Two Point Campus

Back to school was nog nooit zo leuk

Enthousiast als een klein kind was ik, toen in 2018 bekend werd dat er een zogenaamd spiritueel vervolg op Theme Hospital uitkwam. In deze blokkerige 90’s-game run je een chaotisch ziekenhuis vol eigenaardige patiënten en bizarre aandoeningen. Ruim twintig jaar later was daar Two Point Hospital, ontwikkeld door een aantal medewerkers van de originele studio Bullfrog. Die sequel was zo’n succes dat de makers hebben besloten hun simulatiewereld uit te breiden met Two Point Campus.

In Two Point Campus run je een schoolcampus in plaats van een ziekenhuis. Ontwikkelaar Two Point Studios zet hiermee de eerste stap richting een groter game-universum van simulatiegames. De keuze voor een totaal andere insteek met een campus in plaats van een ziekenhuis is absoluut bewust. De makers willen niet constant voortborduren op hetzelfde (uiteindelijk uitgekauwde) idee, maar willen een scala aan simgames ontwikkelen, waarvan iedereen straks een favoriet heeft. Welke games er nog meer aankomen binnen dit universum is nog niet duidelijk.

Blije studenten en docenten

Het is aan jou om te zorgen dat iedereen op de campus gelukkig is en studenten met goede cijfers afstuderen. Start colleges, neem professoren aan, bouw lokalen voor praktijklessen en zorg dat studenten zich thuisvoelen. Daarbij hoort dus ook dorm rooms bouwen en zorgen voor leuke clubs en feesten.

Waar de originele Theme Hospital je gelijk in het diepe gooit, zijn de Two Point-games wat vriendelijker voor de speler. De eerste paar levels houdt de game nog vaak je hand vast. Je begint met campussen bouwen die specifiek op een onderwijstak gericht zijn, maar maakt al snel een school met meerdere gebouwen en specialiteiten. In ieder nieuw schooljaar of level komt er een soort les bij, van virtual normality tot gastronomy.

Een goede dosis humor

Zoals we gewend zijn van de makers, gebeurt dat met een goede dosis humor. Net als vroeger zijn er constant Public Announcements, die weliswaar weinig met het spel te maken hebben maar wel droog zijn. De verschillende ‘problemen’ waar studenten en professoren tegenaan lopen zijn ook geinig (en aan jou om op te lossen). De avatars doen soms de dab. Daar moest ik ook wel eens om grinniken.

Echt hardop lachen heb ik niet gedaan, tot de PA er een klassieker in gooide: “Doctor, return to the hospital pleeeaaase.” Wie de oude Theme Hospital heeft gespeeld, kent dit nog wel. Een leuke terugblik voor de echte fans, dus.

Two Point-tempo

Ik heb Two Point Hospital ook gespeeld, en daar valt me hetzelfde op als nu bij Two Point Campus: de games zijn lang niet zo uitdagend als hun spirituele voorganger. Two Point Campus kabbelt op een lekker tempo voort, maar gaat nooit te snel. Waar ik destijds bij het spelen van Theme Hospital na de zoveelste aardbeving uit frustratie mijn My Little Pony het raam uitdonderde, is er nu geen moment waarop ik écht mijn volle aandacht nodig heb. Voor de zekerheid heb ik de oude game nog eens opnieuw gespeeld en ja: hij is nog steeds belachelijk moeilijk op het einde, ook als je volwassen bent.

Dat hoeft overigens geen reden te zijn om Two Point Campus niet te spelen. Je moet alleen niet hetzelfde spel verwachten. Dat kabbelende tempo kan juist wel lekker zijn voor een avondje van casual gaming, met een tv-serie op je tweede scherm of een biertje in je hand.

Inrichten, managen en meer

Er zijn verschillende manieren om je met de game te vermaken. Je kunt in de sandbox aan de slag, maar je kunt ook in eenzelfde level blijven hangen en je campus volledig perfectioneren. Van de bankjes voor de deur tot de posters aan de muur: wat er mogelijk is, is zeer uitgebreid. In de sandbox kun je overigens lekker aan het bouwen slaan, maar het gevoel van progressie mist wel een beetje door het uitblijven van incentives.

Net als bij de vorige games is het bovendien belangrijk hoe je de campus inricht. Dat aspect was voor mij destijds nieuw en vind ik nog altijd het leukste eraan. Je moet dus regelmatig je campus (deels) slopen of lokalen upgraden. Als je dat onvoorzichtig doet en je collegezaal volgooit met driehonderd planten omdat studenten daar zo gelukkig van worden, ga je spijt krijgen. Dan heb je namelijk ook een stuk of twintig conciërges nodig, anders gaan al je planten dood en wordt iedereen weer verdrietig. Kortom: oog voor detail is belangrijk, hoe rustig de game ook lijkt.

Veel van hetzelfde in korte tijd

Wat ik wel vind van deze game (en veel andere moderne games, overigens) is dat hij te kort is. Tuurlijk, je kunt je vermaken met de sandbox of door lang in een level te blijven hangen, maar als eenmaal duidelijk is dat ik aan de slag kan met een nieuwe missie en campus, wil ik door. Als je zo speelt, ben je er snel doorheen. Dat was ook al zo bij Two Point Hospital. Beetje jammer.

Misschien wordt dit gevoel ook wel versterkt doordat je in de meeste levels in het begin vrijwel hetzelfde doet. Als je dus snel door de levels gaat, zit je best vaak dezelfde handelingen uit te voeren. Soms zou het fijn zijn als je iets eerder al bepaalde stappen kunt overslaan.