Onze guilty pleasures op filmgebied

Er zijn van die films met een zware onvoldoende op IMDB, maar waar jij intens van geniet. Van die films die je niet op je favorietenlijstje op Letterboxd durft te zetten uit angst dat je vrienden je van slechte smaak betichten. Van die films die je alleen met de gordijnen dicht kijkt. Als stiekeme troost, omdat je een torenhoge rekening van de tandarts hebt gekregen (echt gebeurd).

Voor de redacteurs van Pixel Vault is het tijd om de waarheid onder ogen te zien en hun zonden met de wereld te delen. We gaan de schaamte voorbij, want waarom zou je je überhaupt schuldig voelen om je eigen smaak? Dit zijn onze guilty pleasures op filmgebied:

The Hot Chick (2002) – Paul

In mijn ogen de beste film waar Rob Schneider ooit in heeft gespeeld. The Hot Chick vertelt het verhaal van het verwende meisje Jessica (Rachel McAdams) die het perfecte tienerleventje leidt. Hierbij hoort natuurlijk de god-complexe gedachten en in haar euforie steelt ze twee prachtige oorbellen. Eentje doet ze alvast in haar oor, de ander belandt bij een dief (Rob Schneider). De volgende ochtend komt Jessica erachter dat ze niet meer de prachtige meid is die ze was, maar een vent! Ze is van lichaam gewisseld met de dief en moet voordat de volle maan schijnt haar vrouwelijke lichaam zien terug te vinden voordat ze voor altijd opgesloten zit in een mannenlichaam. 

The Hot Chick is de meest foute tienerfilm die ik ooit heb gezien en toch ook een van mijn lievelingsfilms. Alle stereotiepe personages en gebeurtenissen die je maar kunt bedenken, gebeuren in deze film. De beste vriendin van Jessica wordt verliefd op de mannelijke versie, de dief gebruikt het vrouwelijke lichaam om geld te verdienen als stripper, Jessica probeert alle mannendingen uit met haar nieuwe lichaam en meer. En toch is de film verslavend leuk. Rob Schneider speelt de rol van vrouwelijke Jessica namelijk geniaal en je wil als kijker toch dat het allemaal goed komt. Bovendien zijn de grappen die worden gemaakt totaal niet meer passend in het huidige woke tijdperk, wat de film in mijn ogen meteen een cultstatus geeft. Via Disney+ is The Hot Chick te bekijken. 

Bridge to Terabithia (2007) – Steve

Laat mij eerst zeggen: ja, ik weet dat het een kinderfilm is. De reden waarom ik dit een mooie film vind, is vanwege de fantasie die erin verwerkt is en de thema’s. Een jonge jongen (Josh Hutcherson) heeft het niet breed thuis en er zijn altijd taken te doen. Maar dan komt er een nieuw meisje (AnnaSophia Robb) in zijn klas en samen bedenken ze een fantasiewereld. De film brengt deze wereld prachtig tot leven. Terabithia is een waar paradijs voor kinderen met een grote drang naar avontuur en een levendige fantasie.

Een tijdje zijn ze dolgelukkig in hun eigen wereld, totdat er iets heftigs gebeurt en iedereen moet schakelen om hun geluk terug te vinden. Ik word niet snel emotioneel bij films, maar deze film raakt mij wel. Gelukkig heeft de film wel een mooi einde waar je ook wat van kan leren.

Waterworld (1995) – Dirk Sung

In Gen V vraagt Emma aan de sullige Sam wat zijn lievelingsfilm is. Ze heeft al gegokt dat het Godfather, Star Wars of Shawshank zal zijn aangezien hij wit is én een man. Sams antwoord is echter een droog: Waterworld. Emma barst in een proestlach uit. Waterworld???

Deze scène geeft aan in hoeverre er zelfs in 2023 nog lacherig wordt gedaan om de film die ooit de duurste aller tijden was. Waterworld is een boksbal. Ik blijf echter altijd plakken als de film voorbij komt bij het zappen en eens in de zoveel jaar ga ik er weer eens lekker voor zitten. Koffie, dekentje, DVD in de PlayStation, gordijnen dicht en genieten van deze Mad Max op zee. En dat bedoel ik onironisch, niet in de zin van “dit is zo slecht dat het weer goed wordt”.

Kevin Costner heeft als acteur niet zoveel bereik, maar dat maakt niet uit als je een amfibische man speelt die van nors en egoïstisch verandert in nors en altruïstisch. Costner heeft toch die ongrijpbare Amerikaanse charme. Maar het sterkste punt van Waterworld (en de oorzaak van de torenhoge productiekosten) is dat de film op open zee is opgenomen. Met echte boten, echte golven en echte ontploffingen. Kom daar nog maar eens mee aan in 2023. Nee, ik zal nooit in het openbaar een Waterworld T-shirt dragen, maar stiekem is het wel een heerlijke film.

Pacific Rim (2013) – Tom

Misschien meer een culthit dan een guilty pleasure, maar er is iets ontzettend fout aan Pacific Rim. De schaamteloze anime-achtige dialogen, de groter-is-beter-actie van mech’s en monsters, het ontiegelijk oppervlakkige plot: het is allemaal ontzettend pappig. Maar wat papt Pacific Rim een eind weg.

Zelf heb ik de film jarenlang aan me voorbij laten gaan. In mijn hoofd had ik Pacific Rim weggezet als een middelmatige rampenfilm, zoals die tien jaar geleden voortdurend de ronde deden. Mid-pandemie, in een minder nuchter moment, heb ik Pacific Rim alsnog een kans gegund — en toen pas openden mijn ogen. In een glorieuze openbaring van bijna twee uur werd kristalhelder: dit is briljant.

De domme teksten en minstens zo domme gevechten: Pacific Rim omarmt ze. En ja, ik ben schuldig aan het feit dat ik daar zalig plezier uit kan halen. Soms is het toch lekker om je verstand op nul te zetten en te joelen om oerlompe mechs die monsters in elkaar slaan.

Titanic (1997) – Saskia

De film waarbij niemand het droog hield. Deze film is uitgekomen in mijn geboortejaar, 1997 en toen ik eindelijk oud genoeg was dat ik deze mocht bekijken was ik meteen ondergedompeld in het verhaal. De onmogelijke liefde, het verschil tussen rijk en arm, het schip dat op haar gedoemde eerste reis naar Amerika vertrok, maar daar nooit aan mocht komen.

Toen ik eenmaal in het verhaal zat, liet het mij niet meer los. Wekenlang zat ik iedere zaterdagavond boven op mijn kamer Titanic te kijken. Ik ben zelfs naar een Titanic Expo geweest in Brussel. Toen de film 15 jaar bestond, draaide hij voor het eerst 3D in de bioscoop en uiteraard was ik daar ook bij. Nu, 26 jaar later, heb ik een kleine collectie opgebouwd met onder andere speciale edities van de film en een replica van de diamant The Heart of the Ocean.

Wat mij het meeste aantrok was dat deze verschrikkelijke gebeurtenis echt is gebeurd, en dan heb ik het niet over de fictieve Rose en Jack. Zoveel mensen hebben hun leven verloren omdat het schip onzinkbaar zou moeten zijn. Zoveel mensen zijn in het ijskoude water beland door een domme fout. Zelfs nu, meer dan honderd jaar later, proberen mensen bij het wrak van de Titanic te komen omdat het verhaal fascinerend is en blijft.

Na het kijken van deze film spookt toch altijd één vraag door mijn hoofd: pastte Jack er nog bij op de deurpost?