Wie maken er kans in de Eurovisie Songfestival-finale 2024?

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat ABBA het Eurovisie Songfestival won. Het kon dus eigenlijk niet anders dan dat Zweden het festival dit jaar moest hosten. Vandaar dat Loreen vorig jaar werd ingevlogen en met Tattoo zorgde voor een Eurovisie Songfestival 2024 in Malmö. Leuk voor de Zweden, maar wij kijken natuurlijk vooral uit naar Joost Klein. Of hebben we stiekem ook nog andere favorieten dit jaar?

Als we binnen onze landsgrenzen kijken dan voert dit jaar Joost Klein de boventoon als het gaat om het Eurovisie Songfestival. Met zijn act Europapa is hij het gesprek van de dag.. Een goede kans dus dat zelfs je oma vraagt: Wie is Joost Klein? Waarna je ook moet uitleggen dat ze helaas niet op hem kan stemmen tijdens de halve finale op 9 mei. 

Ook onze redactieleden mogen niet op Joost stemmen, dus daarom vroegen we ze: wie is je favoriet als je niet Joost mag kiezen en op wie stem je absoluut niet?

Onze favoriete inzendingen dit jaar als we niet Joost Klein mogen kiezen

David

Finland – Windows95Man – No Rules!

Als ik hier niet op de Joost Klein-hypetrein mag springen, ligt het speelveld wagenwijd open. Hoewel de vibes van Armenië en Estland me een groot genoegen doen, kom ik toch elke keer weer terug bij Windows95man. Dit nummer heeft het allemaal. Een pakkende beat, een geweldige tekst en bovenal een wtf-factor van jewelste. In de Finse nationale finale domineerde het de televote, maar eindigde het onderaan in het lijstje van de jury. Dus dan weet je al wel hoe laat het is. 

Finland, Finland, Finland, altijd weer Finland. Met zijn diepe monoloog grijpt Windows95man gelijk de aandacht, terwijl hij uit een enorm denim-ei kruipt – zonder broek, uiteraard. Want, zoals het nummer luidt, No Rules! Het nummer van Windows95Man en zijn mede-artiest Henri Piispanen gaat over niet alles serieus nemen. Dus ga de stage op in je onderbroek. Pak die hoge noten terwijl je slayed in denim (mits je ze haalt, natuurlijk). Doe die vuurwerkshorts aan. Beantwoord de waaromvraag overal met “waarom niet?”

Robert

Spanje – Nebulossa – Zorra

De inzending van Spanje dit jaar valt meteen op tussen de jonge, hippe popliedjes. Nebulossa met het liedje Zorra heeft meer een jaren ‘80 vibe en maakt een duidelijk feministisch statement. De zangeres was het zat om bitch (zorra) te worden genoemd. Wat ze ook deed, als vrouw kan ze het blijkbaar nooit goed doen. Daarom is haar boodschap: prima, dan ben ik vanaf nu een zorra, maar ik trek me nergens meer wat van aan. 

Het resultaat is een bijzonder liedje dat alleen live nog niet zo goed klinkt. Hopelijk kan dat nog worden strakgetrokken voor de finale in Mälmo, waar Spanje als een van de big five automatisch voor gekwalificeerd is. 

Het nummer veroorzaakte in Spanje zelf in ieder geval de nodige ophef. Veel mensen vonden dat het allemaal veel te feministisch was. Andersom vielen ook de feministen over het liedje, omdat het woord zorra erin zit. Het is een perfecte illustratie van de boodschap die Nebulossa wil overbrengen.

Amador

Zwitserland – Nemo – The Code

Nemo met The Code is het meeste talent dat je gaat vinden in Malmö. Opera, rap en een verschrikkelijk heerlijke drum en bass-achtige beat in het catchy refrein. Het is even goed als dat het krankzinnig is. Al die genres horen niet bij elkaar te passen, maar toch klinkt het als een geheel dat bij mij al weken op repeat staat.

Het charisma en de energie van Nemo op het podium spat ook van het scherm af en die heeft al bewezen dat die live alle hoge noten raakt en snelle bars kan spitten. Nemo breekt genres en genders, maar heeft vooral een fantastisch liedje gemaakt dat makkelijk in de top 3 gaat eindigen in Zweden.

Ivo

Ierland – Bambie Thug – Doomsday Blue

In de roundup van dit jaar sprongen er maar een paar inzendingen uit voor mij. De bovengenoemde inzendingen hoorden daar bij, maar mijn favoriet (naast Nederland) is nog niet genoemd: Ierland. Doomsday Blue van Bambie Thug biedt een welkome en theatrale dosis variatie. Dat komt deels door de stijl van de artiest. Bambie werd na de bekendmaking al snel beschuldigd van satanisme en de inzending werd in Ierland gehyped met de slogan: “Send the witch!”

Het lied zelf is een mengelmoes van genres die de artiest zelf omschrijft als ouija-pop. De donkere en ruige delen van het nummer worden afgewisseld met lichtere, popachtige adempauzes. Dat contrast maakt het liedje boeiend: als luisteraar weet je niet wat je in de volgende zin kunt verwachten. Mocht de originele versie nou net een tikkeltje te veel zijn voor je, luister dan voor de zekerheid nog even de akoestische versie om het lied in een ander licht te bekijken.

Maxime

Noorwegen – Gåte – Ulveham

Met de langzame, onheilspellende intro van de traditionele nyckelharpa kondigt het Noorse Gåte zich aan. We weten al langer dat Scandinavië bij uitstek de broedplaats is voor talent in de rock- en metalscene, en deze band onderstreept dat sentiment met verve. Gåte gaat al ruim twintig jaar mee, maar Ulveham klinkt fris, folkloristisch en overweldigend. Op het podium schijnt de ervaring van de band overal in door, zo zagen we al in de nationale Melodi Grand Prix-finale die je hierboven kunt bekijken.

Wat mij betreft krijgt een land overigens altijd pluspunten voor het zingen in eigen taal en ook daar slaagt de Noorse act met vlag en wimpel. Ondertiteling: het nummer is gebaseerd op een middeleeuws verhaal over een jonge vrouw die de slechtheid overwint door haar morele kompas te volgen, zelfs bij tegenslag. We mogen op de donderdag — net voor het spektakel van Joost — genieten van dit prachtige stukje prog. En dan mag Gåte het natuurlijk hopelijk op zaterdag nog eens dunnetjes over doen.

Wat is het volgens ons nét niet?

David

Letland – Dons – Hollow

Ik hou van de meest excentrieke en de meest bizarre inzendingen. Op Eurovisie wil ik het liefst volslagen gekte (no rules). Letland slaat met Hollow de plank volledig mis. Het nummer heeft een zware, donkere en deprimerende sfeer. Niet verwonderlijk als je leest dat het over onzekerheid en maatschappelijke druk gaat. Mooie thema’s, maar het nummer zelf raakt bij mij geen gevoelige snaar.  

Dit is zo’n nummer dat er bij mij in en gelijk weer uit gaat. De staging is minimalistisch, de toon is zwaarmoedig, het crescendo vlak. Tijdens het feestje van Eurovisie past dit nummer niet. Het is geen slecht nummer, maar ik zie het in Malmö de finale niet halen.

Robert

Luxemburg – Tali – Fighter

Luxemburg deed de afgelopen 31 jaar niet mee, maar kiest ervoor om dit jaar een comeback te maken. Hoewel Luxemburg niet vaak meedeed de afgelopen halve eeuw, heeft het land wel met regelmaat het Eurovisie Songfestival weten te winnen. Dat gaat dit jaar in ieder geval niet gebeuren, want Tali met het liedje Fighter is een van de mindere inzendingen dit jaar. 

Het is niet zo dat het een enorm slecht liedje is, maar het maakt vooral bijzonder weinig indruk. Het is een vrij generiek popnummer, dat niet blijft hangen en ook Tali zelf is niet charismatisch genoeg om het publiek van de Luxemburgse inzending te overtuigen. Het land had zijn comeback dus beter nog een jaartje kunnen uitstellen.

Amador

Cyprus – Silia Kapsis – Liar

Cyprus is nu even het slachtoffer, maar ik kan nog een dozijn andere landen opnoemen die precies hetzelfde doen. Nietszeggende Radio 538-liedjes met een poppy dance beat en licht hysterische zangeres. Het is niet dertien maar twintig in een dozijn en ik kan me niet voorstellen dat Eurovisie-fans hierop zitten te wachten. Silia Kapsis met Liar is gewoon saai en voorspelbaar, twee dingen die je niet moet zijn tijdens de gekte van Eurovisie.

Ivo

IJsland – Hera Björk – Scared of Heights

Het is niet per se dat het lied van IJsland slecht is. Scared of Heights van Hera Björk is een dansbaar nummer dat het vast goed zou doen op een zomeravond, ergens in een strandtentje – dat is het probleem niet. Het probleem is dat ik bij de eerste beelden van het optreden hetzelfde gevoel had dat ik in 2022 al eens voelde bij Roemenië: dit klinkt als iemands tante die een borrel op heeft en op de tafel is gesprongen voor karaoke. Dat ze op oud-deelnemer Sieneke lijkt, helpt ook niet echt bij dat gevoel.

Of het de finale gaat halen, moeten we dus nog maar afwachten. Het valt me sowieso op dat er in de roundup van dit jaar relatief veel liedjes zijn die ik eerder zou verwachten in de strandtent dan op het grootste podium van Europa. Hopelijk verdwijnt dat gevoel tijdens de halve finales als de daadwerkelijke acts tentoon worden gesteld.

Maxime

Malta – Sarah Bonnici – Loop

Zoals Amador hierboven al noemde, zijn sommige liedjes prima voor de radio maar vallen ze nu eenmaal in het niet bij al het andere geweld van Eurovisie. Zo ook Malta. Sarah Bonnici’s liedje voelt als Cyprus een paar jaar geleden, maar kan Fuego bij lange na niet evenaren. Het is daarnaast nog maar de vraag of de zang steady blijft met een routine die nota bene een salto heeft, maar dan geblinddoekt. Het is knap, dat moet ik haar meegeven.

Welke inzending gaat Eurovisie 2024 winnen?

David

Kroatië – Baby Lasagna – Rim Tim Tagi Dim

Kroatië sprong nooit enorm bij mij in het oog, maar de afgelopen twee jaar is daar verandering in gekomen. Mama ŠČ was vorig jaar een mooi opstapje, maar het echte werk begint met Baby Lasagna’s Rim Tim Tagi Dim. Deze ijzersterke act staat van begin tot eind stijf van de ruwe energie en de onvergetelijke beat. 

De techno en metal werken perfect samen om de onderliggende boodschap van het nummer kracht bij te zetten. Het nummer gaat over een grote carrièrestap en de pure anxiety die daar bij kan komen. Het nummer zelf is niet alleen lekker, het doet het ook goed op sociale media. Mede dankzij de iconische dansmoves vestigde Kroatië zich dit jaar in een mum van tijd in het collectieve geheugen van de Eurovisie-stemmer. Ik denk dat we het songfestival volgend jaar vanuit Zagreb gaan aanschouwen.

Robert

Nederland – Joost Klein – Europapa

We hebben zelden zo’n goede Nederlandse inzending gehad voor het Eurovisie Songfestival. Een liedje in eigen taal is altijd wat lastiger, maar Joost heeft ervoor gezorgd dat er voor heel wat landen een paar woordjes inzitten om mee te dansen. Daarnaast kan deze artiest een aardig feestje bouwen en dat ga je merken in de zaal in Mälmo straks, maar ook zeker thuis op de bank gaat dit optreden van het scherm spatten. Daar komt bij dat Joost zelf heel erg overtuigd is van zijn doel in Mälmo. Hij wil niet alleen meedoen met het songfestival: hij is er om te winnen. 

Amador

Nederland – Joost Klein – Europapa

Mijn eerste reactie op Europapa was niet heel positief. Ik ben geen fan van de muziek van Joost en vind de tekst van Europapa ook bijzonder stom. “Ik hoor Stromae met Papaoutai, zal niet stoppen tot ze zeggen: Ja, ja, dat doet ‘ie goed, hé.” Joost mag het weten waar dit allemaal op slaat, maar de rest van Europa heeft toch geen idee wat hij zingt. Instrumentaal is Europapa echter wel top en met het simpele, catchy refrein en onvervalste hardcore ben ik ervan overtuigd dat hij in Zweden iedereen laat meezingen en hakken. 

Zijn belangrijkste troef is echter gunfactor en daar maakt hij slim gebruik van. Hij doet met zijn outfit denken aan de Finse lieveling van vorig jaar, postte recent nog een foto met Käärijä en ging tijdens een optreden in uitgerekend Stockholm helemaal uit zijn plaat. Joost en zijn kameraden weten wat ze doen en ze gaan Europa helemaal inpakken in Malmö.

Ivo

Zwitserland – Nemo – The Code

Joost maakt zeker kans met zijn heerlijke inzending, maar Amador benoemde het al: de Zwitserse Nemo combineert een intrigerend lied met een enorme bak talent. Ondanks dat er elementen aanwezig zijn uit allerlei uiteenlopende genres, is het eindresultaat toch een samenhangend geheel. De afwisseling tussen (opera)zang en rap zorgt voor momentum en opbouw in het nummer, waardoor het niet snel gaat vervelen.

Hoewel de staging relatief eenvoudig is en er geen dansers ronddansen, is de Eurovisie-factor zeker aanwezig dankzij de felheid van het nummer. Bij zo’n stevig nummer is het risico dat je als artiest niet boven de muziek uitkomt qua uitstraling en zang, maar daar hoeven we ons in het geval van Nemo geen zorgen om te maken.

Maxime

Italië – Angelina Mango – La Noia

Voor de eerste keer sinds tijden is het weer eens écht een spannend jaar. Het kan alle kanten opgaan. Zoals we in de podcast al bespraken, worden de wedkantoren een soort self-fulfilling prophecy waarbij met enige zekerheid de winnaar zo goed als gekroond is voordat de uitzending überhaupt is begonnen. Dit jaar is dat niet zo: naast de al genoemde landen maakte bijvoorbeeld Oekraïne grote indruk bij de repetities, en heeft Griekenland een upbeat nummer met traditionele invloeden dat ook nog wel zou kunnen verrassen. De split-screen op het einde zal denk ik tussen Italië, Zwitserland en Kroatië gaan, maar Angelina Mango bezit genoeg zelfverzekerdheid, star power en een dijk van een stem. Ik denk dat ze daarmee flink zal imponeren op het grootste podium van Europa (en Australië). De jonge zangeres heeft het in haar lied over onuitstaanbare verveeldheid, maar de luisterervaring van het upbeat nummer is totaal het tegenovergestelde. Heerlijk!

Wat is jouw favoriete inzending dit jaar? We horen het graag van je in de comments of op onze Discord-server!