Fear Street Trilogy

Clichématige horror kan zo slecht zijn dat het goed wordt. Tenminste, als het ook origineel genoeg is. Dat doet regisseur Leigh Janiak perfect in de Fear Street Trilogy, die nu volledig te streamen is op Netflix. Fear Street vindt het concept ‘slasher’ opnieuw uit met alle goede elementen van vroeger, plus de juiste aanvullingen vanuit het heden.

De driedelige filmserie Fear Street – gebaseerd op een boekenreeks – volgt tiener Deena Johnson (Kiana Madeira) en haar vrienden in een zoektocht naar de oorsprong van een oud kwaad in hun dorpje Shadyside. Het dorp wordt al honderden jaren geteisterd door ogenschijnlijk gewone bewoners die veranderen in bloeddorstige seriemoordenaars. De oorzaak? Een heks die honderden jaren geleden verbrand werd in het dorp, maar niet voor ze haar vloek uitsprak over Shadyside.

Ik ben een horrorliefhebber, maar geen fan van teen slashers. Voor de Fear Street Trilogy maak ik echter een uitzondering. Indie-regisseur Leigh Janiak vindt het genre opnieuw uit. Ze gebruikt elementen die slashers sinds jaar en dag zo vermakelijk maken, terwijl ze het verhaal naar de eenentwintigste eeuw haalt dankzij onder andere een queer liefdesverhaal en originele personages. Bovendien heeft ze dit alles in een sausje gegoten dat heerlijk nostalgisch voelt. Zo weet ze alles samen te brengen in de teen slasher 2.0.

Mysterieus stadje, moordenaars, vloek van een boze heks, tieners die de boel moeten redden (waar zijn de ouders?!); erg origineel is het plot van Fear Street op het eerste gezicht niet. Ik weet niet of ik naar een parodie of een serieuze horrorfilm zit te kijken. Ik weet alleen dat ik op het puntje van mijn stoel zit, want er zijn genoeg andere meeslepende elementen in Fear Street.

Het acteerwerk is bijvoorbeeld uitzonderlijk goed voor een horrorfilm van dit genre. Kiana Madeira verrast met haar geloofwaardige vertolking van de gecompliceerde Deena. Ook Sadie Sink als Ziggy en Ashley Zukerman als Nick Goode stelen de show.

We beginnen in de eerste film bij het verhaal van Deena in 1994, maar in deel 2 en 3 van de trilogie maken we sprongen naar 1978 en 1666. Die sprongen in de tijd zijn de reden dat de films niet gaan vervelen, ondanks de trivialiteit van de plot. Dat, en al het bloed. En moord en doodslag. Fear Street is een slasher in alle klassieke opzichten.

Dat er zoveel klassieke slasher-elementen in de trilogie zitten wil echter niet zeggen dat de films niet actueel en relevant zijn. Eigenlijk is Fear Street een romcom-meets-slasher, want het verhaal centreert zich rondom Deena en haar vriendin Samantha. Zij hebben een aandoenlijke en onvoorspelbare relatie: precies wat je verwacht van tieners.

Horrorfilms staan niet bekend om hun inclusiviteit. Queer personages worden vaak karikaturaal geschreven en je kunt ervan uitgaan dat mensen van kleur als eerste aan hun einde komen. Leigh Janiak heeft daar bewust verandering in gebracht, juist om binnen dit genre ondervertegenwoordiging van bepaalde groepen tegen te gaan. Door hoe oprecht en herkenbaar de personages zijn geschreven, voelt het daarbij totaal niet geforceerd.

Wat is dan het sausje dat dit alles maakt tot een heerlijke brei van blood lovin’ horror heaven? Onder andere de muziek, die perfect aansluit op elke film in de trilogie (hoera voor de Pixies, Nirvana, Blue Öyster Cult en meer fantastische bands). Daarnaast zijn het ook de afgezaagde typetjes (de stoner, de preutse meid, de dumb jock). Het zijn de Converse All Stars, smerig van de modder, die alle stoere meiden dragen. Het is een perfect geheel van nostalgie voor mij en waarschijnlijk veel anderen.

De Fear Street-trilogie is dan misschien inclusief en origineel in zijn soort – dat zegt ook wel iets over dit type films – het blijft wel gewoon een teen slasher. Veel concurrentie is er niet binnen het genre. Verwacht dus ook veel afgezaagde moordenaars en overdreven bloederige, lange achtervolgingen. Uiteindelijk is het natuurlijk toch tienerhorror. Je moet ervan houden.