Deze zomer is het eindelijk zover: we kunnen op vakantie in het schilderachtige Dordogne. Ik mocht eerder al een demo spelen en dat smaakte absoluut naar meer. Want wat is er in de zomer van 1982 in Dordogne gebeurd? De game ziet eruit als een ware traktatie, maar het is natuurlijk maar de vraag of het verhaal ook maar kan tippen aan die prachtige vormgeving.

De coming-of-age adventure game Dordogne is van de Franse indie-ontwikkelaar Un Je Ne Sais Quoi. Het is 1982 en de twaalfjarige Mimi logeert bij haar oma in de Dordogne. Nu, in 2020, kan Mimi zich weinig tot niets van die periode herinneren. Wanneer Mimi’s oma overlijdt, reist ze tegen de wil van haar vader naar Frankrijk om het huis leeg te halen. Beetje bij beetje komen haar herinneringen weer boven water.

Tastbare herinneringen

Het spel is onderverdeeld in acht hoofdstukken. In elk hoofdstuk begin je als de volwassen Mimi, die in het huis en de tuin van haar oma rondloopt. Verspreid door het huis kun je clues vinden over wat er die zomer van 1982 heeft plaatsgevonden. Bepaalde voorwerpen triggeren een bepaalde herinnering die leidt tot een flashback. Als speler ben je dan plotseling de twaalfjarige Mimi die, in eerste instantie met veel tegenzin, naar het ‘saaie’ Dordogne moet van haar vader (“Booooooooooring”, aldus Mimi).

Haar oma laat het er niet bij zitten en laat Mimi de wonderen van Dordogne zien. Ze geeft Mimi een plakboek, een polaroid-camera en een spraakrecorder. Tijdens het spelen kun je stickers, audiotapes en woorden vinden. Er zijn uitkijkpunten waar je foto’s kunt maken en waar je bepaalde geluiden op kunt nemen, zoals kabbelende beekjes en fluitende vogels. Aan het einde van elk hoofdstuk kun je een pagina in het plakboek vullen met de dingen die je dat hoofdstuk gevonden, opgenomen en gefotografeerd hebt. Het duurt niet lang of de twaalfjarige Mimi is volledig verknocht aan haar zomerse onderkomen. Als speler trouwens ook, want man, wat is deze game mooi vormgegeven.

Honderd aquarellen

Cedric Babouche, CEO en artistiek leider van Un Je Ne Sais Quoi, baseerde de game op zijn vakantie in de Franse regio van zijn eigen jeugd. Zijn team vertelde Pixel Vault tijdens gamescom 2022 dat Cedric al vanaf zijn vierde jaar tekeningen maakt met waterverf. Een inspiratie voor Dordogne, want voor de game schilderde Cedric meer dan honderd aquarellen. De resultaten werden door de computer gehaald en voilà: het prachtige Dordogne werd een feit.

Wel maken de prachtige beelden de gameplay soms wat lastig. Diepte is niet per se goed te zien en soms kun je niet helemaal zien waar je nou wel en niet langs kunt lopen. Het is niet storend, maar het spel moedigt je met verborgen voorwerpen wel aan om de letterlijke randen van het speelveld op te zoeken. Dat die randen dan soms wat moeilijk te vinden zijn, neem je dan op de koop toe. Dordogne is geen spel om doorheen te racen.

Tandenpoetsen was nog nooit zo leuk

Sterker nog, voor Dordogne moet je de tijd nemen. Niet omdat het spel zoveel tijd kost, maar omdat je ervan moet genieten. Een moestuin aanleggen, een kajak repareren, koken met je oma en zelfs je tanden poetsen zijn momenten waar het spel goed de tijd voor neemt. Naast het rondlopen op de verschillende locaties zijn deze momenten een groot deel van de totale game. Het dwingt je om de details te bekijken en te genieten van minimale handelingen. Het klinkt gek, maar het poetsen van Mimi’s tanden was ontspannend.

De dialogen in het spel kleuren het spel verder in. Je kunt zelf kiezen hoe je ergens op reageert. Je antwoorden hebben geen invloed op het einde van het spel, maar bepalen wel met welke woorden je in je plakboek aan de slag kunt. Volwassen Mimi krijgt elk hoofdstuk sms’jes van verschillende mensen om haar heen. Je kunt zelf kiezen welk antwoord je terug wilt sturen. Soms krijg je hier een reactie op, soms niet.

Dordogne is geen spel om doorheen te racen

Meer Mimi, meer Dordogne

De mysterieuze gebeurtenis komt in de eerste hoofdstukken gedoseerd aan het licht en gaat in de laatste hoofdstukken in redelijke sneltreinvaart. Ergens vond ik dit jammer, ik wilde meer Mimi en haar oma ervaren. Hun opbloeiende relatie is vertederend en voor mij persoonlijk heel herkenbaar. Ook ik spendeerde toen ik jong was hele zomers bij mijn oma, alleen niet in de Dordogne helaas. De relatie tussen Mimi en haar oma komt abrupt tot een einde en hoewel het onderdeel van het verhaal is, voelde het jammer. De ontknoping ging zelfs zo snel en abrupt dat ik het, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar doe het toch met pijn in mijn hart: wat afgeraffeld vond.

Het voelt gek dat een spel dat zo erg lijkt te focussen op de tijd nemen, het genieten van je omgeving en de kleine dingen, zo plotseling en snel tot een einde komt. We gaan geen spoilers geven, maar ergens voelde het ook ongeloofwaardig dat Mimi zich niets meer van de gebeurtenis en de periode erop kan herinneren.

Ondanks het bovenstaande bleef het verhaal wel lang bij me. Ik heb inmiddels zelf mijn eigen plakboek weer uit de kast getrokken en toen ik afgelopen weekend in het tuincentrum voor moestuinzaadjes stond, moest ik direct weer aan Mimi en haar oma denken. Mijn handen jeuken om het spel weer opnieuw te starten, gewoon om weer te tuinieren met Mimi’s oma. Misschien baal ik wel zo van het einde omdat ik gewoon nog geen afscheid wilde nemen. Ik wil meer Mimi, meer oma en bovendien: meer van het prachtige Dordogne.

Conclusie

De vormgeving maakt Dordogne al meer dan het spelen waard. De gameplay is simpel en duidelijk, het verhaal is interessant en hier en daar vertederend. De onthulling gaat wat snel, maar dit is vooral jammer omdat het spel daardoor snel tot een einde komt. Dordogne is daarmee een spel om de tijd voor te nemen en om tijdens het spelen te genieten van alle handelingen, details, vergezichten en geluiden.

Pluspunten

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar de game ziet er PRACHTIG uit
Het spel dwingt je de tijd te nemen en werkt daarom ontzettend ontspannend
Dordogne herinnert je aan de warme zomers uit je jeugd

Minpunten

Kort verhaal, korte game
De geschilderde vormgeving maakt het spelen soms wat lastig, omdat je niet goed kunt zien waar je wel en niet naar toe kunt lopen