Crash Bandicoot 4: It’s about Time

De meeste mensen die in de jaren ‘90 zijn opgegroeid hebben vast wel eens te maken gehad met Crash Bandicoot. In die tijd moest iedereen wel even laten zien wat die kon om vervolgens te huilen nadat je vier miljoen keer dood ging. Het is nu 2020 en we kunnen het plezier van de platformer opnieuw beleven met het nieuwe deel, met zeer toepasselijke naam: Crash Bandicoot 4: It’s About Time.

Ik was vroeger een Nintendo-kindje. Dus hoewel ik wel eens een level heb gespeeld van Crash Bandicoot in andermans huis, kwam ik pas echt in aanraking met de franchise na de release van de N. Sane Trilogy. Haat en liefde werden vermengd met elkaar. Liefde voor die doofus Crash en pure haat voor bepaalde plekken in de game (ik kijk naar jou, touwbrug). Ondanks dat mijn weg in Crash Bandicoot wat verlaat begon, kon ik niet wachten om deel vier op te starten.

Zoals in veel platformers, is het verhaal niet de kern van de game  in Crash Bandicoot 4. In het begin maken we door middel van een cutscene kennis met een aantal baddies die we kennen uit het verleden van Crash. Uka Uka, Neo Cortex en Nefarious Tropy zitten als ongelukkig drietal samen opgesloten in een gevangenis in het verleden. Na vele verwoede pogingen lukt het om een scheur in de dimensie te maken en de volgende stap is ontsnappen.

Het duurt niet lang voor Crash en zijn zusje Coco op de hoogte zijn van de escapades van hun vijanden en ze zien het opnieuw als hun missie om hen achter tralies te zetten. Een avontuur dat hen door veel werelden met verschillende vormgevingen brengt. Denk aan moerassen, jungles, stukken waarbij je je over water moet manoeuvreren via uitermate vervelende (en dan houd ik het zeer netjes) waterlelies. Ons duo komt wel zo’n beetje overal.

Alvorens je je avontuur start, word je gevraagd in welke modus je wilt spelen. Toen me dat gevraagd werd, kon ik ontwikkelaar Toys for Bob wel zoenen. Je hebt namelijk de keuze tussen de klassieke of de moderne modus. Het grote verschil is dat de moderne modus je altijd naar een checkpoint brengt als je doodgaat en er geen sprake is van levens. Dit is met de klassieke modus wel anders, want na een bepaald aantal keer doodgaan kun je gewoon lekker opnieuw beginnen. Ik ben het type dat liever op easy speelt en een lage irritatiegrens heeft, dus ik was blij dat mijn huis van oeverloos gevloek gespaard bleef.

Zoals ik hierboven al beschreef, heb je levels in allerlei soorten en maten. Te beginnen bij de algemene hub, die een eer doet aan de oudere games binnen de franchise. De levels zijn opgedeeld in ongeveer vier stuks op een klein eilandje. Deze eilandjes zijn allemaal onderling met elkaar verbonden en hebben een eigen thema. Wat al deze levels met elkaar gemeen hebben, is dat ze elk de speler voor een flinke uitdaging zetten.

Waar het eerste level nog goed te doen is, begint het al bij het tweede level: oneindig sterven. De vierde Crash Bandicoot is alles behalve makkelijk te noemen en het komt soms echt op jouw secure timing aan. Een verkeerde sprong en het is klaar met je. Om het springen van waterlelie naar bewegende krat nog wat spannender te maken, krijgen we in deze game ook te maken met verschillende maskers die elk eigen krachten met zich meebrengen.

Zo zorgt het eerste masker ervoor dat maar de helft van het level tastbaar aanwezig is. Met een druk op R2 wordt de andere helft tastbaar en het deel van de wereld die je in eerste instantie aan kon raken verdwijnt. Springen van platform naar platform terwijl je ondertussen wanhopig de R2 knop in drukt om de specifieke platformen te laten verschijnen zorgt voor een spanning en bloeddruk waar je ‘u’ tegen zegt. Elk level heeft weer zijn eigen uitdaging en soms frustratie, maar het voelt nergens oneerlijk. De enige die je kunt aankijken als het fout gaat, is helaas jezelf in de spiegel.

Mocht je besluiten dat alleen de levels uitspelen niet genoeg is, dan is het het voor jou misschien waard om alles te verzamelen binnen een level. Elk van deze biedt namelijk zes gems die te verzamelen zijn. Drie daarvan zijn voor verzamelde appels, eentje voor alle kisten, eentje voor het minder dan drie keer doodgaan en de laatste moet je zelf ergens in het level vinden. Als het je lukt om deze onmogelijke taak uit te voeren, speel je een nieuwe outfit vrij voor Crash of Coco.

Deze outfits zijn erg leuk en uniek. Dat maakt het erg aantrekkelijk om al die gems na te streven, totdat je het daadwerkelijk probeert. Het verzamelen van alles in een level is een fikse uitdaging, die enkel de beste spelers voor elkaar krijgen. Wat ik dan ook jammer vind, is dat je alles in een level moet verzamelen voor een outfit in plaats van dat het aantal gems stackt. Dit maakte het voor een noob als mij echt onmogelijk om buiten het eerste level om een outfit vrij te spelen.

Als ik dan toch even aan het mopperen ben, dan wil ik ook nog kort de laadtijden van de levels aanstippen. Als je kijkt naar andere games, valt die laadtijd heel erg mee. Alleen als je je bedenkt dat je continu levels aan het spelen bent en elk level apart een aanzienlijke laadtijd heeft, is dit toch een smetje op de game. Wel een heel klein smetje natuurlijk.

De standaard levels, die verdeeld zijn over de eilanden, zijn te spelen met Crash en Coco. Tijdens hun avontuur komen ze echter enkele bekenden tegen. Zo rennen we tegen de enthousiaste punker Tawna aan. Deze dame heeft een hookshot en een zeer gemene schop waarmee ze vijanden en dozen laat zien wie de baas zijn. Het leuke is dat haar levels parallel lopen aan die van Crash en Coco dus dat er soms dingen in haar wereld gebeuren dit het gevolg zijn van wat jij daar hebt gedaan.

Dit is niet het enige personage. Zo lopen we ook tegen Dingodile aan, een dingo met het typische outback accent en een soort stofzuiger die als wapen dient. Elk van de personages komen weer met andere levels en dat biedt behoorlijk wat verrijking aan de titel. Daarnaast is het ook mogelijk om throwback tapes te verzamelen. Deze bieden je toegang tot oudere levels waarin je met Crash de strijd tegen het bijna onmogelijke aan gaat. Genoeg levels om te spelen en om te vervloeken dus.

Nu zijn games met levels vrij makkelijk samen te spelen, doordat je simpelweg om de beurt een level kan spelen. Anno 2020 doet Toys for Bob dat op een hele andere manier en biedt diverse mogelijkheden om met andere mensen te kunnen spelen. Het maximum is vier en je hebt daarbij twee uitdagende modi waarbij je tegen elkaar strijdt.

Beiden draaien om de levels die je in de verhaallijn ook speelt. In de ene modus ga je een time trial aan, waarbij je van checkpoint naar checkpoint rent en de snelste tijd probeert neer te zetten. Een vergelijkbaar idee heb je met het raken van alle doosjes. Nu is dit allemaal wel geinig, maar het allerleukste vind ik dat je samen de singleplayer kunt spelen door middel van een doorgeefsysteem.

Je registreert met hoeveel spelers je bent, in mijn geval twee, en stelt in wanneer je het door zou moeten geven. Wij stelden in dat we met elke dood moesten passen. Een heel simpel concept, maar het werkt echt fantastisch. Een zaterdagavond films kijken? Nee hoor, doe mij maar een avondje Crash Bandicoot’en. Gegarandeerd een topavond.

Al met al moet ik zeggen dat deze game me in een soort alternatieve dimensie wist te stoppen. Eentje waarin het zo wel 2020 is als de jaren ‘90. De magie van Crash Bandicoot is er door de jaren heen zeker niet minder op geworden. Zelfs alleen maar beter, met de huidige technieken en de toegang tot een moderne modus. Crash Bandicoot 4: It’s About Time heeft me een heerlijke ervaring gegeven. Eentje met veel vloeken en tieren, maar ook zeer zeker veel platformplezier.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]