De David & Goliath-strijd in Console Wars

Toen ik jong was, mid-jaren 90, waren de Nintendo 64 en de Sony PlayStation de consoles om te hebben. Wie een Sega Dreamcast had, was een buitenbeentje. Sega staat voor mij dan ook vooral gelijk aan Sonic. Het was dan ook pas bij het lezen van het boek Console Wars van Blake J. Harris dat het besef begon te dagen wat voor een icoon Sega wel niet was, en hoe hard het bedrijf ook weer ten onder ging.

Hoewel Nintendo jarenlang de dominante partij was op het gebied van spelcomputers, bracht Sega daar begin jaren 90 verandering in met de komst van Sonic. Een combinatie van agressieve marketing, nieuwe games en de drang om anders te zijn, zorgde ervoor dat Sega als onbekende partij plots het grootste gamebedrijf van Amerika werd. De razendsnelle opkomst van de blauwe egel werd echter gevolgd door een bijna net zo snelle ondergang.

Console Wars volgt Tom Kalinske, voorheen de baas bij de Amerikaanse speelgoedgigant Mattel. Na jaren tussen de Barbie’s te hebben gezeten, wordt Kalinske in 1990 gevraagd om de Amerikaanse tak van Sega te gaan leiden. Op dat moment is Sega nog een kleine speler en dus is het aan Kalinske om het noodlijdende bedrijf te veranderen in één van de groten in de spelcomputermarkt.

Wat volgt is een zes jaar durende uitputtingsslag tussen de gigant Nintendo en de kwajongen Sega. Gedurende deze periode wist Kalinske een bedrijf van vijftig mensen zonder motivatie om te toveren tot een winstgevende gigant die meer dan de helft van de Amerikaanse consolemarkt in handen had. Deze opmars verliep echter niet zonder problemen, want waar successen worden behaald, worden ook vijanden gemaakt.

Zo lezen we niet alleen Sega’s kant, maar ook de verhalen vanuit het Nintendo-kamp en een lachende derde: Sony. Want hoewel beide partijen kansen zagen om met Sony te werken, waren zowel Nintendo als Sega te koppig om de samenwerking door te zetten en hebben we vandaag de dag de PlayStation.

Stiekem is Console Wars een heel treurig boek, omdat we allemaal weten waar het eindigt: het bleek allemaal voor niets. Hoewel Sega of America de Genesis van een verlieslijdende console wist om te draaien naar dé spelcomputer van begin jaren 90, delfde Sega uiteindelijk toch het onderspit. Het meest wrange aan dit alles is dat het uiteindelijk niet de strijd met Nintendo was die Sega de kop kostte, maar de interne jaloezie vanuit de Japanse divisie.

Je kunt stellen dat Console Wars de hedendaagse variant is van David & Goliath, tussen het kleine Sega en het grote Nintendo, maar dan wel een versie waar David zonder overwinning zijn spullen weer kon pakken. Hoewel Nintendo lang de dienst uitmaakte, was er opeens Sega, die liet zien dat gamers een keus hadden. Naast Nintendo’s veilige games waren daar plots de ruigere en ruwere games van Sega, die altijd het randje opzochten of er zelfs ver overheen gingen, zoals met Mortal Kombat. Uiteindelijk was het allemaal echter niet genoeg om overeind te blijven.

Daarnaast laat het verhaal goed zien hoe vormend de jaren 90 waren voor de gehele videogame-industrie. We zien de opkomst en acceptatie van de gamer en hoe we vooral Sega niet alleen hebben te danken voor ruwere games, maar ook voor instanties als de ESRB, PEGI en de E3. Het boek schetst een mooi beeld van een strijder die uiteindelijk aan zijn eigen arrogantie ten onder ging.

Voor wie meer wil weten over de roerige jaren 90 en hoe de strijd tussen Nintendo en Sega ongekende proporties aannam, is dit boek een echte must-read. Hoewel het met 558 pagina’s een flinke pil is, weet Harris het op zo’n manier te vertellen dat de gebeurtenissen binnen en buiten Sega soms meer als fictie dan als realiteit aanvoelen en je niet los willen laten. Console Wars is bij de betere boekhandel te koop, of online bij onder andere Bol.com als eBoek of Amazon.nl als paperback.