Disintegration

Een origineel concept verzinnen binnen bestaande lijnen van de verschillende gaming genres lijkt tegenwoordig steeds lastiger te worden. Bijna ieder origineel idee is immers al een geprobeerd, dus wijken ontwikkelaars steeds vaker uit naar fusies tussen verschillende genres. Zo ook Marcus Letho, mede-bedenker van de Halo-serie en oprichter van V1 Interactive. Met Disintegration probeert Letho samen met zijn studio het bekende first-person shooter-genre te combineren met real-time strategy-gameplay. Helaas is de formule van twee populaire genres in één game niet altijd een recept voor een succesvol product.

Wanneer het gaat om de verre toekomst staat de fantasie van de mens niet stil. Robots, ruimtereizen en het buitenaardse leven zijn bijna standaard elementen geworden voor popcultuur wanneer het gaat om een tijd hier ver vandaan. Het nadeel is dat er vaak ook een keerzijde aan die fantasieën zit: de aarde vergaat, de mensheid is continu in gevecht met elkaar of bezwijkt onder een dreiging van buitenaf. Ook in Disintegration is dat helaas niet anders.

Disintegration schetst een beeld van onze aardkloot over ongeveer 150 jaar. Helaas is het ons niet gelukt om de klimaatverandering tegen te houden en dus heeft de wereld te maken gehad met tal van rampen. In een poging om de mensheid te redden, is een groep wetenschappers aan de slag gegaan met het proces wat zij ‘Integration’ noemen: het menselijke brein overplaatsen naar een ‘brain can’, om deze daarna in een robot te plaatsen. Dit was succesvol, maar het duurde het niet lang voordat een organisatie met duistere plannen ermee aan de haal ging: de Rayonne.

Nadat de Rayonne besloot mensen te forceren om te ‘Integraten’, kwam menig mens en robot in de cel terecht. Een daarvan is onze hoofdpersoon Romer Shoal, die om vage redenen gevangen zit. Na bevrijdt te worden uit een gevangenis van de Rayonne sluit Shoal zich aan bij een verzetsgroep die de strijd aangaat met de duistere organisatie. Als Gravcycle-bestuurder krijgt Shoal de taak om vanaf zijn zwevende motorfiets de troepen in het veld aan te sturen.

Wanneer je met Shoal en het clubje rebellen het veld op stapt, ligt de controle volledig in jouw handen. Dankzij jouw Gravcycle zweef je een goede vijftien meter boven het slagveld en veranderen jouw troepen en de vijand al snel in kleine poppetjes. Perfect dus om commando’s te geven aan je troepen in een poging de vijand uit te schakelen. Dit gebeurt allemaal in real-time, waardoor je niet alleen je troepen in de gaten moet houden maar ook vijandelijke kogels moet ontwijken.

Gelukkig bezitten de Gravcycles van Shoal ook verschillende wapens om schade te doen richting de vijand. Het moet echter wel gezegd worden: zelf aan de frontlinie staan in Disintegration is alles behalve handig. Hoewel je ruim boven het slagveld vliegt, ben je daardoor ook meteen een makkelijk doelwit en de vijand opent dan ook maar al te graag het vuur op je. Het is verstandiger om wat afstand te houden en de andere rebellen het zware werk te laten doen.

Dit doe je door ze in een algemene richting te sturen, waarna ze zelf hun doelwitten kiezen. Wil je echter dat jouw troepen een specifieke vijand aanvallen, dan kun je deze natuurlijk selecteren. Ook is het mogelijk om ze te bestoken met de verschillende ‘skills’ van je rebellen, variërend van een simpele granaat tot complete artilleriebombardementen en de mogelijkheden om vijanden te vertragen.

Hoewel jouw team redelijk zijn eigen gang kan gaan, wil Disintegration absoluut niet dat je ze te lang alleen laat om zelf de omgeving te verkennen of een beter verkenningspunt op te zoeken. Binnen de kortste keren gaan je rebellen neer en moet je er naar toe om de ‘brain can’ terug te halen zodat ze opnieuw op het slagveld kunnen. Dit moet echter binnen 30 seconden gebeuren, waardoor je nooit ver van de gevechten kunt raken.

Op de verschillende slagvelden zweef je dus als een soort babysitter bij je squad van rebellen in leven te houden. Dit levert echter vaker problemen dan toffe scenario’s op, want voor je het weet staat je squad tussen een klein bataljon aan vijanden zonder ook maar ergens dekking te zoeken. Hierdoor moet jij jezelf ook in gevaar brengen, waar die wapens op je Gravcycle van pas zouden moeten komen.

Helaas slaan ook deze wapens geen deuk in een pakje boter. Machinegeweren zijn binnen enkele seconde leeg, waardoor je lang moet herladen en je dus vatbaar bent voor vijandelijk vuur. Shotguns daarentegen doen meer schade, maar alleen als je op een halve meter afstand van een vijand staat. Jezelf verdedigen is dan ook echt een laatste redmiddel en eigenlijk alleen wanneer je zelf op volledige sterkte bent.

Daarbij is er ook het probleem dat je zelf niet kunt kiezen welke wapens je gebruikt. Hoewel er drie verschillende modellen Gravcycles zijn, bepaalt de game per missie welke jij mag gebruiken. Ook welke wapens daarop zitten heb je niet voor het kiezen. Het enige wat je kunt doen om je team aan te passen is het plaatsen van upgrade chips, die de verschillende karakters percentueel beter maakt. Iets waar ik uiteindelijk in de game nauwelijks iets van merkte.

Naast een singleplayer-verhaal biedt Disintegration ook een multiplayer-modus aan, maar daar kunnen we zeer weinig over vertellen. Door omstandigheden konden we bij de lancering de multiplayer niet proberen en nu – drie weken na lancering – is er geen enkele ziel meer te bekennen in de online lobbies. Hoewel de game over matchmaking beschikt, is het nog geen enkele keer gelukt om ook maar een half-gevuld gevecht te vinden. De game lijkt het zelf dan ook op te geven door na tien minuten gewoon te stoppen met zoeken.

Wanneer je op de Steam-fora kijkt is ook te zien dat dit geen geïsoleerd probleem is. Spelers die de game gekocht hebben zijn wanhopig op zoek naar andere spelers om mee de multiplayer in te duiken. Het is dan ook treurig om te zien dat een game nog geen maand na release eigenlijk al ten dode is opgeschreven.

Het helpt dan ook niet mee dat de game op veel momenten instabiel is. Meerdere malen crashte de game volledig en zat er niets anders op dan een missie volledig opnieuw te beginnen. Een gigantische tegenvaller, helemaal wanneer de missies vaak dertig tot veertig minuten duren en de progressie van checkpoints niet opslaat wanneer je de game verlaat.

Wanneer je wel een checkpoint bereikt is het daarnaast ook nog maar de vraag waar je terug komt. Lange gevechten beginnen vaak helemaal opnieuw en met een beetje pech moet je bij iedere ‘Game Over’ weer tien minuten opnieuw spelen. Hoewel het niet de bedoeling zal zijn geweest, lijkt Disintegration er zoveel mogelijk aan te doen om je zo weinig mogelijk plezier te laten hebben.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]