Jiu Jitsu vecht zich moeilijk naar het eind

Soms zie je een filmtrailer en dan vraag je je af: ‘Hoe komen ze erop?’ Dat overkwam mij bij de film Jiu Jitsu, een door Dimitri Logothetis geregisseerde actiefilm met een scifi-inslag. Na het zien van deze trailer was ik wel erg benieuwd geworden of dit concept al mijn aandacht verdiende.

Het verhaal gaat over een wezen dat elke zes jaar naar aarde komt, waarbij de Jiu Jitsu-strijder het gevecht moet aangaan met deze buitenaardse bezoeker. Het bijzondere is dat dit wezen zelf ons deze sport heeft geleerd, met als enige doel om door een mens verslagen te worden. Zo apart als het verhaal klinkt, zo is de rest van de film uiteindelijk ook.

Bovenstaande uitleg hoor je al in de trailer, maar in de film krijg je die pas halverwege te horen. Deze opent met de hoofdpersoon Jake die zijn geheugen kwijt is en door twee oudjes naar een Amerikaanse legerbasis wordt gebracht. Hier wordt hij aan de tand gevoeld en uiteindelijk gered door zijn team. Het verhaal speelt zich af in Myanmar, maar dat is niet duidelijk vanaf het begin. Het buitenaardse wezen ziet er eigenlijk gewoon uit als een mens in een slecht Power Ranger-pak. Misschien leuk voor Comic Con, maar je neemt het niet serieus als een wereldbedreigende slechterik.

Jiu Jitsu heeft zich duidelijk laten inspireren door bekende scifi-actiefilms, maar het grootste verschil met deze voorgangers kenmerkt zich in de personages. In Predator was het bijvoorbeeld duidelijk dat de verschillende personen oude bekenden of vrienden van elkaar waren. Jake uit Jiu Jitsu praat zelf vrij weinig en kijkt de hele tijd stoïcijns voor zich uit. Ook zie je aan hem dat hij veel ‘huh-momenten’ of vragen heeft over wat er nu eigenlijk aan de hand is, een gevoel dat de kijker van de film ondertussen bekend is. Doordat Jake een vrij passieve persoon is, is het moeilijk om met hem mee te leven. Dat geldt eigenlijk ook voor de relaties die hij zou moeten hebben met zijn team: hij herkent ze niet en heeft geen idee waar ze het nu precies over hebben. Ook vraagt hij zich af of hij zich nog wel aangetrokken voelt tot zijn partner.

Heeft de film dan niets goeds te bieden? Dat gelukkig wel. De beste momenten in Jiu Jitsu zijn de gevechten, al komt er verbazingwekkend genoeg geen jiu jitsu in voor. Tony Jaa, die je vooral zult kennen van Ong Bak (deel 1, 2 en 3), is een Thaise acteur die al jaren het thaiboksen beoefent, wat hij in de film zeer goed laat zien. Naast hem is vooral JuJu Chan Szeto (Wu Assassins) de meest vermakelijke acteur om naar te kijken: deze twee zorgen voor de actie in deze actiefilm. Naast deze acteurs zijn er ook de bekendere namen van Frank Grillo (Captain America: Civil War, Kingdom) en Nicolas Cage (The Rock, Ghost Rider). Beide acteurs zijn eigenlijk makkelijk vervangbaar door een willekeurige andere. Nicolas Cage heeft hier een vrij kleine rol als ‘de oude dwaas met belangrijke informatie’.

Een ander leuk aspect van deze Netflix-film is het creatieve gebruik van camera’s. Tijdens een van de grootschalige gevechten verandert het perspectief steeds. Het ene moment bekijk je het vanuit Jake, een moment later vanuit een teamlid en soms dan draait de camera mee als er een personage onderuitgaat. Dit gaat vrij vloeiend, wat bijdraagt aan de actiemomenten. Vergeleken met het shaky camera syndrome werkt dit veel relaxter en effectiever. Deze cameratechnieken en de actiescènes zorgen ervoor dat je Jiu Jitsu toch nog af wilt kijken.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]