Ode aan de franchise

We mogen al heel wat jaren genieten van de avonturen van Sora, Riku, Donald, Goofy en vele anderen in de Kingdom Hearts-franchise. In 2002 kwam de wereld van Disney voor het eerst in een RPG-licht te staan en in de jaren daarna verschenen nog heel wat andere delen en spin-offs. Voor het eerst pakt Square Enix de franchise iets anders op, met Melody of Memory grijpt het voor het eerst een rhythm game aan. Een vreemde keus is het niet, de muziek van de serie is door velen geliefd en voor het eerst kunnen we er zelf op een interactieve manier mee aan de slag.

Kingdom Hearts is een franchise die me al jaren aan het hart gaat. Ik maakte er pas heel wat jaren na 2002 voor het eerst kennis mee, maar dat maakt de liefde ervoor niet minder. Met name de muziek is iets wat me in eerste instantie geïnteresseerd maakte in de games. Dearly Beloved en Sanctuary kwamen al jaren voor mijn eerste kennismaking mijn speakers uitgeknald. De komst van een rhythm game maakt dat ik met mijn totale gebrek aan muzikaal gehoor, toch nog iets leuks kan doen met de muziek. Ik keek er dan ook naar uit om mijn controller om te toveren tot een heus instrument.

Zoveel, zo vet!

Het moment waarop je de game opstart, vallen er twee dingen op. Als eerste heeft Dearly Beloved een kleine make-over gekregen en is het nummer nu veel meer upbeat. Gezegd moet worden dat het wel bij het stijltje van de game past, maar Square… Jullie maakten mijn man verdrietig met die verandering. Als tweede is er erg veel te doen, al wordt me aangeraden te starten met de modus World Tour. Ik spreek games niet graag tegen dus de World Tour werd het hem als eerste.

De World Tour is als het ware het verhaal van Kingdom Hearts. Aan boord van het Gummi Ship betreed je als speler een grote overworld met daarin verschillende planeten, allen bekend van de franchise. Door middel van de muziek neemt de game je mee door alle avonturen. Zo zien we Traverse Town, ontmoeten we opnieuw Beast in Hollow Bastion en vechten we ons samen met Tarzan een eind door de jungle.

Na het afronden van sommige levels krijg je een samengevat verhaal en aan het eind van de World Tour heb je dus een soort samenvatting van de franchise achter je kiezen gekregen. De muziek voert hier natuurlijk de boventoon, maar het wordt op een mooie manier samengevoegd. Aan het eind krijgen we nog een nieuw niet eerder vertoond stukje, waarin duidelijk wordt waar Square Enix met de franchise heen wil.

Op zich heel erg vet, maar ik heb tevens een klein kritiekpunt hierop. Melody of Memory boort een heel ander genre aan dan de main games en niet iedereen vindt dit even leuk. Niet iedere fan zal deze game dus oppakken en dan is iets nieuws toevoegen een beetje naschoppen. Gelukkig hebben we tegenwoordig iets dat YouTube heet wat hoop ik het leed kan verzachten.

Knoppen rammen

Als je eenmaal bij een level bent aanbeland en je de keuze maakt om te starten met een liedje, dan krijg je direct een tutorial. Je loopt met een drietal over een muzieklijn heen. In eerste instantie zijn dit Sora, Donald en Goofy. Op die muzieklijn loop je tegen diverse vijanden aan en als je die op het juiste moment een beuk verkoopt, valt dat in lijn met de muziek. Je bestuurt alledrie door middel van de rechter trigger, linker trigger en de X-knop (op de PlayStation 4).

Nu denk je misschien dat ieder een eigen aanvalsknop heeft, maar dit is niet het geval. In sommige nummers kun je het grootste gedeelte één knop indrukken en dan correspondeert degene die je nodig hebt. Dit geldt niet als er twee vijanden op hetzelfde moment zijn, enkel dan is het nodig twee knoppen in te drukken. Verder krijg je te maken met springen om over projectielen heen te springen en een moment waarop je magic kan doen. Beide eveneens met één knop.

Melody of Memory integreert de bekende moeilijkheidsgraden als beginner, normal en proud. Nu vond ik de modi aardig uitdagend, maar ik speel eigenlijk amper rhythm games. Voor mij was de middel dan ook dikke prima, maar kan me voorstellen dat die-hard ritmische gamers hem direct op standje proud zetten. Wat fijn is, is dat je in de instellingen de input lag kan aanpassen. Je krijgt daar alleen totaal geen hulp bij. In eerste instantie leek het alsof niks werkte en dat bleek aan deze optie te liggen. Je kunt hem flink verschuiven en enige hulp had ik daar erg graag bij gehad.

Mini missies

Wanneer je tijdens World Tour een level en nummer uitkiest, kun je gewoon gaan spelen en je best doen het level te halen. Op sommige momenten is dat namelijk al een hele uitdaging. Toch is het mogelijk het jezelf nog moeilijker te maken door naar de minimissies te kijken die aan elk level verbonden zijn.

Deze missies variëren qua inhoud en moeilijkheidsgraad. Zo moet je bij sommige levels elke vliegende vijand een klap om de oren geven, terwijl je in andere levels zo vaak springend een projectiel moet ontwijken. Het zijn missies die vrij voor zichzelf spreken, maar wel erg leuk zijn om in het achterhoofd te houden tijdens het spelen. Het geeft je het idee dat je het nog ergens voor doet.

Nu word je ook wel lichtelijk verplicht om af en toe een missie te halen, want daar krijg je een ster voor. De sterren heb je nodig om bepaalde levels te openen en verder te komen. In elk level zijn drie sterren te halen en je hebt ze lang niet allemaal nodig om verder te komen. De uitdaging is echter om ze juist wel allemaal te halen.

Moet. Alles. Hebben.

Nu is het verzamelen van sterren ook nog eens een leuk iets voor de verzamelaars onder ons. De game heeft namelijk een museum waarin verzamelde objecten terechtkomen. Het gaat hierbij vooral om kaarten, die ik het beste zou kunnen vergelijken als een Kingdom Hearts-versie van de Pokémon kaarten. Elk kaartje biedt je een stilstaande blik op een gebeurtenis die ergens in de franchise plaatsvond. Deze kaarten verzamel je ook door alle minimissies op een level uit te voeren.

Als je de verhaallijn begint, speel je als Sora, Donald en Goofy. Naarmate je verder komt in het verhaal verzamel je ook andere teams waarmee je kunt spelen. Zo zijn Aqua, Terra en Ventus van Birth By Sleep een optie. Als laatste is het ook slim om materialen te verzamelen. Deze materialen kun je omzetten naar kaarten, maar ook naar items of potions. Neem van mij aan dat je in sommige levels erg dankbaar bent als je snel een potion naar binnen kan gooien.

En er is nog meer..

Nu is de World Tour wel het dingetje van de game, maar niet het enige. Door het spelen van de singleplayer speel je namelijk nummers vrij die je in co-op kunt spelen. Dit is niet samen spelen, maar een keiharde strijd tegen je medespeler. Echtelijke ruzies over het doen van de afwas behoren hiermee tot het verleden. Ik maak jou in en jij doet de afwas, deal?

Mocht je wel zin hebben in een fikse strijd, maar het even niet zien zitten om tegen andere mensen aan te kijken, dan kun je altijd nog de Boss Battle doen. Hier ben ik zelf echt weg van. Door de juiste knoppencombinaties uit te voeren, kun je een obstakel op de baan van je tegenstander brengen. Helaas is dit andersom ook zo en kaatst je vijanden ook nadelen richting jou. Zo krijg je te maken met onzichtbare vijanden of markers die niet meer kloppen.

Ik vind dit zelf erg tof omdat het toch wat uitdaging biedt, zonder daarbij mijn vingers te hoeven verlammen door het eindeloos button raggen. Ook heb ik een buitensporige haat tegen het personage Vexen, die heeft gezorgd dat ik na Re:Chain of Memory bijna de hele franchise door de wc spoelde. Ik kon me eindelijk volledig uitleven tegen deze dude. In de game kon ik hem namelijk totaal niet aan.

Machtig mooi

Eigenlijk kan ik deze game heel simpel samenvatten: het is een ode aan de franchise. Ik had als fan meer dan eens wat tranen in mijn ogen staan vanwege alle mooie muziek die je op een andere manier kon beleven. Voeg daarbij toe dat je ongeveer 18 uur franchise in een uur of tien samengevat ziet. Het brengt een rollercoaster van emoties teweeg waarvan ik niet wist dat ik die wilde hebben. Nu heb ik een aantal jaar geleden pas voor het eerst kennisgemaakt met de franchise, maar voor de mensen die het vanaf het begin al spelen moet dit een hele rit zijn.

Ik denk dat de kern hem ook met name zit in het feit dat het onderdeel is van de Kingdom Hearts-franchise. Het gaat eerder fans daarvan aanspreken dan fans van rhythmgames, hoewel houden van allebei natuurlijk mooi meegenomen is. Melody of Memory doet precies wat de titel zegt. Het neemt je mee op een ritje door je eigen herinneringen die je met Sora en zijn vrienden gemaakt hebt. Niks kan daar tegenop.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}