MotoGP 23 door de ogen van een motor-leek

Sinds jaar en dag heb ik een voorliefde voor motorsport, met in het bijzonder autosport zoals de Formule 1, endurance-racing en off-road spektakelstukjes zoals de Dakar-rally. Dit heb ik dan ook de afgelopen jaren met veel plezier kunnen vertalen naar digitaal racen met games als Forza Motorsport, Dirt Rally en Assetto Corsa Competizione. Maar wat als ik een keer de vertrouwde vier wielen van een snelle sportwagen verruil voor de twee wielen van een MotoGP-motor? De nieuwe titel MotoGP 23 laat dan zien dat ik dan als een vis op het droge ben…

De MotoGP is voor mij geen onbekende sport – mijn oom komt uit de Van den Goorbergh-familie, die al voor een derde generatie op rij met motoren strijden op het hoogste niveau. Je verwacht dan dat de overstap van wagens naar motoren slechts een kleine is voor mij, maar niets is minder waar. Zelden heb ik mijzelf zo’n slechte coureur gevoeld als toen ik de digitale tweewielers in handen kreeg met MotoGP 23.

AI, take the wheel!

MotoGP 23 is het nieuwste deel in de MotoGP-serie, opnieuw in handen van Milestone. Deze Italiaanse ontwikkelaar kennen we al jaren van de MotoGP-games, maar verzorgt ook titels als Monster Energy Supercross, RIDE en recentelijk Hot Wheels Unleashed. Deze studio ademt motorracen en dat is aan alles te merken. Iets wat voor een ervaren coureur misschien als thuiskomen voelt, maar een beginner zoals ikzelf niet per se mee helpt.

Dit alles begint al wanneer je de game voor het eerst opstart. Nadat het je kort is verteld over wat er nieuw is in dit deel (daarover later meer), krijg je de vraag om je expertise-level aan te geven. Hoewel ik weinig motor-ervaring heb, dacht ik met tientallen uren simrace-ervaring wel wat te kunnen. Niets bleek minder waar te zijn: de eerste beste bocht vloog ik over de kop en ook de vijftig bochten daarna werd het er niet beter op.

Dus terug naar de ‘rookie’-modus, waarbij de game je maximaal te hulp schiet. Dit wordt gedaan door wat Milestone het Neural Aid-systeem noemt, dat jouw rijgedrag analyseert en probeert te compenseren in de gebieden waar je tekortschiet. Gaat het goed, dan doet het niets. Maar zodra het niet ideaal is, grijpt de game in en probeert die de controle over te nemen. Hoewel ik langzaamaan rondjes af kon maken, voelde het onnatuurlijker dan iedere vijf seconden van de baan afknallen. De intentie is goed, maar het resultaat is te onvoorspelbaar en ongemakkelijk om de motor te leren begrijpen.

Niets bleek minder waar te zijn: de eerste beste bocht vloog ik over de kop en ook de vijftig bochten daarna werd het er niet beter op.

Waar zijn mijn zijwieltjes?

Daar zit voor de leek waarschijnlijk ook meteen het grootste probleem: het leren begrijpen van een motor. De eerste autorace skills die ik ooit op deed (Mario Kart 64 even niet meegerekend) was in Gran Turismo op de PlayStation, mede mogelijk gemaakt door het licentiesysteem. Hoewel het soms een draak was om doorheen te komen, leerde de game je wel met auto’s om te gaan en een basis te leggen voor digitaal racen. Zoiets mist volledig in MotoGP 23 – in plaats daarvan gooit de game je in het diepe en wenst het je veel succes terwijl de haaien om je heen cirkelen.

Hoewel de trailers en de website van de game spreken over een MotoGP Academy om de game te leren, gaat het hier alleen om nieuwe functies van de game. Zo leer je over het nieuwe Flag to Flag-systeem waarbij bij slecht weer je de kans krijgt om van motor te wisselen, krijg je uitleg over strafrondjes en meer. Maar leren hoe je met een motor om moet gaan – ho maar.

Wist je bijvoorbeeld dat in tegenstelling tot een racewagen een racemotor twee remmen heeft? Een voor- en achterrem? Logisch als je erover nadenkt, maar na tien jaar autoracen stond ik er niet bij stil totdat ik met 180 de muur in vloog. Of dat je niet alleen aan je gas, rem en stuurrichting moet denken, maar ook aan je balans? Dat je niet volop kan remmen, omdat je dan over de kop slaat en dus met uiterste precisie je trekkers moet beheersen?

Er is niets in de game dat je even aan de hand neemt en je laat zien: dit is hoe een motor werkt. Hierdoor wordt de game dan ook meteen een stuk minder leuk om te spelen, want je ligt er vaker af dan dat je op de motor zit. De enige manier waarop ik fatsoenlijk een rondje kan rijden, is door de rewind-functie continu in te zetten in de hoop dat ik dan een bochtje wel haal en met het zweet op mijn voorhoofd door te gaan naar de volgende bocht.

Pas op voor de poortwachter

Aan alles merk je dat MotoGP 23 een goede racegame is. Het heeft diepgaande systemen, een uitgebreide carrière-modus, officiële licenties en ga zo maar door. Weerseffecten zijn dynamisch, rivaliteiten maken het racen spannend en het heeft iets bizars om met dertig man tegelijk een eerste bocht in te duiken.

Maar desondanks lukt het mij maar niet om de game leuk te vinden: voor elke bocht waarbij het plots in één keer lukt om hem goed te nemen, volgen weer tien bochten die ik minstens vijf keer opnieuw moet proberen. De poortwachter van MotoGP 23 schreeuwt Git Gud tegen iedereen die zich meldt en systemen die je zouden moeten ondersteunen zoals Neural Aid lijken je eerder alleen maar tegen te werken.

Mocht Milestone komend jaar besluiten een échte academy toe te voegen aan de game, dan probeer ik het graag nog eens. Een modus die je aan de hand neemt. Die je stapsgewijs leert hoe je een motor optimaal benut. Die uitlegt hoe je verschillende soorten bochten aansnijdt. Maar vooral dat je leert om lol te hebben met motorracen, in plaats van je iedere seconde uit te lachen voor je falen. Voor nu ga ik gewoon weer terug naar mijn vertrouwde vierwielers.