Metal Gear Solid: Ground Zeroes
De game die een nieuwe weg insloeg
Jarenlang leverden Konami en maker Hideo Kojima de ene na de andere Metal Gear-game aan. Soms speelde je als Solid Snake zelf, maar in andere games speel je weer als Big Boss. Het is allemaal vrij verwarrend, want de games lopen ook nog eens qua verhaal door elkaar. Tijd om Ground Zeroes, de game die ons meeneemt naar de jaren 70, weer eens op te pakken.
Het uitbrengen van Ground Zeroes nam de nodige kritiek met zich mee. Het probleem was de speelduur. Velen bestempelden de game als een opgewaardeerde demo voor The Phantom Pain. Dat de game aan de korte kant was, was zeker waar, maar het verhaal voegt daadwerkelijk iets toe aan het Metal Gear-universum. Ik startte de game weer eens op, om te kijken wat mijn ervaring is een aantal jaar later en na het spelen van The Phantom Pain.
Goede tijden, slechte tijden
Ik geef toe dat ik er na het spelen van de game nog steeds lichtelijk van baal dat het verhaal zo kort is. Ground Zeroes speelt zich een jaar na het beruchte Peace Walker-incident af. In Peace Walker moesten de huurlingen Big Boss en Kazuhira (Kaz) afrekenen met een nieuwe Metal Gear-variant genaamd de Peace Walker. Vlak na dit conflict richt de MSF-organisatie Mother Base op. In Mother Base kunnen soldaten zich aansluiten bij MSF als ze hun overheid niet meer willen steunen.
Kaz heeft ondertussen via contacten van de CIA de schuilplaats van Pacifica Ocean achterhaald. Zij zit gevangen in een geheime basis op Cuba. Big Boss en Kaz weten maar al te goed dat Cipher achter de ontvoering zit. Cipher wil Pacifica uit de weg ruimen, omdat ze een beveiligingsrisico voor zijn organisatie vormt. Big Boss en Kaz zetten dus alles op alles om haar te bevrijden, zodat zij hen informatie kan geven over Cipher’s plannen.
Om het allemaal nog ingewikkelder te maken is een MSF-lid genaamd Chico op eigen houtje naar Cuba vertrokken om Pacifica te bevrijden, omdat hij smoorverliefd op haar is. Genoeg voer voor een reality-tv show dus, maar hoe zit dat qua gameplay?
Oh, we zijn er al?
Tja, ik vond het tijdens mijn eerste speelsessie een flinke tegenvaller dat ik de missie in ongeveer twee uurtjes kon afronden. Voor ik er erg in had, was ik aan het einde van het level en zocht ik mijn weg naar het extractiepunt. Toch betekende dit niet het einde van de game. In Ground Zeroes kun je namelijk tal van extra missies doen, verzamelvoorwerpen zoeken of een hele andere speelstijl uitproberen.
Ook nu, na een aantal jaar, merkte ik dat je flink je creativiteit kwijt kunt in je speelstijl. Door de open wereld kun je ervoor kiezen om eerst alle prisoners of war te bevrijden, een MSF-lid te extracten of bij daglicht het verdedigingsmechanisme van de basis onschadelijk maken.
Wat erg goed is aan de open wereld, is het feit dat vanuit elke hoek vijanden kunnen komen en je moet anticiperen. Hierdoor wordt het stealth-gedeelte een stuk spannender. Patrouilles splitsen bijvoorbeeld op, of veranderen opeens van richting. Het plannen en timen van de meest ideale route is wat de game zo herspeelbaar maakt.
Go, go, gadget
Ik was even vergeten hoeveel kleine verbeteringen Ground Zeroes naar de serie bracht. Ik zal er een paar uitlichten die mij het eerste opvielen. Zo is er de iDroid, die een realtime holografische map tevoorschijn tovert. Het is daarbij wel belangrijk dat je deze op een veilige plek opent, want er zijn geen pauzemenu’s en alles gebeurt in real time.
De Reflex Mode zorgt ervoor dat wanneer een vijand Big Boss gespot heeft, de tijd even vertraagt. Dit geeft jou de kans om je vijand te doden of juist bewusteloos te maken. Hoewel deze modus voor beginnende spelers fijn is, ben je niet verplicht om deze te gebruiken. Voor ervaren spelers is de optie er om deze modus simpelweg uit te schakelen.
De toevoeging Tag & Mark laat je met je verrekijker allerlei doelen markeren. Deze worden zowel op de map als in-game duidelijk zichtbaar. Erg handig dus, als je vijandelijke troepen in de gaten wil houden. Net als de vorige optie kun je ook deze handmatig uitschakelen in het geval je het te makkelijk vindt.
Ground Zeroes was voor mij de perfecte aanloop naar The Phantom Pain en liet mij al een klein beetje ervaren wat ons te wachten stond. Qua verhaal voegt Ground Zeroes juist wat mooie voorgeschiedenis toe en de vele mogelijkheden maken het jaren later nog steeds leuk om te spelen. De open wereld en de vele aanpassingen in gameplay bliezen de game juist nieuw leven in. Zelfs als je de hele open wereld uit je hoofd kent, blijft het interessant om de snelste route te vinden of om jezelf kleine missies te geven, want de AI is nooit echt voorspelbaar.
Geschreven door:
[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]
