Bloodsworn Saga is Noordse mythologie, maar dan anders

Een leestip van iemand van de redactie die al zeker vijf jaar geen boek heeft gelezen. En daarvoor toch zeker drie hele boeken heeft uitgelezen. Dan weet je al bijna zeker dat er iets bijzonders is geschreven. Een alternatieve versie van de Noordse mythen en sagen, dat is de beste samenvatting die ik kan geven als het gaat om The Bloodsworn Saga, geschreven door John Gwynne. Het is een trilogie waarvan het laatste deel, The Fury of the Gods, deze week is verschenen. 

In de eerste twee delen, The Shadow of the Gods en The Hunger of the Gods, heeft Gwynne gedaan wat hij al sinds 2012 doet: een geloofwaardig nieuw universum opbouwen. Zijn grootste inspiratiebron is de Noordse mythologie geweest en dan vooral de vraag: wat gebeurt er eigenlijk na Ragnarök, het einde der tijden waarin bijna alle goden van de aardbodem zijn geveegd?  

Hele lichte spoilerwaarschuwing: Wil je echt niets weten over het verhaal? Dan raad ik je aan gewoon die boeken te gaan lezen. Ze zijn echt je tijd en geld waard.

Moeders en strijders

The Bloodsworn Saga speelt zich af in het fictieve Vigrid, waar driehonderd jaar geleden de goden elkaar de koppen hebben ingeslagen. De Gods-fall of Guðfalla heeft toen bijna alle levende wezens het einde gekost en de littekens daarvan zijn letterlijk nog te vinden in de wereld. Gelukkig zijn de mensen na die allesvernietigende oorlog opgekrabbeld. In het eerste deel: The Shadow of the Gods draait het verhaal om drie personen, allen met een andere kijk op het leven. Orka is een moeder van middelbare leeftijd, met een gewelddadig verleden. Ze woont teruggetrokken met haar man en zoon in de bossen, ver van dorpen en steden vandaan. Al vrij snel wordt haar rustige leven verstoord en moet ze terug naar haar oude levensstijl voor wraak. En zij is niet de enige die wraak zoekt.

Varg is een net ontsnapte slaaf die antwoorden zoekt over zijn overleden zus. Hij is op zoek naar een zeldzame soort magiër, die een ritueel kan uitvoeren om de laatste momenten van zijn zus te achterhalen zodat hij de moordenaar kan vinden. In zijn queeste stuit hij echter op de Bloodsworn, een beruchte groep krijgers die een angstaanjagende staat van dienst hebben. Zij hebben een magiër in hun gelederen en hij heeft er alles voor over om zijn zus te kunnen wreken.

Iedereen heeft gelijk, maar ook weer niet

De derde persoon is Elvar, een jonge strijder die haarzelf heeft vrijgevochten van een rijk lui leventje en met de Battle-Grim door Vigrid reist. Deze groep huurlingen is vooral op zoek naar mythische wezens, rijkdommen en aanzien. Ten koste van alles leert Elvar gaandeweg dat het leven uit meer bestaat dan geld en populariteit.

Het mooie aan de Bloodsworn Saga is dat schrijver John Gwynne hele geloofwaardige personages heeft gecreëerd. Ze worden uitgediept, hun drijfveren worden duidelijk uitgelegd en je hoopt dat iedereen zijn doel ook weet te halen. Het zijn imperfecte mensen die doen, waarvan ze denken dat dat goed is. In het tweede deel, The Hunger of the Gods, worden nog twee andere personages gevolgd, die je best wel ‘bad guys’ mag noemen. Op het eerste gezicht haat je ze echt door wat ze hebben geflikt, maar naarmate het boek vordert leef je toch mee met de beweegredenen van de slechteriken. Al blijft een van die twee personen een ongelooflijke eikel!

Termen en wezens

John Gwynne weet met The Bloodsworn Saga een unieke nieuwe wereld te maken, maar schuift zijn inspiratie niet onder stoelen of banken. De goden in het boek zijn bijvoorbeeld allemaal dieren, maar er is er eentje die toch heel duidelijk Loki is, inclusief het tragische achtergrondverhaal. Ook zijn er een paar knipogen naar andere media die geïnspireerd zijn door Vikingen en de Noordse mythen. Meer dan eens veranderde ik in die meme van Leonardo DiCaprio, druk wijzend naar een quote uit een videogame of serie die ik als de huis-Viking van de redactie zeker weten heb gezien.

De Bloodsworn Saga leest heerlijk weg en is goed in balans als het gaat tussen flinke actie en meer intieme momenten waarin personages de tijd krijgen om te groeien. Als de actie eenmaal losgaat, heeft Gwynne manieren gevonden om het onvergetelijk te maken. Grote veldslagen tussen strijders, vechten met goden of ruzie met weerzinwekkende mythische wezens. Het leest heerlijk, maar na een hoofdstuk met een wel heel bijzonder soort parasiet moest ik eventjes het boek wegleggen.

The Shadow of the Gods en The Hunger of the Gods zijn voor de fans van het fantasy-genre een must om te lezen. Het laatste deel, The Fury of the Gods, is de week verschenen en heeft al waanzinnige recensies gekregen. De kans is groot dat ook dit boek in no-time is verslonden, door mij en alle andere fans van deze serie.