Ary and the Secret of Seasons

Het is inmiddels herfst, maar de dagen zijn af en toe nog zo warm dat het zomer zou kunnen zijn. Daar kan Ary uit Ary and the Secret of Seasons over meepraten, want in haar wereld zijn de seizoenen ook compleet in de war. Alleen is dat niet het werk van klimaatverandering, maar van een boze tovenaar. Ary laat het er niet bij zitten en krijgt de magische kracht om de seizoenen te kunnen beïnvloeden. Niet alleen is dat heel erg handig, maar ook nog eens superleuk.

Vorig jaar zag ik op Gamescom voor het eerst beelden van Ary and the Secret of Seasons. Ary(elle) gaat met haar zwaard op avontuur om de seizoenen te herstellen, maar ook om kistjes op te sporen achter watervallen, hartjes te verzamelen, puzzels op te lossen en eindbazen te verslaan. De Zelda-vibe kon niet sterker zijn. Of toch wel! De aanstekelijke muziek is namelijk gecomponeerd door Marcus Hedges, die erom bekend staat dat hij alle Zelda-muziek heeft opgenomen met een orkest. Ik kon niet wachten om tijd in deze wereld door te brengen en nu is het eindelijk zover.

Je komt terecht in een wereld genaamd Valdi, waar de seizoenen elkaar niet afwisselen, maar waar het in elk van de vier gebieden constant hetzelfde seizoen is. Ary woont in het wintergebied Yule en is de dochter van de Guardian of Winter. Als er op een dag enorme rode kristallen uit de hemel op de wereld neervallen, smelt al het ijs en verdwijnt alle sneeuw: het is voor het eerst zomer in Yule.

Het blijkt dat in de drie andere gebieden precies hetzelfde is gebeurd en dat brengt natuurlijk de nodige problemen met zich mee. De inwoners van het zomerse Lammastide zitten nu in hun zwembroek te klappertanden bij -20℃ en in het herfstige Samhain regent het niet meer, waardoor het grote meer is veranderd in een lege zandvlakte.

Genoeg te doen dus voor Ary om dit leed te verzachten met wat grappige kleine sidequests. Zo verzamel je warme kleren voor een bibberende wachter en help je een oververhitte dame aan een klein stukje winter door je magische winterkracht te gebruiken.

Deze winterkracht heeft Ary gekregen van haar vader, maar om de seizoenen te herstellen heeft ze ook de andere seizoenskrachten nodig. Die zijn normaalgesproken in handen van de Guardians of Seasons, maar toevallig zijn ze precies op dit moment gestolen. De wat oudere, nogal wereldvreemde Guardians zijn niet echt in staat om hier zelf wat aan te doen, dus sturen ze Ary op pad.

Naarmate je meer seizoenskrachten verzamelt, kun je steeds ingewikkeldere en ingenieuzere puzzels oplossen. Dit doe je door een magische bol op te roepen, waarin je het seizoen van jouw keuze creëert. Ga je voor winter, dan bevriest het water en kun je ijskristallen maken. Kies je de warme zomer, dan smelt ijs en verdwijnt water. In de herfst verschijnt er juist water en in de lente groeien er planten om in te klimmen op strategische plekken. Prachtig hoe de makers van elke omgeving in de game vier versies hebben gemaakt: één voor elk seizoen.

Dit systeem werkt als een trein en hoewel de eerste puzzels wat simpel zijn, kom je verderop in de game echte hersenkrakers tegen. Naast spelen met de seizoenen ben je bezig om hendels over te halen, blokken te verslepen en te platformen. Zo verrassend en knap ontworpen als Zelda is het misschien niet, maar het doet er zeker wel aan denken en dat is wat mij betreft een groot compliment voor een indiegame.

Enige teleurstelling voelde ik echter wel bij de laatste kerker en eindbaas. Die waren allebei zo kort en simpel dat ze wat afgeraffeld aanvoelden. Ook andere zaken hadden nog wel wat meer aandacht kunnen gebruiken. De wereld is bijvoorbeeld op sommige plekken nogal leeg. Ook heeft het verzamelen van muntjes niet echt een doel, want de upgrades die je kunt kopen voegen weinig toe en je hebt al snel zo veel hartjes dat je echt niet sterker hoeft te worden.

Dat zijn echter kleine dingen vergeleken met de bugs waar je tegenaan kunt lopen. Twee keer kwam ik pas verder nadat ik de game opnieuw had geladen. De eerste keer kon ik de hyena-eindbaas die me woest aan het beschieten was met iets dat leek op een zelf gefabriceerde mitrailleur niet meer raken. Even later waren en bleven de poorten van de stad Ostara voor me gesloten, terwijl ik toch echt daar moest zijn om het verhaal verder te volgen.

Gelukkig kwam ik uiteindelijk telkens wel weer verder, maar in combinatie met de behoorlijk instabiele framerate, de lange laadtijden en de pop-in op de achtergrond, doet het wel een beetje af aan de ervaring. Dit neemt niet weg dat de kleurrijke en nostalgisch PS2-achtige wereld van Ary and the Secret of Seasons een plek is waar je graag wilt zijn om nieuwe avonturen te beleven. Het lichtelijk open einde van het verhaal belooft in dat opzicht veel goeds, want misschien hangt er nog wel een tweede deel in de (winterse) lucht.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]