Kun je je die goede oude tijd waarin de Nintendo 64 toch wel de must-have console was en je bijna met je neus op het scherm kon zitten vanwege de kabels nog herinneren? Ikzelf was een jaar of zes toen wij deze in huis kregen en hoewel er in de tussentijd natuurlijk enorm veel veranderd en verbeterd is op game-gebied, zal de Nintendo 64 toch altijd een speciaal plekje hebben voor mij. Hele dagen heb ik erop ‘verspild’ met diverse games, zowel alleen of met vrienden. Af en toe kan het heerlijk zijn om weer eens zo’n titel op te pakken en je stiekem toch weer een klein beetje kind te voelen.

Nu is het zo dat eind deze maand een welbekende en veelal geliefde franchise van Nintendo uitgebreid zal worden met twee games, namelijk Star Fox Zero en Star Fox Guard, beiden voor de Wii U. Voorafgaand hieraan verscheen vorige week een re-release van Star Fox 64 in de Nintendo eShop, speelbaar voor de Wii U. Dit leek mij een goed moment om één van de eerdere games van de franchise opnieuw te spelen, namelijk Star Fox 64, en te kijken wat ik nu van de inmiddels bijna 20 jaar oude titel vind.

Nou moet ik van tevoren toch wel iets bekennen: helaas behoor ik tot de groep die niet bijzonder enthousiast is over de franchise. Begrijp me niet verkeerd, het zijn prima games en ik snap ook absoluut de fan-base rondom de franchise, maar de games zijn gewoonweg niet mijn ding. Hier kwam ik al achter toen ik als kind samen met een vriendin op de Nintendo 64 haar nieuwste game, Star Fox 64, de console in duwde. Na het opstarten betreed je de gamewereld met de naam ‘Lylat System’ dat bestaat uit een aantal planeten. Als speler stap je in de rol van Fox McCloud, de leider van het Star Fox team. Het team, dat bestaat uit de huurlingen, Peppy Hare, Slippy Toad en Falco Lombardi, is op een missie om het Lylat System te redden van de antagonist Andross. Andross is een wetenschapper die na een poging om de planeet te vernietigen, verbannen werd naar de planeet Venom. Nu is daar ook van alles aan de hand en het team zal samen moeten werken om Andross tegen te houden.

In de game bestuur je Fox die zich in een vliegend voertuig bevind, meestal een Arwing, die naast schieten ook de mogelijkheid heeft om diverse behendige luchtmanoeuvres uit te voeren. Een goed voorbeeld hiervan is de ‘Barrel Roll’, een uitdrukking die de meesten wel zullen kennen, of ze de titel nou wel of niet hebben gespeeld. Hierbij kun je een poging doen Fox zo misselijk mogelijk te maken, want je kunt zowel rechtsom als linksom een volledige draai maken. Het grootste gedeelte van de levels vlieg je als het ware enkel rechtdoor en heb je geen keuze om een andere richting uit te gaan. Je teamleden vliegen om je heen en met behulp van de lasers van de Arwing in combinatie met de trucjes die je als piloot uit kunt halen, is het aan jou om tijdens het vliegen zoveel mogelijk vijanden neer te halen en je crew her en der uit de penarie te helpen. Sommige levels en momenten dat een eindbaas ten tonele verschijnt, bieden wel ‘free-range modus’. In plaats van op een lijn te vliegen, kun je hier binnen een gebied alle kanten uit, wat zowel nieuwe mogelijkheden als obstakels biedt.

De stukken waarbij je een lijn volgt zijn eigenlijk niet aan mij besteed, aangezien mijn beeld alle richtingen op ging, omdat ik vrijwel automatisch toch probeerde andere kanten op te sturen. Het vaker spelen van deze stukken verbeterde dit, maar toch vond ik het persoonlijk niet fijn spelen.

De eerste tonen van de in-game muziek die uit de Wii U verschenen brachten meteen gevoelens van nostalgie omhoog die me tijdens het spelen ervan ook niet meer losliet. Aan de muziek hoor je al dat de titel voor de Nintendo 64 was, met name doordat deze overeenkomsten vertoont met andere games uit die tijd. Bijna getransformeerd tot klein kind dankzij de nostalgie trad ik jaren later opnieuw in de voetsporen van Fox. Destijds vond ik de game niet heel bijzonder en voornamelijk erg moeilijk. Waarom het begrip moeilijk destijds een argument was, werd voor mij al na een paar minuten spelen duidelijk. Star Fox 64 is behoorlijk chaotisch, aangezien grote hoeveelheden vijanden om je heen vliegen en zowel jou als je team aanvallen. Al vrij snel roepen je teamleden om hulp omdat ze het niet meer redden, maar voordat ik ook maar doorhad waar zij zich bevonden, was het vaak al voorbij. Sommige mensen zullen dit hoge tempo waarschijnlijk juist kunnen waarderen, maar het zorgde bij mij meestal voor frustratie omdat het niet lukte, of omdat de Arwing een eigen wil leek te krijgen.

Na het spelen van een aantal levels raak je wat meer op het hoge tempo ingesteld en merk je dat het gevoel van chaos wat afneemt, al keerde dit chaotische gevoel toch nog meermaals terug. Het feit dat ik nu ouder ben, heeft ervoor gezorgd dat ik de game voornamelijk op het gebied van besturing meer meekreeg. Je crew roept, met name tijdens de eerste levels, wat je kunt doen en welke knoppen je daarbij gebruikt. Doordat ik nu wel Engels begrijp, kreeg ik de diverse manoeuvres al snel onder de knie, waardoor de gameplay een stuk diverser wordt dan wanneer je maar gewoon op knoppen drukt. Dit zorgde ervoor dat het spelen een stuk leuker werd.

Meestal zorgt de komst van een nieuwe game voor een heuse marathon eindigend met zere ogen en pijnlijke duimen. Bij deze titel was dit niet het geval, maar dit is niet op een negatieve manier bedoeld. Door de vrij chaotische gameplay en het feit dat ik niet helemaal thuis ben in het genre was ik al na vrij korte tijd toe aan een pauze. Het fijne is dat deze game deze manier van spelen ook ondersteunt, doordat het vrij korte levels bevat, waardoor je tussendoor een level kan doen. Dit biedt ook een zekere aantrekkingskracht en meestal was de controller dan ook niet lang uit mijn handen. Iets wat ik eigenlijk nu pas ontdekte, is het feit dat de game levels op een vertakkende manier met elkaar verbindt, waardoor je met het volgen van een bepaald pad, een andere uitsluit. Als het ware kun je de titel meerdere keren uitspelen en elke keer een andere ervaring hebben. In mijn ogen een enorm pluspunt en ook zeker bevorderend voor de replay-waarde ervan.

Van tevoren was ik nogal sceptisch of mijn mening omtrent de franchise zou veranderen. Dit ligt niet aan de games, maar voornamelijk aan het genre dat toch niet mijn eerste keuze is. Toch kan ik zeggen dat ik Star Fox 64 een stuk leuker vond dan wat ik me ervan kon herinneren. Een beter begrip van de game en besturing zorgde ervoor dat ik de mogelijkheden van de Arwing volledig kon benutten wat meer diepgang bood in de gameplay en waardoor frustratie in de meeste gevallen uit bleef. Toch blijft met name het ‘op een lijn’ vliegen iets waar ik moeite mee heb in zowel de besturing ervan, als het plezier dat ik eraan beleef. Het is niet aan mij besteed en hoewel de game erg leuk is, heeft deze mijn mening daarin niet kunnen veranderen. Wel heeft het spelen me nieuwsgierig gemaakt naar de nieuwe Star Fox Zero die op 22 april uitkomt. Er is dus een mogelijkheid dat die game toch nog mijn games-collectie aan gaat vullen en dat is toch een kleine overwinning voor Fox McCloud.