Watch Dogs: Legion

In 2014 hackten we elk elektronisch apparaat in Chicago, in 2016 was San Francisco aan de beurt en nu zetten we onze tanden in Londen. Dit keer hoeven we dat niet alleen te doen, maar krijgen we de hulp van… iedereen. Weet Watch Dogs: Legion echter de focus te bewaren?

De Watch Dogs-games hebben altijd een hele duidelijke gimmick gehad: je kon elk technologisch apparaat in de stad hacken en deze naar jouw hand zetten. Waar het eerste deel een vrij serieuze toon had, gooide het tweede deel juist wat humor en zelfspot in de mix. Naast de veel vrolijkere spelwereld zorgt dit voor een totaal nieuwe ervaring. Watch Dogs: Legion combineert al deze elementen en voegt daar zijn eigen unieke element aan toe. Je kunt namelijk als iedere NPC spelen. 

De Watch Dogs-franchise heeft tot nu toe twee totaal verschillende speelwerelden neergezet. Het Chicago uit het eerste deel was grim, koud en donker en nam zichzelf bloedserieus. Het tweede deel was het kleurrijke en zonnige San Francisco waar de meest uiteenlopende types rondliepen. In dit derde deel wil Ubisoft deze twee werelden combineren. De straten van Londen worden weergegeven zoals je van de Engelse hoofdstad verwacht: regenachtig en grijs. Toch wordt dit straatbeeld opgefleurd met grote kleurrijke neonreclames, protestborden en npc’s in de laatste mode. 

Hoewel niet heel Londen speelbaar is, zijn er genoeg toeristische attracties om de stad te kunnen herkennen. Denk aan de Tower Bridge, Big Ben en de Millennium Wheel. Om deze stad snel te doorkruisen kun je auto’s of motoren hacken. Helaas voelt de besturing van deze voertuigen nog steeds erg arcade en soms veel te gevoelig. Dit was in de voorgaande delen ook al een probleem, maar is nog vervelender in de krappe straten van Londen. Daarom maakte ik vooral gebruik van de Londen Tube-netwerk of de benenwagen. Beide werken perfect en laten je focussen op waar het echt om gaat: het verhaal. 

In Watch Dogs: Legion volgen we de hackersorganisatie DedSec die hun stinkende best doet om het Verenigd Koninkrijk uit handen van de georganiseerde misdaad te houden. Het gaat goed mis wanneer een andere organisatie genaamd Zero Day verschijnt. Deze zorgt ervoor dat een aantal aanslagen op belangrijke Londense gebouwen plaatsvinden waar uiteraard DedSec de schuld van krijgt. Als gevolg hiervan wordt de hulp van het privéleger Albion ingeroepen en worden de Londense straten schoongeveegd van iedereen die met DedSec verbonden is. Vervolgens houdt Albion de bevolking onder streng toezicht van camera’s, drones en bewapende bewakers. 

Een klein groepje DedSec-leden weet te ontsnappen en gaat samen met geavanceerde AI Bagley op zoek naar nieuwe rekruten die nog niet op de radar van Albion staat. Je krijgt hier de mogelijkheid om uit een selectie van diverse personages te kiezen om mee te starten. Denk bijvoorbeeld  aan een voetbalhooligan, computergenie, een ontslagen soldaat of een kapster. Elk heeft zo zijn eigen vaardigheden,  zoals een snel hacken, een dronken bui waardoor je meer schade kunt opvangen, het bezit van een wapen of de mogelijkheid om met korting spullen te kopen. Nadat je deze keuze hebt gemaakt wordt je losgelaten in Londen en kun je de missies gaan spelen of eerst allerlei personages van de straat plukken om je te helpen. 

Je kunt echt iedereen op straat rekruteren voor je eigen team. Zelfs leden van Albion, daar moet je alleen wel iets meer moeite voor doen. Denk bijvoorbeeld aan het achterhalen van de dagindeling van zo’n bewaker. Als deze bewaker ergens een schuld heeft lopen, kun jij ervoor zorgen dat deze wordt kwijtgescholden. Hierdoor krijgt de bewaker meer sympathie voor DedSec en staat hij open voor een gesprek. Vaak moet je daarna nog een missie doen om hem echt te overtuigen. Als hij eenmaal in je team zit, kun je als hem spelen en zijn connectie met Albion misbruiken om in gebouwen te komen die normaal streng beveiligd zijn. 

Het hacken zelf is natuurlijk weer een groot onderdeel van de gameplay. Net als in voorgaande delen werkt dit prima en kun je allerlei objecten hacken. Denk bijvoorbeeld aan een auto die vanzelf gaat rijden, een camera waardoor je makkelijk verschillende kamers in kaart kunt brengen of een telefoon om iemand af te leiden. Wat mij gelijk opviel is het feit dat je niet altijd een bepaald object kunt selecteren. Ik moest soms met mijn camera een beetje draaien om het juiste punt te vinden terwijl ik er duidelijk voor stond. Vooral als je snel moet hacken is dit onnodig irritant. De vele keuzemogelijkheden qua hacken zijn daarentegen wel erg handig en laten je veel verschillende speelstijlen ervaren. 

Iedereen op straat heeft zo zijn eigen vaardigheden. Sommige hebben er maar eentje zoals vluchten bij gevaar, maar andere hebben een waslijst aan vaardigheden die variëren van allemaal goed, slecht of een mooie balans. Hoewel de vele keuzes erg fijn zijn, brengt het ook een groot probleem met zich mee. De personages voelen vrijwel allemaal leeg aan. De enige personages die echt goed op mij overkomen zijn de lekker droge AI Bagley en een aantal slechteriken van het verhaal. Vooral de bendebaas Mary Kelley kwam heerlijk rauw en meedogenloos over. Dit is ook te danken aan het uitstekende stemwerk.

Waar Bagley en Mary Kelley prima zijn ingesproken en vormgegeven, zijn de meeste personages dat niet. Vaak bewegen de monden niet goed mee met de tekst, ziet de vormgeving  van de meeste personages er vrij vlak uit en klopt het stemgebruik gewoonweg niet. Zo zijn er veel meer details zichtbaar in het gezicht van Mary Kelley maar is er een standaard skin over de speelbare personages gegooid. Ook hoorde ik meerdere malen duidelijk een Amerikaan die een Brits accent probeert na te doen terwijl het personage toch echt uit Londen zou komen. 

De wereld ziet er op  grafisch gebied prima uit, maar ik had wel last van een aantal pop-ins of animaties die niet helemaal lekker liepen. Op een gegeven moment struikelde een personage, draaide zijn nek 360 graden en liep daarna rustig verder. 

Het grootste speerpunt van de game wordt gelijk de grootste valkuil. Je kunt iedereen rekruteren, maar leeft daardoor niet mee met de personages. Je krijgt ontzettend veel vrijheid bij het spelen van een missie. Moet je bijvoorbeeld toegang krijgen tot een bepaald gebouw, dan kun je een werknemer overhalen om voor jou te werken of gebruik je een hacker om de boel van een afstandje te saboteren. Het kan dus goed zijn dat je constant wisselt van personages. Er loopt namelijk altijd wel ergens een betere versie van zo’n personage rond. Wordt een teamlid gearresteerd of verwond, dan kun je met een ander lid deze proberen te redden. Ik heb dit maar een paar keer gedaan want de meeste zag ik echt als vervangbare objecten.

Ik heb een beetje een dubbel gevoel overgehouden na het spelen van Watch Dogs: Legion. Aan de ene kant heeft de game een interessant verhaal die angstig dichtbij onze werkelijkheid komt, maar aan de andere kant voelen de personages heel onnatuurlijk aan. De vele opties qua personages zijn uiteraard fijn voor de herspeelbaarheid, maar zorgen er ook voor dat je een soort emotionele verbintenis mist. Is de game daardoor het spelen nog wel waard? Zeker wel, vooral als je lekker veel vrijheid wil en een stad op stelten wil zetten is deze game prima weg te spelen. Vanaf 3 december kun je ook samen met je vrienden online je een weg hacken door de straten van Londen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]