EA staat bekend als commercieel kanon die met franchises als EA Sports FC, Star Wars en Dragon Age het grote publiek weet te bereiken. Een controversiële of persoonlijke boodschap heeft EA zelden. Met Tales of Kenzera: Zau doet uitgever EA dan een poging om de diepere laag van personages te bereiken. Of in ieder geval doet ontwikkelaar Surgent Studios dat.

Dat doet de studio met de metroidvania Tales of Kenzera: Zau. Ze proberen met een mix van Bantoeculturen en het omgaan met verlies, een kleurrijke game-ervaring aan te bieden. Zoals te lezen was in onze overview van Steam Next Fest, waar tijdens de veelbelovende demo te spelen was, keken we al erg uit naar de release. Heeft de studio het goed voor elkaar gekregen, of kun je deze game beter overslaan? Je leest het in deze indicator.

Zau, een kind met een familiegeschiedenis

Je speelt als Zau, een jonge sjamaan met een mysterieuze achtergrond. Zau’s reis begint met een zoektocht naar zijn verleden, maar al snel blijkt dat er veel meer op het spel staat. Wanneer de vader van de jonge held overlijdt, is hij in diepe rouw. Zau kan niet aanvaarden dat zijn vader er niet meer is en maakt een deal met Kalunga, de god van de dood. Als hij erin slaagt om drie grote geesten te vangen die aan Kalunga ontsnapt zijn, krijgt hij zijn vader terug. Samen met Kalunga gaat Zau op reis door de gebieden van Kenzera. Deze wereld is rijk aan geschiedenis en vol met complexe politieke intriges, magische geheimen en vele veldslagen.

Het verhaal zelf is boeiend, goed geschreven en verreweg het sterkste gedeelte van de game. De personages die Zau ontmoet zijn levendig en hebben een uitstekende voice cast. De voice cast zorgt ervoor dat je bijna vergeet dat het een game is, omdat de inleving en emotionele conversaties je weten te raken. Tales of Kenzera: ZAU gaat over het omgaan met verlies en alles wat daarmee gepaard gaat. Het is ook een manier voor de regisseur en voice actor van Zuberi en Zau, Abubakar Salim (Bayek uit Assassin’s Creed Origins), om zijn eigen rouwproces te helpen. Er zijn niet zoveel personages, en sommige van de nevenpersonages zijn er eerder om Zau zijn verschillende emoties te laten verwerken dan dat ze zelf een volledig uitgewerkt verhaal hebben. Uiteindelijk komt alles samen in een voorspelbaar doch pakkend en mooi einde.

In Tales of Kenzera: Zau beleef je een intens verwerkingsproces — Electronic Arts

Keuzestress

Als Sjamaan heeft Zau twee maskers van zijn vader geërfd, die hem de kracht van de zon en de maan geven. Je kunt deze dan ook gemakkelijk naar believen omwisselen naargelang de situatie of de vijanden het vereisen. Dit maakt het geheel dynamisch en geeft je ook wat extra keuze. Het maanmasker geeft je snelle aanvallen op afstand, het zonnemasker is dan weer veel krachtiger in mêlee. Sommige vijanden krijgen na een tijdje ook een schild dat je het beste met slechts één van je twee maskers aanvalt. Beide hebben verder een zeer krachtige ultieme aanval die je met speciale energie kunt gebruiken. Voor beide maskers heb je een kleine skill tree met leuke upgrades.

Tijdens het spelen kom je een aantal verschillende soorten omgevingspuzzels tegen. Soms is het nodig om sleutels te zoeken, stenen blokken te verschuiven en hendels over te halen en ook dan komen de maskers van pas. Zo geeft het maanmasker de mogelijkheid om stromend water te bevriezen en heeft het zonnemasker een optie om vuursperen te gooien die bepaalde mechanismen activeren. De puzzels zijn bepaald geen breinkrakers. In de meeste gevallen is er een duidelijke manier om ze op te lossen, waardoor er weinig denkwerk aan te pas komt. Ik had hier graag wat meer uitdaging in willen zien en vind het totaal geen probleem als dit gepaard gaat met wat trial-and-error taferelen. Dit geeft ook weer een extra dosis dopamine als het je uiteindelijk wel lukt.

Een metroidvania(tje)

Tales of Kenzera: ZAU is een korte metroidvania, hoewel je die genrebepaling ook relatief licht moet interpreteren. Er zijn verschillende vaardigheden die je nodig hebt om bepaalde collectibles of uitdagingen te vinden en die je pas later krijgt, maar uiteindelijk kun je deze lineaire game spelen zonder al te veel te moeten backtracken. Naar oude locaties gaan met nieuwe vaardigheden moet bijna enkel voor die optionele collectibles of uitdagingen. De gebieden zijn ook telkens enkel gewoon verbonden met het volgende gebied in plaats van dat je ergens een gekke, maar bijzonder fijne shortcut zou vinden. In sommige delen heb je soms de keuze tussen twee paden die je beide moet doorzoeken, maar uiteindelijk blijft het grote geheel de weg van a tot z volgen.

De wereld van Kenzera is niet enorm, maar wel uitnodigend om te verkennen. Van dichte bossen tot uitgestrekte woestijnen en van levendige steden tot donkere kerkers, elk gebied zit vol met geheimen, schatten en vijanden. Hoewel de sidequests gevarieerd en vaak verrassend zijn, mist het toch wat elementen van een goede metroidvania. Waar het vinden van collectibles algemeen bevredigend is, omdat je personage zich dan verbetert, voelt het bij Tales of Kenzera: Zau meer een als opvulmateriaal, bedoeld om de speelduur te verlengen zonder echt iets nieuws te bieden.

In tegenstelling tot bij de meeste metroidvania’s kun je in Tales of Kenzera: ZAU meteen in elk nieuw gebied de volledige kaart zien. Handig, zou je denken, maar je ziet zo niet in welke stukjes van dat gebied je al geweest bent, want er worden geen verschillende kleuren of andere opvuleffecten gebruikt om het onderscheid te maken. Combineer dit met het feit dat je niets kan aanduiden op de kaart zelf, en je ziet meteen waarom het backtracken onhandig kan zijn. En het ontdekken van nieuwe gebieden die niet op de kaart te zien zijn is mijns inziens juist één van de leukste elementen van een metroidvania. Het geeft je een lekker gevoel als je bij dat ene stukje onontdekt gebied nu juist die een collectible vindt waardoor je het gebied 100% hebt voltooid. Dat gevoel heb ik bij Tales of Kenzera: ZAU niet tot nauwelijks gehad.

Een kunstzinnige vormgeving

Kenzera is een prachtige, intrigerende setting en voelt aan alsof het niet alleen bestaat binnen de context van deze game, maar nog veel groter en rijker is dan dit avontuur laat zien. De game maakt gebruik van een stijl die leunt richting 2.5D, wat een zekere diepte geeft aan alle schitterende, kleurrijke landschappen maar toch blijft passen met de sidescroll-gameplay. Het oog voor detail, van de achtergronden tot de personages en de gelikte animaties, maakt de game een genot om naar te kijken.

Daarnaast mag de muziek van Tales of Kenzera niet onbenoemd blijven. Componist Nainita Desai combineert niet alleen een Westers orkest vol snaarinstrumenten en koperblazers met traditionele Afrikaanse instrumenten, maar baseert ook grote delen van de orkestrale compositie op Afrikaanse ritmes en melodieën. Dat klinkt op bepaalde momenten bombastisch en groots, en op andere momenten juist betoverend en intiem. De soundtrack stijgt daardoor boven alle verwachtingen uit.

Binnen tien à twintig uur bereik je het eindscherm – afhankelijk van hoe snel je door de lastigere levels heen gaat en hoeveel optionele zijpaden je wil verkennen. De game schotelt je in die tijd geen uiterst bijzondere gameplay segmenten voor, maar is op de meeste momenten wel erg vermakelijk. Het verhaal en de grafische stijl tillen het geheel naar een hoger niveau. Er zijn meer dan genoeg betere games binnen het metroidvania genre te vinden, maar Tales of Kenzera: Zau is alsnog een welkome toevoeging en daarbij een prima game-debuut van Surgent Studios.