgevecht opstaan en weglopen. Het richten van je wapen  is ook een punt van zorgen. Ik moest soms erg veel moeite doen om fatsoenlijk te kunnen richten. Aim-assist stond aan, maar ik merkte er weinig van.

Al met al is de game qua verhaal nog steeds erg interessant en schopt de soundtrack je direct naar de jaren 40 van de vorige eeuw. Het is echter een doodzonde om dit een remaster te noemen of een definitive edition. Er wordt beweerd dat het grafische een upgrade heeft gekregen maar daarbij lijken er veel nieuwe bugs te zijn ontstaan. Als je hier doorheen kunt kijken, dan krijg je een sterk en compleet verhaal plus wat extra content. Kun je dat niet, dan laat je deze game vooral naar de bodem van een meer verdwijnen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]