Dit kijken we graag in de herfst
De blaadjes vallen van de bomen en het truien-seizoen lost het t-shirt-seizoen af. De koude chocomel wordt ingewisseld voor de warme variant. De zomerse blockbuster laten we achter ons en we kijken uit naar welke films en series er in de laatste maanden van dit jaar komen. Voordat we ons daarop richten bij Pixel Vault, vragen we onze redactieleden welke herfstfavorieten ze deze herfst onder andere opnieuw kijken.
De maanden september, oktober en november zijn niet de meest spannende maanden qua nieuwe of grote films. Dat heeft misschien te maken met de start van het nieuwe seizoen. Iedereen is weer aan het werk of naar school, het wordt geleidelijk aan kouder en dankzij de wintertijd ook opeens snel donkerder. Daarnaast is er ook juist veel uitgegeven aan de vakantie, etentjes en dagjes uit in de zomerperiode. Dankzij het beperkte budget en het minder rijke aanbod, moet je misschien iets beter je best doen om goede films of series te vinden.
Steve – Seven
Er zijn legio voorbeelden te noemen van films waarin een oudere detective een jonge hond onder zijn hoede moet nemen of als partner krijgt. In de thriller Se7en wordt die jonge hond gespeeld door de enthousiaste Brad Pitt (Fight Club, Ad Astra) die gekoppeld wordt aan Morgan Freeman (Kiss The Girls, Gone Baby Gone), een detective die slechts enkele dagen van zijn pensioen verwijderd is. Als er een reeks gruwelijke moorden wordt gepleegd, dan benaderen zij die verschillend. Pitt denkt dat het gewoon gaat om een getikte gast met een paar losse schroeven, terwijl Freeman ervan overtuigd is dat de doordachte dader kalm en methodisch te werk gaat.
Ik kan je een ding zeggen: mocht je deze film nog niet gezien hebben, dan kan ik het zeker aanraden. Probeer er alleen voor te zorgen dat je spoilers vermijdt. Er zitten een paar momenten in Se7en die je echt kunnen verrassen als je de film voor het eerst kijkt. De regen komt er met bakken uitzetten, de moorden zijn wreed en best heftig om naar te kijken, maar er hangt een geweldige sfeer omheen. Net zo intens als een dikke wolk vliegen om een lijk. De interactie tussen de twee hoofdacteurs is goed. Het zijn twee heel verschillende acteurs, maar juist hun rol en hun manier van acteren zorgen voor een goede balans in deze film. Tegen het einde van de film lijkt het net of je zelf een dolk tussen je ribben krijgt, zo erg is de schok die je na de film mag verwerken. Ook al is de film bijna dertig jaar oud, het is een voorbeeld voor alle detective-thrillers die erna kwamen.
Amador – The Dark Knight Trilogy
Over het algemeen spendeer ik het overgrote deel van mijn vrije tijd in het najaar aan de grote gamereleases, die ieder jaar voor een hele lege portemonnee zorgen. Als ik dan toch tijd maak om een film te kijken, dan val ik eigenlijk altijd terug op één franchise: The Dark Knight Trilogy van Christopher Nolan. Deze traditie is onbewust ontstaan door televisie. Op een of andere manier worden deze films uitgezonden op een willekeurige zender in het najaar. Tijdens het zappen op een saaie novemberavond struikel ik er weer overheen en dan betrap ik me erop dat ik blijf plakken, ondanks de ellenlange reclameblokken. Om die tijdverspilling te omzeilen is uiteindelijk deze traditie geboren en bestaat het al een aantal jaar.
Het duistere Gotham past precies in de troosteloze donkere maanden waar we ons doorheen moeten sleuren, totdat we weer in de zon op het terras kunnen zitten. Mijn humeur bereikt een dieptepunt, nog dieper dan de stem van Batman, tijdens de feestdagen. Mijn theorie is ook dat de Joker is doorgedraaid door Kerstmis en anders wordt het in ieder geval mijn origin story als slechterik. Maar het allerbelangrijkste: ik houd gewoon zo veel van deze films en de DC-comics. The Dark Knight Trilogy blijft de beste vertaling van deze geliefde stripboeken. Het heeft de beste Joker, Scarecrow, Batman en niet te vergeten Michael Caine als de allerbeste Alfred met zijn altijd wijze woorden: “Things always get worse before they get better”. Kan niet wachten op de lente.
Dirk Sung – Blade Runner
Paddenstoelen, modderpoelen, maar vooral regen, ik ben er weg van. Als zelf-gediagnosticeerd pluviofiel is de herfst mijn favoriete seizoen. En Blade Runner (1982) is natuurlijk mijn favoriete film. In het parallelle universum van Ridley Scott valt het water met bakken uit de lucht. Los Angeles is daar niet de City of Flowers and Sunshine, maar een duistere stad vol paraplu’s en flikkerende neonverlichting.
Wat zou ik graag eens over die met waterplassen bedekte straten wandelen. Een kommetje noedels eten met Rick Deckard onder een afdakje op de markt . Aan Zhora vragen waar ze die mooie, doorzichtige regenjas heeft gekocht. Of zelf een Voight-Kampff test ondergaan, want je weet maar nooit, misschien is mijn kennis over paddenstoelen alleen maar een geheugen-implantaat van Tyrells nichtje.
Tenslotte hoop ik natuurlijk dat Roy Batty zijn diepste zielenroerselen nog eens voor me reciteert: I’ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain…
Maxime – Over the Garden Wall
Een van de dingen die mij het meest in herfststemming brengt, is de mini-serie Over the Garden Wall. Deze briljante tekenfilmserie beslaat in totaal slechts zo’n twee uur, maar weet in die tijd een verhaal van jewelste neer te zetten. De broertjes Wirt en Greg zijn verdwaald geraakt in het rijk dat zich achter de tuinmuur bevindt, en moeten samen de weg naar huis zien te vinden. Dat brengt meer problemen en avontuur met zich mee dan je aanvankelijk zou denken. Door de volwassen onderwerpen die aangesneden worden, is dit zeker niet een cartoon die zich alleen op kinderen richt.
Het strakke script wordt door de sterrencast (o.a. Elijah Wood, John Cleese) tot leven gebracht. Samen met de mooie animatie in gedempte herfstkleuren brengt het geheel zowel storm als rust, en zowel angstgevoelens als humor. Ideaal voor een regenachtige middag of avond op de bank!
Naast Over the Garden Wall kijk ik, sinds de release in 2020, ook elk jaar de korte horrorserie The Haunting of Bly Manor opnieuw. Daarin start een nanny haar nieuwe baan in een vervloekt landhuis. Ik ben absoluut geen horrorfan, maar deze serie van de hand van Mike Flanagan (ook bekend van The Haunting of Hill House en Midnight Mass) heeft de weg naar mijn hart gevonden door de diepgaande verhaalvertelling en de liefde waarmee alles in elkaar gezet is. De donkere thema’s en bitterzoete motieven maken ook Bly Manor uitermate geschikt voor deze tijd van het jaar.
Robert – Gilmore Girls
De herfst is wat mij betreft niet alleen een seizoen, maar echt een mood. De kleurige herfstbladeren, regenachtige zondagen en de temperatuurdaling maken het een heerlijke periode om binnen op de bank door te brengen. Weinig dingen vatten dit gevoel zo goed als de serie Gilmore Girls (op het album Evermore na misschien dan).
Hoewel de intro vol herfstbladeren je graag anders doet geloven, is het niet de hele tijd herfst in de serie natuurlijk. Toch liggen er vaker bladeren op de grond in Stars Hollow dan dat het kortebroekenweer is. De zomer beslaat in de seizoenen van de serie meestal maar een paar afleveringen, waarna het snel herfst wordt en de warme jassen en dekentjes voor op de bank uit de kast komen. Hoewel Lorelai (Lauren Graham) en Rory (Alexis Bledel) de nodige drama meemaken tijdens de zeven seizoenen, moet de serie vooral een knus en gezellig gevoel geven en dat kan nu eenmaal het beste in de herfst, blijkt.
Het ding is wel dat je flink moet doorkijken om alle 153 afleveringen door te komen en dan is er nog een revival op Netflix die je kunt checken waarin de serie kort terugkeert naar de levens van de Gilmore Girls. Mocht je dus veel te doen hebben deze herfst, dan zou ik het uit zelfbescherming bij een van de eerder besproken films houden of lekker Carole King opzetten.
Wat vind jij van de favorieten van onze redactieleden? Heb je zelf nog goede toevoegingen? Laat het ons weten in de comments!
