Crimson Desert houdt je op alle momenten vlijmscherp

Het Zuid-Koreaanse Pearl Abyss gooit vanaf het eerste uur met grafische pracht en praal, epische werelden en vooral veel particle effects. Dit zagen we in Black Desert Online, het aankomende Doke-V en de nieuwe action adventure-titel Crimson Desert. Tijdens gamescom 2024 pakten we het virtuele zwaard op en kregen we alle hoeken van de arena te zien!

De naam verklapt het al een beetje, maar in Crimson Desert reizen we net als in Black Desert Online naar het continent van Pywel, waarin we Kliff volgen als kapitein van de Greyman Free Company. Zij proberen het continent te beschermen tegen kwade krachten en dat gaat niet zonder slag of stoot.

Epische gevechten met een vleugje chaos

De demo die we tijdens de beurs voorgeschoteld kregen laat de wereld van Pywel even voor wat het is en legt de focus vooral op het vechtsysteem van de game. Een systeem dat vooral te omschrijven is als wild, hectisch en best episch. Bij de eerste uitleg voelde het alsof er goed gekeken is naar Elden Ring — aanvallen en verdedigen met de schouderknoppen, terwijl de rest vooral draait om rennen, springen en ontwijken.

Wanneer de controller in je handen ligt, lijkt het alsof iemand de game op fast forward heeft gezet. De gevechten zijn veel dynamischer en hectischer wanneer er vijf vijanden op je afrennen en ze zeker niet op beurten wachten om je aan te vallen. Je volle focus is vereist en zelfs als je probeert te verdedigen krijg je nog rake klappen als je niet de goede kant op kijkt.

Daar staat tegenover dat Kliff zelf natuurlijk ook goed op de vuist kan gaan. Met een combinatie van zwaarden, schilden, bijlen, bogen en een vleugje magie probeer je vijanden de kop in te drukken. Daarbij ben je veel aan het duiken, rollen en ontwijken, want Kliff is geen supermens. Regelmatig pakte een eindbaas me op en werd ik dwars door de  arena gegooid, waarna Kliff kreunend van de pijn op de grond klapte.

Bazen laten zich niet in een hoekje drukken

Na een rommelig gevecht ter introductie, waarbij vijanden je van alle kanten proberen te overmeesteren, vind je al snel de dood. Wat voelt als de introductie van de game, brengt ons al snel naar een gedigitaliseerde wereld die een dwarsdoorsnede van vier eindbazen voorschotelt. Hoewel we beperkte tijd in die wereld hadden, kregen we toch een goed voorproefje van hoe verschillende bazen te werk gaan.

Van de vier mogelijke bazen, konden we er uiteindelijk drie aan de tand voelen. Een flinke kluif, helemaal als je nog niet alle systemen snapt – iets wat al snel duidelijk werd bij de Reed Devil. Deze vluchtige eindbaas dartelt continu om je heen, terwijl hij zichzelf onzichtbaar maakt en in en uit je bereik hupt. Goed timen en slim combineren van close range zwaardaanvallen en lange afstandsschoten met de pijl en boog zorgde er uiteindelijk voor dat deze gekwelde duivel neer ging…

Of althans – dat leek even zo. Naadloos ging het gevecht over in een cutscene waarin Kliff en de Reed Devil de degens kruisen. Zonder een laadscherm of een duidelijke hapering in de animatie verloor ik tijdelijk de controle voor een dialoog en drama. Maar net zo makkelijk duikt de game weer uit zijn scripted scene om je de controle terug te geven, zelfs als je dat nog niet helemaal door hebt. Voor je het weet heb je weer een mes in je rug.

Op de rug van giganten

Helaas wist de Reed Devil te ontsnappen. Een gevecht voor een andere dag, als we hem mogen geloven. De volgende uitdaging liet niet lang op zich wachten met de Staglord: een krijgsheer met een enorm gewei op zijn hoofd – en speltechnisch heel anders dan de Reed Devil. De Staglord stompt door de arena en probeert met zijn zwaard en schild jou het leven zuur te maken. Al is hij er ook niet bang van om zijn handen te gebruiken om je op te pakken en door de lucht te gooien.

De Staglord moest zich na meerdere levensbalken en vele rake klappen gewonnen geven. Stervend op zijn vervallen troon, claimen we zijn zwaard en schild om opnieuw door het portaal te stappen. Aan de andere kant troffen we alleen een heuvel aan met glimmende edelstenen, maar al snel onthulde zich daar de Queen Stoneback Crab. Een enorme heremietkreeft met een heuvel van steen op haar rug.

Hier geen vlotte manoeuvres of zwaar inslaande zwaardslagen, maar een rotswand om te beklimmen alsof je Shadow of the Colossus speelt. Hier gaat het vooral om je energie goed managen. Twijfel te lang en de kreeft gooit je zo van haar rug af. Wie echter de zwakke plekken weet te ontdekken, kan het zwaard in de rug boren. Maar als je even niet goed oplet, wordt je door een waterstraal de lucht ingeblazen.

Gelukkig bezit Kliff magie, waardoor hij met een druk op de knop een soort kraai wordt en langzaam naar beneden dwarrelt terwijl hij pijlen afvuurt. Hoewel het pantser van de kreeft uiteindelijk sneuvelde, weerhield een bug ons de demo af te maken. Dat mocht de pret echter niet drukken, want de game lijkt in ieder geval een hoop epische gevechten te bieden.

Hoe episch ook, deze demo was slechts een dwarsdoorsnede van een aantal eindbazen in de game. Pearl Abyss belooft een grote open wereld waarin spelers Pywel verkennen, klusjes moeten opknappen en het gewone volk proberen te beschermen. Daar kregen we in deze demo echter maar weinig van mee.

De Koreaanse studio belooft dan ook veel, maar een releasedatum of window ontbreekt momenteel nog. Wie weet hebben we tegen die tijd een vollediger beeld van de wereld in Crimson Desert.