Of lijkt dat maar zo?
Veel tekenfilms, videogames en kinderseries van vroeger staan nu op lijstjes om vertaald te worden naar het grote scherm. Vroeger was alles beter, dus kom maar op met al mijn fictieve vrienden zoals Sonic. Wat veel regisseurs alleen vergeten, is om rekening te houden met de tijdgeest en de leeftijd van fans van het eerste uur. Ik voel mij soms niet meer verbonden met de moderne versie van bepaalde helden of de setting waarin ze zich bevinden.
Toen mijn neven en ik voor het eerst de Mighty Morphin Power Rangers op tv zagen, waren we rond de acht jaar. Vierentwintig jaar later kwam er een film uit en ik was wel nieuwsgierig. De setting in de film was niet slecht, met realistische hoofdpersonen die overtuigend overkwamen, maar ik miste het enthousiasme bij mijzelf. De film had een laag nostalgiegehalte dankzij de uitvoering: er was humor en realisme, maar het stond te ver van de originele serie af.
Inspelen op de nostalgie
Zo gaat dat met veel IP’s die nu gebruikt worden om geld mee te verdienen. De Transformers-films waren een groot financieel succes met een zevende film onderweg, maar ze stikken van de slechte grappen, bayhem-hysterie (moet je van houden) en verhaallijnen die niet altijd kloppen. Ze worden ook afgebrand door filmcritici. Wat die films wel brengen, is vermaak in de vorm van grote robots en toffe gevechten. Dit vermaak laat zich vertalen in nostalgie: ik voelde mij gewoon weer een kind toen ik de stoere oneliners van Optimus hoorde of dat Starscream (weer) de Decepticons verraadde.
Nostalgie is een bijzonder iets. Natuurlijk was vroeger niet alles beter. De reden dat het zo lijkt is omdat je gemiddeld minder zorgen had als kind dan nu als volwassene. Als kind ben je minder cynisch en je hebt meer fantasie. Rekeningen en verzekeringen? Vuile vaat? Wat kan jou dat schelen. Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes, zoals Aquaman en de onlangs uitgekomen The Super Mario Bros. Movie. De Mario-film breekt allerlei records, hoewel het verhaal in deze film niet veel voorstelt. De easter eggs en verwijzingen naar de games daarentegen maken veel goed.
Meer dan alleen easter eggs
Mijn advies aan regisseurs: wil je per se een bestaande IP van vroeger vertalen naar nu, vergeet dan de nostalgie niet. Aan de andere kant: dat betekent niet dat een film alleen op easter eggs kan draaien. Green Lantern (2011) met de populaire Ryan Reynolds in de hoofdrol had bijvoorbeeld een schot in de roos moeten zijn. Hij was de ideale belichaming van Hal Jordan. Alleen waren het verhaal en de CGI zo slecht, dat zelfs Reynolds’ humor en de verwijzingen naar de comics deze film niet konden redden.
Nostalgie is dus geen vrijkaartje om een goedkoop verhaaltje neer te zetten, maar regisseurs moeten ook niet proberen om de IP’s te veranderen naar iets heel anders. Kijk vooral naar voorbeelden zoals Castlevania (2017), waar de fans en critici nu nog steeds enthousiast over zijn. Filmmakers moeten de originele fans niet vergeten, maar er juist voor zorgen dat wij onze taken thuis even vergeten. Zorg ervoor dat wij ons weer kind voelen voor een paar uur.
