White Men Can’t Jump probeert te scoren

Wesley Snipes en Woody Harrelson waren een gouden combinatie in 1992 toen de originele versie van White Men Can’t Jump uitkwam. Een goede comedy die de straatvariant liet zien van het basketbal, inclusief de hustlers en smack talk die erbij horen. Ik was erg verbaasd, maar ook nieuwsgierig, toen ik zag dat er op Disney+ een remake kwam dit jaar. Scoort deze versie ook driepunters met nothing but net of kunnen ze beter op de reservebank blijven zitten?

Basketbal is misschien niet zo groot als (Amerikaans) voetbal, maar de fans zijn wel net zo fanatiek. Vooral op straat gaat het er verhit aan toe: sommige weddenschappen gaan zo ver dat zielige verliezers wapens trekken en beweren dat de ander valsspeelt. Je moet wat als je een paar honderd dollar en je eer kwijt bent geraakt.

Talentvolle jongens

In White Men Can’t Jump (2023) zien we Sinqua Walls (Power, American Soul) als Kamal, een zwarte jongen die een grote kans had om naar de belangrijkste basketbaldivisie in de VS, de NBA, te gaan. Kamal heeft zijn eigen droom in duigen laten vallen door een akkefietje op zijn middelbare school en nu heeft hij een slecht betaald baantje waar hij niet gelukkig is. Hij speelt af en toe nog wel basketbal, maar met weinig plezier. In het begin zie je duidelijk dat wat vroeger gebeurd is, hem nog steeds dwarszit en dat hij wakker geschud moet worden om het achter zich te laten.

De andere hoofdrol wordt vertolkt door Jack Harlow. Dit is zijn eerste film, maar hij is al bekend als een succesvolle rapper. Hij speelt Jeremy, een jongen die ooit zeer talentvol was, maar te kampen kreeg met meerdere fysieke klachten. Nu knoopt hij de eindjes met moeite aan elkaar met allerlei kleine dealtjes. Jeremy is wit en zoals de titel zegt denkt men nog steeds dat witte mannen niet goed zijn in basketbal. Dit is niet waar: in de film worden een paar namen gedropt van witte spelers die het ver geschopt hebben. In het origineel sloeg de titel vooral op het feit dat witte mensen niet konden dunken, dat ze vooral goed waren in vrije worpen. Woody Harrelson liet toen zien dat dit niet gold voor iedere witte speler.

Waar gaat het eigenlijk over?

Het verhaal is in deze film net als het origineel: deze twee jongens hebben allebei geld nodig. Hier zorgen ze voor door gebruik te maken van Jeremy’s witte huidskleur om zo andere spelers te laten denken dat hij niet kan spelen. 

Jeremy probeert Kamal duidelijk te maken dat het achterhaald is dat witte mensen niet kunnen spelen. Jeremy loopt erbij als een soort gezondheidsgoeroe en probeert telkens zijn gezonde smoothies aan anderen te slijten. Niet meteen iemand die je verwacht op het basketbalveld. Desondanks laat hij meerdere keren in de film zien dat hij wel echt goed is en gebruikt hij het vooroordeel over witte basketballers om weddenschappen te winnen. Daarnaast kan hij vreselijk irritant zijn: zijn opmerkingen zorgen voor frustraties bij de tegenpartij, zodat die zich niet meer kan concentreren.

De OG’s (Originele Gasten) deden het beter

Basketbal, straatcultuur en hiphop horen bij elkaar als een goede frikandel speciaal. Op dat vlak doet de film het best aardig. Tussen de beledigingen en het gekibbel door krijg je best wel wat moves te zien en zie je hoe anderen ingemaakt worden. Als fan van de sport is het alleen daardoor al de moeite waard om White Men Can’t Jump te kijken. De muziek past bij de film en voegt ook echt wat toe, maar je moet ervan houden. Ze mixen een paar old school classics (Passing Me By van The Pharcyde en Whoa! van Black Rob) met nummers van de laatste decennia, met een speciale plek voor Shape of You van Ed Sheeran.

Waar de film de mist ingaat is bij de typische standaard scènes. De geliefde van Kamal heeft een zus die hem niet mag en in het begin is het al snel duidelijk dat zijn vader iets ergs gaat overkomen. Die vader wordt gespeeld door Lance Reddick. Een kleine rol, maar wel met zijn typische gravitas. Zijn rol is des te meer cru aangezien hij dit jaar is overleden.

Een ander punt waar de film punten verliest in mijn optiek, is hoe de switch van tegenstanders naar frenemies gaat bij Kamal en Jeremy. Het is veel te plotseling en komt bijna uit het niets. Natuurlijk weet je dat het deze kant opgaat, zo eenvoudig is de opzet ook wel, maar zelfs avocado’s gaan niet zo snel van vers naar bedorven. Het valt vooral op omdat Kamal en Jeremy letterlijk aan de tegenovergestelde kanten van het spectrum staan: zwart en wit, eerlijke werker en ritselaar, de een onderschat zichzelf en de ander overschat zichzelf juist. Van fel discussiëren naar “Hé, kom je naar het verjaardagsfeestje van mijn kind?”.