Children of the Sun schiet scherp (en psychedelisch)

In Children of the Sun oefen je wraak uit op een sekte, sluipschuttend door zowel bloederige als geestverruimende puzzels. Die formule blijkt − niet geheel verrassend − prima Kool-Aid voor gamers die zowel anti-cult als pro-puzzelaar zijn.

Een beetje cultisten poffen klinkt qua opzet als Far Cry 5, maar Children of the Sun is aanzienlijk gestroomlijnder − overduidelijk meer arthouse bovendien. De in totaal 26 uitdagingen bestaan grotendeels uit hoogstens drie handelingen: vind je doelwitten, positioneer jezelf en vuur één keer. Zo zie je maar weer: Far Cry kan best zonder al die filler. 

Je voelt je echt de kogel

Natuurlijk blijft het niet bij een enkel salvo. Eenmaal geschoten, wórd je namelijk de kogel. Een bovennatuurlijk projectiel met een eigen willetje, dat wel. De tijd vertraagt bijna tot stilstand en de kogel kan na elk raak schot weer richting een volgend doelwit gevuurd worden, inclusief een beetje bijsturen mid-air. Aan jou om telkens een route te vinden die alle slachtoffers netjes aan elkaar rijgt. 

Als een dodelijke flipperkastbal knal je kriskras van kop naar kop. Dat klinkt wat vreemd en bovenal luguber, maar dit puzzelend schieten prikkelt alsnog plezierig. Er is iets domweg bevredigends aan een kogel zijn. De Sniper Elite-serie heeft daar ook een handje van, maar dit projectiel is speelser.

Gaandeweg wordt het denkwerk complexer, aan de hand van nieuwe obstakels en krachten. Voor deels afgeschermde vijanden moet je bijvoorbeeld uit een specifieke hoek komen en door pantsers boort de kogel alleen met voldoende vaart. Zo zijn er een handvol complexiteiten. Op elkaar gestapeld zorgen ze ervoor dat elke missie een pienter pad tussen vijanden vereist, met nog aardig wat creatieve vrijheid om obstakels te omzeilen. Des te efficiënter je bloedbad, des te hoger de plaatsing op het scorebord.

Niet dat het om de snelheid of scores gaat, overigens. Children of the Sun is op zijn sterkst wanneer je gewaagde oplossingen om (of door) lastige obstakels vindt. Het opruimen van de latere forten vergt aardig wat trial and error, maar vind je net de juiste hoeken of die perfect geplaatste explosie, dan voelt dat machtig. Des te leuker ook dat spelers na afloop van een level het pad van hun kogel op de kaart gekrast zien worden.  

Vaag in stijl en verhaalvertelling

Het zal met het thema te maken hebben, maar Children of the Sun houdt er sowieso een opvallend ruw retrostijltje aan over. Vrijwel de gehele game oogt korrelig, met veel te hard ingebakken texturen, maar tegelijkertijd barst het van de verzadigde kleuren en zweverige effecten. Het voelt cliché om vergelijkingen met drugs over dit soort gamestijlen te maken, maar Children of the Sun speelt als een vroege PlayStation 2-game aan de truffels. Alles gloeit, pulseert of is opzettelijk wazig, enkele HUD-elementen daargelaten. 

Children of the Sun speelt als een vroege PlayStation 2-game aan de truffels.

De game versterkt dat gevoel nog eens met onheilspellend geluidsontwerp. Van coherente muziek is eigenlijk weinig sprake; Children of the Sun klinkt vooral onwennig en vervormd. Je geniepige voetstapjes laten een mysterieuze bas pingelen en zware synthesizers wellen op terwijl de kogel versnelt. Hevige distortion knalt over de luidsprekers zodra je dwars door je laatste slachtoffer schiet. Dat is een vibe, zoals de kinderen zeggen, maar niet per se een zorgeloze.

Zo gaat Children of the Sun ook om met het narratieve aspect. Versnipperd tussen de puzzels vinden we flarden van een verhaal, maar de rode draad blijft warrig − ook dat kennen we van de drogerende middelen. Met rauwe cartoontekeningen en een beetje in-game symboliek geeft het spel je genoeg reden om ultragewelddadige wraak op de sekte uit te oefenen, maar niets wordt voorgekauwd of expliciet uitgesproken. Al met al blijkt het nogal een bizarre trip van trauma en bloedvergieten, maar het blijft navolgbaar genoeg om door te blijven ploegen. 

Kort van duur, maar krachtig

Children of the Sun is qua toon duister en bedwelmend, maar draait daarin gelukkig niet te ver door. Voorop staat nog steeds een erg aanstekelijk puzzelspel, met een fijne opbouw van interessante uitdagingen en tableaus. Oneerlijk moeilijk wordt het nooit; de meeste levels geven spelers genoeg ruimte om alternatieve wegen of vindingrijke oplossingen te ontdekken.

De formule had absoluut nog potentie om meer krachten en complexere levels te introduceren, maar maker René Rother heeft het geheel opvallend hapsnap gehouden. De game is in zijn geheel met een uur of vijf uit te spelen. Dat is weliswaar niet uitzonderlijk lang, maar het spelletje blijft gedurende die tijd wel consistent prikkelen. Het is lastig de vele levels niet in één ruk aan elkaar te rijgen.

De fanatiekelingen onder ons kunnen nog enkele bonusuitdagingen afvinken of de allersnelste routes opzoeken, maar verder heeft Children of the Sun weinig om het lijf. Voor de schappelijke prijs, toevallig ongeveer net zoveel als die van een doorsnee dosis psilocybine, is dat absoluut geen schande. Children of the Sun blijft niet al te lang hangen, maar levert zonder twijfel een meeslepend en uniek puzzelavontuur op. 

Children of the Sun is 9 april 2024 verschenen op pc (via Steam) en kost 14,79 euro. Voor deze review is de game getest op een high-end systeem en de Steam Deck OLED − beide zonder enige problemen.

Conclusie

Children of the Sun laat je minstens vijf uur puzzelen als een psychedelische sluipschutter en haar kogel. Dat is vaak raar en bij vlagen zwaar, maar de trip levert zonder twijfel een paar behoorlijke highs op. Ga je goed op snugger (en behoorlijk trippy) schietwerk, dan kan je hier niet missen.

Pluspunten

• Prikkelende puzzels
• Slim schietwerk
• Trippy retro-stijl

Minpunten

• Er zat meer in