Dit moet je weten over Hearts of Iron IV

De Tweede Wereldoorlog vormt de inspiratie voor een behoorlijke reeks spellen. Van de infanterie en tankveldslagen in Battlefield tot de dogfights in War Thunder en de zeeslagen in World of Warships: voor elke dimensie van de Tweede Wereldoorlog is er wel een spel. Zo ook voor het strategische theater. Als je niet zozeer in veldslagen wil vechten maar liever strategisch wil denken, is Paradox Interactive’s Hearts of Iron serie één van de vooraanstaande opties.

Dit artikel is deel één van een driedelige serie vanwege de release van de nieuwe DLC “No Step Back”. De volgende delen behandelen de DLCs van het spel en de nieuwste DLC zelf.

In 2016 gaf de Zweedse uitgever Paradox Interactive één van de meest complete strategiespellen over de Tweede Wereldoorlog uit. De gamestudio probeert spelers altijd zo ver mogelijk onder te dompelen in een era, en hen alle middelen tot beschikking te geven om het tijdsvak naar hun hand te zetten. De studio heeft meerdere games met hetzelfde idee, maar verschillende tijdvakken op zijn naam staan. In Europa Universalis kunnen spelers op ontdekkingsreis gaan, en hun land naar keuze door de vroegmoderne tijd tot nieuwe hoogtes leiden. Crusader Kings biedt spelers alle glorie en wreedheden van de middeleeuwen, terwijl Stellaris zich richt op een verre toekomst vol ruimtereizen en kolonisatie.

De Hearts of Iron-serie probeert hetzelfde effect te realiseren voor de Tweede Wereldoorlog. Spelers die het spel opstarten betreden het toneel in 1936 of 1939, en betreden een gigantisch gevecht om het lot van de wereld. Driemaal eerder probeerde Paradox deze ervaring te perfectioneren, waarbij de vierde episode in de serie het huidige hoogtepunt is van de studio’s historische oorlogsscenario’s.

Hearts of Iron IV is meer dan alleen maar legertjes verplaatsen. Het uiteindelijke doel is dan wel het land veroveren dat je wil hebben (of verdedigen wat je vijand wil hebben), maar het spel dwingt je om hulpmiddelen in te schakelen. De zee- en luchtmacht zijn minstens zo belangrijk als je landmacht op je weg naar militaire glorie. Gloednieuwe technologie en spionage zijn belangrijke tactische wapens die je kan gebruiken om je vijanden te slim af te zijn.

Zelfs hier stopt het spel niet. Om je leger draaiende te houden moet je slim omgaan met industrie en handel. Het is lastig om tanks te bouwen als je geen fabrieken beschikbaar hebt, of om vijandige vliegtuigen buiten de deur te houden zonder luchtverdediging. Nog lastiger is het om banden te maken zonder rubber. Dat wordt dus importeren. Het spel moedigt spelers aan om op een wereldwijd niveau na te denken over iedere dimensie van oorlogsvoering.

Hearts of Iron IV doet veel moeite om een meeslepende speelervaring te bieden. Leiders en ministers van landen  hebben (veelal) gedetailleerde portretten, waardoor ieder land uniek aanvoelt. De dreigende soundtrack bouwt constant spanning op, waardoor het goed aansluit bij het  karakter van het spel. Daarnaast zijn de pop-ups en de events weergegeven als typemachine berichten, om lekker in de tijdsgeest te blijven.

Wat Hearts of Iron uniek maakt is dat iedere natiestaat niet alleen speelbaar is, maar ook wezenlijk anders aanvoelt. Natuurlijk zijn er een aantal kleinere landen die niet de meest unieke spelervaring bieden – Paraguay en Bhutan zijn allebei nou niet de meest enerverende landen tussen 1936 en 1945 – maar er is een wezenlijk verschil tussen spelen met de grootmachten Duitsland, de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, de Sovjet-Unie en Japan.

Je verhoudingen met de buurlanden zijn anders, je hebt te maken met andere soorten politieke systemen en ideologieën, andere industrie en andere grondstoffen. Daarnaast liggen je doelen erg uiteen. Wanneer je het lot van de Sovjet-Unie in handen neemt, zul je het hele spel toewerken naar een sterke verdediging tegen de onafwendbare storm van de Duitse Wehrmacht. Als Verenigde Staten speler gebruik je de eerste jaren vooral om een vernietigend sterke oorlogseconomie op te bouwen.

Dat wil niet zeggen dat het spel altijd hetzelfde loopt. Aan de hand van Focus Trees, die ieder land heeft, kan een speler een land een behoorlijk andere kant opduwen. Zo kan je het Duitse Keizerrijk terugbrengen als je met Duitsland speelt, de Verenigde Staten communistisch maken, of een anarchistische superstaat vormen als Spanje. De mogelijkheden zijn nagenoeg eindeloos. Als bijkomend voordeel kan je ook kiezen welk pad de AI inslaat als je een ander land wil spelen. Zo kan je bijvoorbeeld eindelijk een keer als Hongarije Oostenrijk-Hongarije vormen zonder dat Duitsland telkens weer  roet in het eten gooit.

Hearts of Iron IV is en blijft een spel van Paradox Interactive, en dat betekent DLCs. Op dit moment zijn er zes uit, en een zevende komt op 23 november beschikbaar. Telkens wanneer er een DLC uitkomt verandert het spel behoorlijk. Zo krijgen landen nieuwe Focus Trees, waardoor ze vaak interessanter worden om te spelen en de speler meer opties krijgt om in te slaan met het land. In het volgende artikel in deze serie ga ik in op welke DLCs wat bieden, zodat je een beter idee krijgt wat al dan niet voor jou de moeite waard is.

De DLCs houden het spel fris en bieden het constant nieuwe content. Toch doen zij dit niet alleen – Hearts of Iron heeft een hele levendige mod-gemeenschap op Steam, wat betekent dat je de kernconcepten van het spel op vrijwel elke denkbare manier kan spelen.

Zo kan je het spelen in een andere tijd, bijvoorbeeld de Eerste Wereldoorlog of vandaag de dag, in een alternatieve tijdlijn waarin Duitsland bijvoorbeeld de Eerste Wereldoorlog won. Of zelfs in een compleet fictief universum, bijvoorbeeld waarin je niet vecht in de wereld ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, maar aan de Amerikaanse westkust tijdens de gebeurtenissen van Fallout. Van ontzettend serieus naar pure shitposts kan iedereen wat mods betreft het spel volledig naar hun hand zetten.

In één woord samengevat is Hearts of Iron vooral veel. Veel mogelijkheden, veel manieren van vechten, en veel strategieën zorgen voor veel dimensies van oorlogsvoering waar spelers rekening mee moeten houden. Dat kost tijd om onder de knie te krijgen, en het spel is niet heel erg beginners vriendelijk. De leercurve is behoorlijk stijl, en de kans dat je in je eerste Duitsland-game verliest van Polen is aanzienlijk. Als je eenmaal enkele tientallen uren in het spel hebt zitten om de aanvankelijke uitdagingen te begrijpen is het spel een bijna onuitputbare bron voor Tweede Wereldoorlog Grand Strategy.