Twenty One Pilots doet wat het wil in Clancy

Voor liefhebbers van alternatieve muziek en fijne (harde) gitaren was de maand mei een feestje. Kings of Leon, Lenny Kravitz en Bring me the Horizon hebben allemaal een nieuw album uitgebracht. Electric Callboy heeft met Babymetal de beste metalcollab van het jaar gemaakt met het nummer Ratatata en de maanden voor mei waren ook niet slecht met onder andere The Black Keys, Frank Carter and the Rattlesnakes en Elbow. Waarschijnlijk vergeet ik nog aardig wat minder bekende bands met nieuw materiaal, maar de gemiddelde Kink FM luisteraar heeft weinig te klagen gehad. 

Maar als er een album is waar ik de meeste hype voor had, dan is het Clancy van Twenty One Pilots. Als fan van het eerste uur blijft nieuwe muziek van de band uit Columbus, Ohio een grote gebeurtenis. Vooral sinds het album Blurryface, waarin zanger en multitalent Tyler en drummer Josh een heus universum hebben gecreëerd in hun muziek, is nieuw materiaal een hele happening. Het nieuwe album Clancy is het vierde en (voorlopig) laatste deel van het verhaal waar trouwe fans al bijna tien jaar geïnvesteerd in zijn.  Tegelijkertijd is het een heel goede plaat voor alle andere alternatieve muziekliefhebbers.

Welcome back to Trench

Voor iedereen die bekend is met het universum: we zijn terug in Trench. De plek waar de hoofdpersoon/frontman verschillende gevechten heeft gehad met de eeuwige monsters in zijn hoofd. Omdat niet iedereen op de hoogte is van het universum dat is gebouwd door de band, zijn Tyler en Josh zo slim geweest om een kleine samenvatting op YouTube te plaatsen. In de I Am Clancy-video (hierboven te bekijken), worden in vier minuten de belangrijkste zaken op een rijtje gezet, om iedereen voor te bereiden om het nieuwe hoofdstuk van de band te beleven en te begrijpen. Een verhaal over onzekerheid, angst en depressie, maar ook vriendschap, liefde en hoop. Een verhaal dat niet alleen in muziek maar ook in beeld wordt verteld, want ieder nummer op Clancy heeft een videoclip.

Het album Clancy is naast een nieuw hoofdstuk van het grote verhaal, ook de terugkeer van de ruige en donkere kant van de band. Het vorige album Scaled and Icy (2021) – een anagram voor Clancy is Dead – werd door een groot deel van de fans, ondergetekende incluis, niet goed onthaald. De rauwe rap, beukende drums en bedrukkende sfeer van Trench (2018) en Blurryface (2015) werd grotendeels vervangen door matige popnummers en geforceerde blijheid. Gelukkig bleven de teksten wel scherp en meeslepend, maar muzikaal was dit niet de route waar ik en een groot deel van de fans op zaten te wachten.

Die goede oude, maar toch andere tijd

Clancy begint sterk met Overcompensate. Een up-tempo drum barrage van Josh, waarin de invloeden van vooral Blurryface terug zijn te horen. Tyler rapt zijn hart en ziel er weer uit en de toon is gezet, Twenty One Pilots  is terug naar de roots. De eerste helft van het album is exceptioneel sterk, terwijl ieder nummer een compleet ander genre aantikt. Next Semester is een rauw poppunknummer dat doet denken aan de Ramones, terwijl Backslide de ultieme emo song is en voor mij persoonlijk het vroege hoogtepunt van Clancy. “Strength enough for one more time, reach my hand above the tide, I’ll take anything you have if you could throw me a line.“ Woorden uit het refrein om uit volle borst mee te schreeuwen en ik voel mijn lokje van vroeger weer langzaam teruggroeien.

Midwest Indigo is gewoon een lekkere rock song over het leven in Ohio, maar de grootste verrassing is Routines in the Night. Een nummer over slapeloze nachten met een stijl die ik nog niet eerder heb gehoord van de band. Het heeft wat weg van Circles van Post Malone: een besmettelijke beat met een wat eentonige zang die razendsnel verandert in een oorwurm. Vignette is een geslaagd experiment met hoge zang, rap, strijkers en een drummer met te veel Red Bull op. De eerste helft van het album wordt afgesloten met een gevoelig liefdeslied van de zanger voor zijn vrouw. The Craving is een tranentrekker, waarin Tyler op zijn ukelele zich afvraagt of hij wel goed genoeg zijn best doet voor zijn partner Jenna. Er is gehuild, best veel ook.

Experimenteren kun je leren

De tweede helft van Clancy staat bol met nog meer experimentjes, alleen hangt het erg per persoon af of ze geslaagd zijn. Het zijn zeker geen slechte songs, maar zo vind ik Lavish een flauw Tame Impala-aftreksel. Al heeft dit nummer wel de beste zin van het hele album: “I say whatever and whatever that I want. Sip a Capri Sun like it’s Dom Perignon.” Het toverde toch een kleine glimlach op dit anderzijds boze smoeltje. Verder doet Snap Back muzikaal niets interessants, terwijl Tyler wat mompelt over nekken breken en Oldies Station is gewoon een oké nummer met de boodschap dat je door moet zetten als dingen tegenzitten. “Push on through, push on through”, niet echt de hoogstaande teksten die we van de band gewend zijn. 

Richting het einde van de cd wordt het goede niveau uit het eerste deel van Clancy wel weer teruggevonden. Met het energieke Navigating wordt er duidelijk wat invloeden uit Bloc Party gehaald en At the Risk of Feeling Dumb is een heerlijke rocksong waarin iedereen wordt aangemoedigd om de mensen die je lief hebt goed in de gaten te houden, ook al sta je voor lul als het niet nodig was. Afsluiter Paladin Strait is een rustig, maar prachtig ukelele-nummer waarin de voorlopig laatste alinea van het verhaal wordt geschreven en de hoofdpersoon eindelijk het gevecht aangaat met de eindbaas in zijn hoofd. Toch wordt de deur duidelijk op een kier gelaten door een open einde in de outro. Er lijkt nog genoeg te vertellen om in de toekomst verder te bouwen aan het universum, dat al een decennium veel luisteraars fascineert.

Twenty One Pilots’ Clancy is nu uit via label Fueled By Ramen.

Conclusie

Uiteindelijk heb ik veel woorden opgeschreven, maar in een notendop wil ik zeggen dat je dit album gewoon moet luisteren. Liefhebbers van alternatieve muziek kunnen dit album zeker waarderen. De poppy dertien-in-een-dozijn-sound van het vorige album is grotendeels verdwenen en er worden weer risico’s genomen, die alles behalve radiovriendelijk zijn. Voor fans voelt Clancy als een verademing en bevrijding. De nare smaak van Scaled and Icy wordt weggespoeld met een verfrissend drankje, dat zowel luisteraar als band zelf nog niet goed kennen. Maar het is lekker en het smaakt naar veel meer.

Pluspunten

• De band is terug naar de oude vertrouwde muziek
• Tegelijkertijd zoekt en vindt het ook nieuwe sounds
• Verhaal voor de fans, goede muziek voor iedereen

Minpunten

• Sommige experimentjes zijn geen doorslaand succes

Beeld: Twenty One Pilots / Elektra Entertainment

Beeld: Twenty One Pilots / Elektra Entertainment