Alan Wake 2 is moderne game cinema

De release van Alan Wake 2 is voor veel mensen waarschijnlijk onder de radar gebleven. Tussen al het najaarsgeweld van games als FC24, Call of Duty, Super Mario Wonder, Assassin’s Creed, viel het spektakelstuk van de Finse ontwikkelaar Remedy minder op. Om het dan ook net wat meer ademruimte te gunnen, besloot de ontwikkelaar de game een weekje door te schuiven en uit de schaduw van Mario en consorten te stappen. Nu staat Alan Wake 2 op zichzelf en dat is maar goed ook, want het is een ervaring die geen evenaring kent.

Dertien jaar. Zolang moesten fans van Remedy’s horror-avontuur Alan Wake wachten op een sequel die aan het einde van het origineel al werd geteased. Dertien jaar wisten we dat het verhaal van de schrijver met een writers block nog niet af was. Maar ook dertien jaar dat de schrijver zelf vast zat in de Dark Place, waar zijn fictie realiteit leek te worden. Nu steekt Alan Wake de kop weer op, maar met hem nog meer nieuwe horrors en avonturen.

Twee werelden, één strijd

Ondertussen zijn we dertien jaar verder, maar Alan Wake wordt nog steeds vermist. Ondertussen is hij vooral naar de achtergrond verdwenen in het geheugen van de bevolking in Bright Falls, Washington. Die hebben momenteel andere problemen: een reeks aan gruwelijke moorden, waarvoor de FBI is ingeschakeld. Hier maken we kennis met agenten Saga Anderson en Alex Casey (gespeeld door Sam Lake en ingesproken door James McCaffrey, de acteurs achter Max Payne) waarbij jij als speler de controle over Anderson krijgt.

De moordzaken lijken precies in het straatje van Anderson te passen: bizar, mysterieus en een beetje occult. Het moordonderzoek wat jij leidt, laat echter snel zien dat er meer gaande is en wanneer het occulte in het paranormale verandert, borrelt de naam van Alan Wake al snel naar boven. Pagina’s uit zijn verhaal lijken de gebeurtenissen te voorspellen, wat de hele zaak op scherp zet.

Zo verandert een gruwelijke moordzaak al snel in een grootschalig mysterie met monsters, een cult en een slaperig dorpje dat er liever niets mee te maken heeft. De detective skills van Anderson spelen daarbij een centrale rol, waarbij je niet alleen probeert de moordlustige monsters te ontwijken, maar ook de zaken op moet lossen.

Pak het prikbord en de rode draad maar

Alan Wake 2 is zowel evolutie als revolutie: het verbetert de gameplay van dertien jaar geleden, waarbij de zaklamp nog altijd centraal staat. Door je licht te schijnen op de schimmen die tevoorschijn komen, kun je ze tevoorschijn toveren en uiteindelijk met wat welgeplaatste schoten uitschakelen. Daarbij krijg je nu ook de beschikking over andere wapens dan een pistool. Denk aan shotguns, geweren en zelfs een kruisboog – als je ze weet te vinden, in ieder geval.

Maar de game gooit het speelveld ook compleet op zijn kop. Dit begint natuurlijk al bij het feit dat de game je in het begin niet eens de controle geeft over Wake, maar je vooral aan de slag laat gaan met Anderson. Tijdens haar onderzoek gebruikt ze haar eigen Mind Place – een soort mind palace dat we ook uit de verhalen van Sherlock Holmes of games als Twin Mirror kennen.

In haar Mind Place kan Anderson de details van alle zaken gemakkelijk op een rijtje zetten. Aan een grote muur hangt ze per zaak foto’s met clues en conclusies, trekt ze lijntjes en probeert ze tot de oplossing te komen. Daarbij moet jij de foto’s plaatsen en de conclusies trekken – alleen op die manier vordert het onderzoek en kom je dichterbij de conclusie van het verhaal.

Het geeft het geheel een vrijer verloop en een dynamischer gevoel. Je bent niet alleen maar van actiescène naar actiescène aan het lopen. Je ondervraagt mensen, je onderzoekt locaties en probeert je eigen conclusies te trekken. Twin Peaks, Se7en, CSI – Alan Wake 2 trekt uit allerlei hoeken inspiratie. Helaas wil de game je iets te graag helpen, misschien bang dat je vast loopt. Hierdoor krijg je regelmatig dat Anderson in zichzelf – of Casey naar Anderson – roept waar je naar moet kijken.

Weg gekrast

Natuurlijk zou het raar zijn om een game genaamd Alan Wake 2 je geen controle over Alan Wake te geven – al had het mij ook niet verbaasd als Remedy dat wel had gedaan. Gelukkig krijg je al snel de controle over de befaamde schrijver, die nog altijd vast lijkt te zitten in zijn eigen alternatieve realiteit, de Dark Place.

De Dark Place heeft wel een nieuwe vorm aangenomen: een verdraaide versie van New York is nu het toneel voor Wake’s fucked up realiteit en zijn strijd tegen zijn duistere dubbelganger, Mr. Scratch. Hier werkt de schrijver aan een nieuw boek dat hem moet helpen om te ontsnappen, waarbij het schetsen van scenario’s op zijn Scene Board de realiteit om hem heen compleet verandert.

Betreed een metrostation en bepaal zelf of de scène in het teken staat van een moordzaak, een cult of het onderzoek van twee politieagenten. De ene keer druipt het bloed van de muren, de andere keer is die muur opengebroken en kun je verder. Door de puzzelstukjes van Alans verhaal op de juiste plek te laten vallen ontstaat er een weg die Wake kan bewandelen, op zoek naar de uitgang.

Choose your own adventure

Voor een verhaal over een schrijver, is het avontuur van Alan Wake en Saga Anderson in dit tweede deel alles behalve lineair. Na de introductie van Anderson en Casey trekt het verhaal zichzelf open en bepaal je zelf hoe je door het verhaal heen gaat. Daarbij kun je vrij wisselen tussen de realiteiten van Anderson en Wake. Wil je een paar hoofdstukken in Bright Falls spelen en de moordzaak oplossen, of liever de wilde trip van Wake beleven in de Dark Place? De keuze is aan jou.

Daarbij krijg je vrij de ruimte om zowel de Bright Falls-regio als de Dark Place relatief vrij te ontdekken. Naargelang het verhaal zich verder ontvouwt, zijn er nieuwe gebieden te ontdekken, maar niets houdt je tegen om later nog een keer terug te gaan. De wereld verandert immers door de handelingen van zowel Wake als Saga, al dan wel binnen ieders eigen ‘realiteit’. Een gebied wat eerder was ondergelopen met water, kan later weer toegankelijk zijn. Zo ontdek je nieuwe voorwerpen, wapens en mysteries om op te lossen.

Die vrijheid komt wel met wat kleine nadelen die vooral later in de game duidelijk worden. Zo beschikt de game niet over een fast travel-systeem, wat betekent dat je alles lopend moet ontdekken. Een filmische ervaring natuurlijk, met je zaklampje door een donker bos, maar wanneer je dat voor de vijfde keer moet doen omdat je nu eindelijk dat ene kistje kunt openmaken, ben je er wel klaar mee.

Ook werd richting het einde van de game duidelijk dat vooral de wereld van Alan Wake moeite had om bij te blijven bij veranderingen in scènes. Of dat te maken had met mijn systeem, of de game zelf, is niet duidelijk. Wat wel duidelijk werd, is dat ik meerdere malen door het level design heen zakte toen ik in de Dark Place tussen scènes aan het switchen was, op zoek naar een oplossing. Wissel te snel en niet alles is op tijd ingeladen, waardoor je plotseling door de vloer heen zakt. Vervelend, helemaal wanneer je niet automatisch terug op vaste grond wordt gezet en dus naar de load-knop moet grijpen.

Een prachtige, wilde ervaring

We hebben wat betreft gamereleases een geweldig jaar met genoeg games waar je je ogen bij uit kunt kijken. Maar er is geen enkele game die zo mooi is als dat Alan Wake 2 zichzelf presenteert. Ik ben er nog niet achter wat voor zwarte magie de mensen van Remedy hebben gebruikt, maar de game is op ieder front schitterend. Of het nu gaat om de personages in het verhaal, de donkere bossen van Bright Falls of het grimmige straatbeeld van de Dark Place – het schittert met details en kleine touches die het een bijzondere ervaring maken.

Die bijzondere ervaring wordt aangezwengeld door de live action segmenten die de game er tussendoor fietst. Ga in Saga’s mind place een persoon profileren en het scherm wordt afgewisseld met live action beelden. In de Dark Place krijgt Wake nieuwe ideeën voor scènes dankzij echo’s – schimmen van live action beelden die een derde verhaal uit de boeken van Wake vertellen. Of nog het meest bijzonder: de live action sketches in de talkshow binnen de Dark Place waar Wake regelmatig te gast is.

Het is ook in de Dark Place waar de meest bijzondere scènes plaatsvinden, zo zien we onder andere een fenomenale musical scène. Onder begeleiding van muziek van Remedy-huisband Old Gods of Asgard (alter ego van Poets of the Fall) rocken we door een bizar interview heen, terwijl Alan zelf door een verlaten televisiestudio moet zien te overleven. Het is een bizarre, bijzondere ervaring die moeilijk overtroffen kan worden – iets wat je heel goed over de rest van Alan Wake 2 kunt zeggen.

Conclusie

Het avontuur in Alan Wake 2 is moeilijk in woorden te bevatten. Het is wild, het is mysterieus, het is eng. Het haalt overal en nergens inspiratie vandaan, om het allemaal in de blender te gooien en een bijzonder sausje te presenteren. De gameplay is zowel evolutie als revolutie met veel meer pieken dan dalen. Kleine negatieve puntjes zijn slechts smetjes op een nieuw Fins spektakelstuk.

Pluspunten

• Fenomenale sfeer in zowel Bright Falls als de Dark Place
• Vrijere gameplay een natuurlijke evolutie over het origineel
• Remedy tilt grafische kwaliteit naar een nieuw niveau

Minpunten

• Gemis aan fast travel maakt collectibles verzamelen een klus
• Bij wisselen van scènes kan de game het soms niet bijhouden