Death Stranding

Hideo Kojima kennen we van grote Konami-games zoals Metal Gear Solid V. Nadat hij met veel heisa bij Konami vertrok, is de beste man voor zichzelf begonnen. Duidelijker zijn zijn ambities er niet op geworden, want na de onthulling van Death Stranding was voor niemand duidelijk waar de game over moest gaan. De vraagtekens werden groter en groter en het wachten was tot de release, zodat er eindelijk wat meer duidelijkheid ontstond. Ik had het geluk dat ik Death Stranding vast mocht spelen en kon kijken of de game zelf wel een tipje van de sluier oplicht.

Zelf houd ik er wel van als er mysterie rondom een game heerst. Door alle trailers en gameplay die ontwikkelaars en uitgevers van tevoren uitbrengen, weet je vaak al meer van de game dan je zou willen. Zelfs als je spoilers angstvallig probeert te vermijden. Bij Death Stranding is het tegenovergestelde het geval, maar door alle vaagheid en mysterie is het dan wel weer de vraag of de game een beetje kan opleven tegen de hype.

Death Stranding is een van die games die je een wereld in gooit waar je helemaal niks van snapt. Je krijgt aanwijzingen om iets te doen, maar hebt geen idee waarom je dit alles moet doen. Je moet ervan houden, maar dit is wel de kern van de game. Death Stranding blijft in eerste instantie net zo vaag als de aanloop naar de release en langzaamaan weet de game zich te ontwikkelen. Ik ga dan ook niet te veel over het verhaal zelf vertellen, het is namelijk zo’n grote mindfuck dat je het echt zelf moet ervaren om er de optimale beleving uit te halen. Wel ga ik de situatie schetsen waarin je terechtkomt in Death Stranding.

Je neemt de rol aan van Sam Bridges, gespeeld door Norman Reedus. Je bevindt je in een post-apocalyptische wereld waarin mensen onder de grond in bunkers wonen voor hun eigen veiligheid. Er moeten alleen wel af en toe spullen verplaatst worden van bunker naar bunker en daar komen de Porters bij kijken. Porters zijn mensen die alle gevaren van de buitenwereld durven te trotseren om spullen aan de verschillende bunkers te leveren. Je raadt het misschien al: Sam is zo’n Porter.

Om veilig door de gebieden te kunnen reizen is Sam voorzien van een BB, een kleine baby in een pod die kan aanvoelen als er gevaar dreigt. Dit is een van de vage dingen waarin Kojima straalt, wie bedenkt er nou zoiets? In het begin kijk je je ogen even uit. Alles is zo vreemd dat je het zelf niet had kunnen bedenken, maar het duurt niet lang voordat je went aan de situatie. Een baby bij je dragen? Natuurlijk, hartstikke normaal. Deze BB speelt een hele grote rol in het veilig reizen tussen gebieden, want diverse vijanden hebben het op je voorzien.

In het begin van de game ben je compleet overgeleverd aan deze vijanden, dus wanneer BB alarm slaat, is het maar beter om te vluchten voor je leven. Gelukkig staat de ontwikkeling niet stil en krijg je steeds meer mogelijkheden om terug te slaan. In het begin kun je dat letterlijk nemen, want je vuisten zijn je beste wapen. Later wordt dit aangevuld met van alles waar je mee kunt schieten. Dat is geen overbodige luxe, want jouw hoofdmissie zorgt ervoor dat je het hele land moet doorkruisen. In het begin zijn de bunkers allemaal losse eilandjes, maar het is belangrijk om ze te verbinden zodat er weer één verenigd Amerika komt. Dit is namelijk weer zo’n game waarbij de hele wereld alleen uit Amerika lijkt te bestaan. Met alle gekke dingen die de game te bieden heeft, is dit toch wel een zeer jammerlijk cliché.

Het verbinden van Amerika doe je door alle verschillende nederzettingen te verbinden. Naast wapens om jezelf te verdedigen, krijg je gelukkig ook meer voorwerpen om jezelf verder te brengen. Wat namelijk van heel groot belang is, is het bouwen van verschillende verbindingen en de hulp die je daarbij van andere online spelers krijgt. Het gebeurt namelijk wel eens dat je voor een enorme rivier staat die je niet kunt oversteken. Je kunt er dan voor kiezen een brug te bouwen. Je hebt hier echter veel materiaal voor nodig en daar komt het hulp vragen bij andere online spelers goed van pas. Het heeft alleen wel als nadeel dat je niet offline kunt spelen, wil je de game ten volle benutten.

Andere spelers zie je nooit, maar je weet wel dat ze er zijn. Soms bouw je een kleine constructie om er op de terugweg achter te komen dat iemand hem heeft afgemaakt voor je. Dat is fijn, want Sam kan maar een beperkte hoeveelheid sjouwen voordat hij alle kanten op wankelt en het meedragen van metaal en andere bouwmaterialen is geen makkelijk karweitje. Dit online gebeuren werkt ontzettend fijn. Als iemand anders een brug heeft gebouwd, kun je daar gewoon gebruik van maken. Zonder dat het jouw singleplayer ervaring verpest, heb je toch het idee dat je anderen kunt helpen en vice versa.

De kern van de game is het reizen tussen de verschillende nederzettingen. Dit is op zich ook logisch met een beroep als Porter. Met zo’n indrukwekkend verhaal als dat van Death Stranding is het alleen heel jammer dat er veel tijd tussen de verhaalstukken zit door de opvulling van het reizen. Ik praat namelijk niet over een klein stukje reizen en dan weer door. Ik praat over zo’n 80% van de game. Death Stranding slokt zo’n 50-60 uur van je tijd op, maar niet al deze uren voelen even rechtvaardig. Met regelmaat had ik het idee dat er een missie tussendoor werd gedrukt om het aantal uur even flink op te laten lopen.

Dit voelt ontzettend zonde, want het verhaal is zo ontzettend goed. De game had mijns inziens veel beter maar de helft van de speeltijd kunnen hebben, zodat de afwisseling tussen alle kenmerken van de game goed verdeeld was. Nou is het reizen an sich misschien niet het grootste probleem, maar komt dit met name door de combinatie met een lege wereld. Er heerst natuurlijk overal dreiging en elke reis is weer spannend, maar er verandert verder niks aan de buitenwereld. De mensen wonen onder de grond en je ziet de meesten enkel via een hologram. Je voelt je dus heel alleen en er verandert per plaats niets, waardoor het heel nutteloos kan voelen om van plek naar plek te reizen.

Ondanks dat ik het reizen en de opsmuk van het aantal speeluren een grote minpunten van de game vond, doet het niks af aan alle positieve kanten die de game wel heeft, zoals het verhaal. Het verhaal begint onduidelijk, waardoor je graag verder wilt spelen. Je moet en zal weten wat er in hemelsnaam allemaal aan de hand is. Ook heeft Kojima door het kiezen van acteurs als Norman Reedus en Mads Mikkelsen een sterke cast in de game gezet. Het verhaal berust veel op gevoel en door de gekozen cast wordt dat sterk overgebracht. Zo is Sam een behoorlijk stoïcijnse kerel, maar je ziet zijn liefde voor andere mensen door de emoties op zijn gezicht. Deze zijn heel subtiel en dat maakt het zo machtig mooi.

Death Stranding is een van die games die je na het uitspelen ervan niet direct loslaten. Het verhaal van de titel blijft nog een lange tijd door je hoofd spoken en dat is is een teken dat de game veel goed doet. Het verhaal is goed uitgediept, maar het zijn de factoren daaromheen die maken dat het je bijblijft. De cast weet de heftige scènes met precies de juiste emoties af te handelen en de manier waarop ze praten is ook heel levendig. Het klinkt alsof ze er echt in zitten en niet simpelweg een verhaaltje op aan het lezen zijn. Deze kleine puntjes op de i maken dat het verhaal extreem goed tot zijn recht komt. Het verhaal is het waard om je door de vele reisuren heen te ploeteren.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]