Deze artiesten hebben onze muzieksmaak gevormd

Muziek komt in ontelbaar veel soorten en maten. Al deze verschillende genres zijn vandaag de dag door de komst van Spotify, YouTube en andere streamingplatformen makkelijker tot je te nemen. Je ziet dan ook dat er zeer brede muzieksmaken ontstaan. Toch zal iedereen het gevoel wel herkennen dat er een artiest is geweest die je muzieksmaak een duidelijke richting heeft gegeven. Wij gingen een rondje langs de redactie om te vragen welke artiest dat is geweest.

Als we een Spotify-afspeellijst zouden maken van de favoriete muziek op onze redactie, dan zou het een heel diverse lijst worden met de meest uiteenlopende genres. Naar welke artiesten deze uiteenlopende genres te herleiden zijn, lees je hieronder.

Mijn muzieksmaak is altijd erg gevarieerd geweest: van 2Unlimited en Bone Thugs-N-Harmony tot klassieke piano en funky jazz. Ergens in mijn jeugd ontdekte ik de band Linkin Park en was meteen fan. De rauwe, persoonlijke teksten in combinatie met de harde beats zorgden ervoor dat ik tot op de dag van vandaag elke week wel iets van ze luister. Vooral de producer, muzikant en rapper Mike Shinoda trok mijn aandacht. Linkin Park was misschien niet de eerste rockband die een rapper als vast lid had, maar ze zijn er wel erg succesvol mee geworden.

Met Linkin Park heeft Mike verschillende albums uitgebracht. Daarnaast zijn er meerdere remix-albums gemaakt en is er het album Collision Course, met hiphop-grootheid Jay-Z, waarin mash-ups werden gemaakt van hun nummers. Voor mij was dat echt een hoogtepunt in de muziek: niet iedere criticus vond de samensmelting van nu-metal rock en rauwe rap een succes, maar daar hadden de fans geen boodschap aan. In 2005 had Mike Shinoda zijn eigen project Fort Minor en bracht daarmee het geweldige album The Rising Tied uit. Naast een paar typische hiphop tracks waarin anderen uitgedaagd worden, staan er ook een aantal vrij persoonlijke nummers op. Een daarvan verwijst naar zijn opa en wat die heeft ervaren in de Tweede Wereldoorlog.

Corona heeft bij Mike Shinoda gezorgd voor een creatieve boost. Hij was steeds vaker op Twitch te vinden en vroeg feedback aan fans over zijn muziek. Hieruit zijn drie albums gekomen: Dropped Frames Vol. 1, Vol. 2 en Vol. 3. Op één nummer na zijn ze volledig instrumentaal en te streamen op Spotify of Deezer. Ideale nummers om op de achtergrond te luisteren tijdens het werken of gamen. Het artwork op de covers van Dropped Frames en de cd’s van Linkin Park zijn ook van hem, want naast muzikant is hij ook grafisch ontwerper. Voor mij is hij een voorbeeld dat je niet alleen maar naar rock, óf rap óf pop hoeft te luisteren. Ieder genre heeft goede en slechte artiesten, al blijft hiphop wel mijn favoriet.

Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren, de dag dat ik voor het eerst Demons van Imagine Dragons op de radio bij mijn vader in de auto hoorde. Ik was een broekkie van denk ik twaalf jaar destijds en zat nog maar in de brugklas. Ik was op slag verliefd op dit nummer en duikelde al snel YouTube in om het opnieuw en opnieuw te luisteren. Uiteindelijk kwam ik zo ook bij meer en meer van hun nummers. Nu, bijna negen jaar later, ben ik nog steeds een die-hard fan van hun muziek.

Mede dankzij de suggesties van YouTube geraakte ik zo steeds dieper in het rock genre en uiteindelijk ook nu-metal. Naast Imagine Dragons, vulden onder andere Fall Out Boy, Panic! At The Disco, Evanescence en zelfs The Offspring mijn muzieklijst die ik voor vrijwel alles gebruikte. Zo nu en dan luister ik natuurlijk ook andere genres, maar rock zal toch altijd mijn safe space zijn.

Imagine Dragons is al helemaal mijn safe space. Zo liet ik niet lang geleden mijn tweede tattoo zetten waar ik bloednerveus voor was, maar de stem van Dan Reynolds met de instrumenten van zijn bandleden hebben mij volledig tot rust gebracht en door de gehele afspraak geloosd. Imagine Dragons zal voor altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

Als puber had ik een brede muzieksmaak. Doordat ik op gitaarles zat had ik een interesse in Blues en Rock-‘n-Roll ontwikkeld. Ik luisterde ook graag naar de hits uit de Top 40 en ik moet ook eerlijk bekennen dat ook ik een liefhebber was van de Happy Hardcore.

Dit alles veranderde toen ik op een dag uit school kwam, mijn tas in de hoek zette en ploffend op de bank de televisie aanzette en zapte naar MTV (dat in die tijd nog muziekvideo’s uitzond). Er kwam een clip voorbij van een klein bandje uit Manchester. De band heette Oasis en de clip was van het  nummer Wonderwall. Ik was meteen verkocht.

Wat me vooral op muzikaal gebied aanspreekt aan Oasis is de eenvoud in muziek en tekst. Veel van de liedjes zijn gemakkelijk te leren op de gitaar en de teksten zijn qua onderwerpen redelijk duidelijk. Het zijn vooral de live optredens die elk liedje dat beetje extra geven. Een ieder die ooit naar een concert is geweest van Oasis kan beamen dat elk nummer luidkeels wordt meegezongen en dat de nummers, zoals het zo heel mooi in het Engels wordt genoemd, anthems worden.

Dankzij Oasis leerde ik ook andere artiesten en bands kennen zoals Paul Weller, Johnny Cash, Arctic Monkeys en Joy Division. Nadat de band in 2009, na de zoveelste ruzie tussen de broers Liam en Noel Gallagher, uit elkaar ging, ben ik me qua muziek steeds breder gaan oriënteren. De gitaar is daarin nog steeds leidend maar mijn Spotifylijst is heel divers. Het afgelopen jaar heb ik de muziek van AC/DC echt omarmt maar ik luister ook graag naar singer-songwriters zoals bijvoorbeeld Alex the Astronaut.

Hoewel Noel Gallagher recentelijk in een interview heeft aangegeven dat een reünie van Oasis echt nooit zal plaatsvinden, blijf ik toch altijd stiekem een beetje hoop houden. Want hoewel Liam en Noel Gallagher inmiddels afzonderlijk van elkaar mooie albums hebben uitgebracht hoop ik nog steeds dat dat kleine bandje uit Manchester ooit weer zal herrijzen. Als je kennis wilt maken met Oasis dan raad ik je van harte  aan om hun eerste twee albums Definitely Maybe en (What’s the Story) Morning Glory? te beluisteren.

Waar bij mijn vrienden van de basisschool de ouders vooral muziek van bands als Queen, The Rolling Stones en The Beatles aan hadden staan, lag de smaak van mijn ouders wat dichter bij huis. Natuurlijk galmde bands als Queen en Meat Loaf ook bij ons door de speakers, maar over het algemeen was het toch vooral muziek van Nederlandse bodem dat bij ons de klok sloeg. Het is dan ook niet gek dat ik ook vandaag de dag nog altijd kan meezingen op de ballades van BlØf en dat ik van mening ben dat vooral het eerdere werk van de heer Borsato duidelijk zijn betere werk is.

Weinig acts hebben echter een indruk achtergelaten als de heren Thomas Acda en Paul de Munnik. Het guitige, cabareteske duo “die mensen toch vooral van hun liedjes kennen”, zoals ze zelf ooit zeiden. Niet omdat de teksten nou zo extreem diepzinnig zijn of episch zoals andere op dit lijstje, maar juist omdat ze zo herkenbaar zijn. Liedjes over vriendschap, liefde en verlies die onder veelal gitaar en piano prachtig ten gehore worden gebracht.

Het zijn dan ook vaak de nummers van Acda & de Munnik die nooit de top 40 hebben gehaald die mij raken. Zo is de pijn van een misgelopen relatie altijd te horen in ‘Henk’, zijn de uit elkaar gegroeide vriendschappen van ‘Andere Maan’ iets te makkelijk herkenbaar geworden en laat ‘Amsterdam (Hij Die Slentert)’ mij verlangen om de schoenen aan te trekken en door de ochtendkou door de stad te gaan slenteren. Met natuurlijk Acda en de Munnik door mijn oordopjes…

Muziek greep mij voor het eerst in 2005, toen we van onze muziekdocent verplicht naar Bohemian Rhapsody van Queen moesten luisteren tijdens de les. Ik heb helaas geen actieve herinnering meer aan wat me nou precies greep. Kwam het echt door het nummer of kwam het vooral uit de daarmee opgewekte interesse om zelf gitaar te leren spelen? Lang heb ik dan ook gedacht dat dit soort muziek mijn leven voorgoed had veranderd. Dat bleek ook wel uit de volgende quote uit mijn CKV-film uit hetzelfde jaar: “Rock is the real shit en gabber en house is maar bagger”.

Toch kan ik niet zeggen dat Queen mijn kijk op muziek zo drastisch heeft veranderd. Nee, dat moment kwam pas toen ik de muziek van Kanye West voor het eerst ging analyseren. Je kunt van Kanye West als persoon van alles vinden, maar op muzikaal gebied is West echt een van de groten der aarde. Als producer is de rapper in mijn ogen ongeëvenaard. Ook als je helemaal niks met Kanye West hebt, is de kans groot dat je iets van hem in een van je afspeellijsten hebt staan. De beste man heeft meer dan vijfhonderd hits geproduceerd en deed dit onder andere voor John Legend, Bon Iver, Francis and the Lights, Sia en Madonna. 

Kenmerkend daarbij is de sampling die in veel van deze nummers voorkomt. Kanye West beheerst de techniek van het samplen tot in de puntjes en in vrijwel elk van zijn nummers zit wel een sample uit een ander nummer. Toen ik hier achter kwam, besefte ik me voor het eerst pas echt dat er veel meer achter hiphop schuilgaat en dat rap echt niet alleen maar over bitches, money and fame gaat. Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik ook echt anders naar muziek gaan luisteren en teksten gaan analyseren. Iets waar ik Kanye West nog steeds dankbaar voor ben. Mijn muzieksmaak is veel breder geworden en ik probeer veel vaker teksten te analyseren of te kijken of er samples gebruikt worden. Plus waarschijnlijk had ik, naast zijn muziek, ook de heerlijke albums van Kendrick Lamar, Frank Ocean en Run the Jewels wel moeten missen als ik me niet in West had verdiept.

Dit zijn de artiesten die onze muzieksmaak hebben gevormd. Wij zijn natuurlijk ook benieuwd waar jullie muzieksmaak vandaan is gekomen. Laat het ons dan ook vooral weten in de comments!

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]