Going Under

Geef toe: als gamer heb je weleens de neiging om zaken in real life te vertalen naar een spelervaring. Een vriend helpen verhuizen kan voelen als een unieke sidequest, terwijl de sportschool een beproeving van je stamina-meter blijkt. Mocht je die vergelijkingen een keer precies andersom willen leggen, dan doe je er goed aan Going Under te overwegen. In deze rogue-like loop je stage op een “doodnormale” kantoorvloer, waaronder een voortdurend verdiepende kerker van spookbedrijven schuilt…

Welkom bij Fizzle, een hippe start-up voor voedzame softdrinks, gedoemd om kort na een gigantische overname linea recta kopje onder te gaan. Zo is nu eenmaal de levenscirkel der jonge, overambitieuze bedrijven. Fizzle valt sinds kort onder de overdreven optimistische Amazon-parodie die als Cubicle door het leven gaat. En Cubicle is, hoe kon het ook anders, gebouwd op gefaalde start-ups. 

Letterlijk. Fizzle’s eigen nieuwe kantoorvloer leidt (per glijbaan, uiteraard) naar de corporate ruïnes van eerdere fiasco’s, waar jij gevraagd wordt huis te houden. Je weet wel, zoals stagiairs doen. Niet met je vers-van-de-uni marketingvaardigheden, maar met lomp geweld en wat je ook maar kunt vinden op de overdreven thematische kantoorvloer. Tijd om het ‘slaan’ terug in ‘ontslaan’ te stoppen.

Going Under biedt daarmee een bijzonder komische en upbeat formule binnen de anders zo sombere rogue-likes. De game blijft trouw aan moeizame runs en gedeeltelijke permadeath, maar tussendoor neemt Going Under voortdurend de hedendaagse zakenwereld en digitaal entrepreneurship op de hak. 

Terwijl je door de kerkers van Fizzle’s voorgangers ploegt, refereert en parodieert zowel het narratief als de gameplay op volle toeren. Tussen runs door ontpopt zich een uniek verhaaltje over het bedrijf en al je unieke collega’s, maar de toon is vrijwel altijd met een dikke knipoog — enkele levenslessen daargelaten. 

De vorige start-ups zijn gebaseerd op geflopte cryptovaluta of emoji-gedreven datingapps. In hun bijbehorende kerkers bespotten legio vijanden, wapens en krachten op hun beurt weer allerlei hedendaagse rariteiten. In alles houdt Going Under een hyperbolische lachspiegel tegenover de start-upwereld en onze digitale samenleving.  

Het ene moment vertelt je AI-opperbaas nog hoe het jullie bedrijfje “disruptive” wil maken, het andere moment deel je met een aubergine-emoji-zwaard fatale klappen uit aan een onzeker ogende programmeur en zijn anime-knuffelkussen. En dan snap je: Going Under gaat de boeken in als ‘s werelds meest relevante en relatable game van het moment.

Die humor wordt doorgetrokken naar vrijwel alle hoeken van het spel, van de op memes gebaseerde vaardigheden tot unieke beloningen die per geautomatiseerde Cubicle-drone bezorgd worden. Zelfs in de laadschermen, gesprekken met collega’s en de HUD-berichten blijft Going Under trouw aan die tone-of-voice. Zolang je niet vies bent van een internetreferentie of twee, blijft de komische insteek gepast.

Maar het is ook vooral het gevoel voor humor dat Going Under mee heeft als rogue-liketitel. De game biedt zeker voldoende diepgang voor tientallen runs, maar op het gebied van combat is het niet bepaald weg te schrijven als een hoogvlieger. Het evenals recentelijk verschenen Hades staat daarin al vele malen sterker, maar ook eerdere uitblinkers als Dead Cells voorzien in een vele malen snappier  gevoel in het vechtwerk.

Going Under is, zoals de visuals al doen vermoeden, een stuk ‘losser’ dan je gemiddelde run-gebaseerde game. Bijtijds kan de combat wat zweverig of onprecies aanvoelen, soms geïnterrumpeerd door gestotter met de komische physics. Jammer genoeg is precies dat een letterlijke doodzonde als het aankomt op die gewichtige (gedeeltelijke) permadeath. 

Ontwikkelaar Aggro Crab Games verbloemt dat soort uitschieters weliswaar met humoristische wapens, geinige bonus-apps en woordspelingen, maar de nieuwigheidsfactor van die grappen kan uiteindelijk vervagen. In die momenten blijf je over met puur de combat, welke op den duur net zo goed op kan drogen.

In de kerkers van Cubicle is het absoluut mogelijk om die prachtige uitbarstingen te hebben waarin je je ongekend krachtig voelt — iets wat volgens de rogue-formule altijd dient te eindigen in een ironische dood. Dat punt waarop de game perfect arrogantie en gevaar kan balanceren. Going Under kent die momenten wel degelijk, maar ze blijken hier simpelweg korter van duur en lager qua intensiteit. 

Niet alleen breken je gevonden wapens voortdurend, er zijn ook minder combinaties in vaardigheden en items die prachtig met elkaar synergizen. Je weet wel, die combo waarmee je door drie kantoor-trollen klieft en je je plots realiseert: “Oh shit, dit werkt”. In dat soort rogue-like-hoogtepuntjes schitteren games als Dead Cells of Enter The Gungeon juist, waar het met Going Under minder vaak voor zal komen.

Die milde domper qua spelgevoel  maakt het dat het Going Under voor nu een hard sell kan zijn. Dit unieke spelletje heeft absoluut een eigenzinnige charme, maar in puur het daadwerkelijke knokken, zijn er hardere rogue-likes in overdaad. 

Mocht je echter juist op zoek zijn naar een mooie instapper op dit genre, dan biedt Going Under wel iets wat mogelijk wat losser en behapbaarder blijft. Makkelijk is het zeker niet te noemen (al zijn daar instellingen voor), maar met de lossere insteek en het geïmproviseerde geweld biedt deze rogue-like wel iets lekker luchtigs. Tel daar de vele passende referenties en parodiërende toon bij op, en je hebt een rogue-achtige indie die goed is voor aardig wat grijnzen op je gezicht. 

Zie je zo’n luchtig tussendoortje wel zitten, dan kan Going Under diens richtprijs van 19,99 euro prima goedpraten. Ben je nog lang niet misselijk van de duistere of gewoonweg zwaardere rogue-likes, dan moet dit humoristische uitstapje maar even wachten tot de volgende uitverkoop – hoogstwaarschijnlijk wanneer ze zelf kopje onder gaan.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]