Esther leest 80 boeken – deel 2

Ik wil graag 100 boeken per jaar lezen. Waarom? Omdat lezen is wat ik het allerliefste doe. Ik vind het zo leuk dat ik zelfs Literary Studies heb gestudeerd, maar ik merk dat mijn leestijd tegenwoordig besteed wordt aan TikTok, Instagram en het gedachteloos opnieuw en opnieuw kijken van Modern Family. Elk jaar leg ik de lat iets hoger, van 50 boeken per jaar (2022), naar 60 boeken per jaar (2023) en dit jaar wil ik 80 boeken lezen. Elke maand vertel ik je hier hoe het gaat en welke boeken ik gelezen heb. Vandaag: deel 2.

Een kleine disclaimer, want ik wil benadrukken dat ik niet vind dat het gaat om het getal, het aantal boeken dat je per jaar leest. Ik heb dit persoonlijke doel gesteld omdat ik denk dat ik per jaar makkelijk 100 boeken kan lezen, maar nu mijn tijd aan onnodige andere dingen besteed. Ik doe die dingen dus minder en in plaats daarvan lees ik. Ik dwing mezelf niet en ga ook niet alleen maar hele korte boeken lezen, zodat ik mijn leesdoel maar haal. Het echte doel is mijn liefde voor lezen weer de ruimte geven. Laatste opmerking: lezen hoeft echt niet duur te zijn met een bibliotheekabonnement.

De rest van de dag – Kazuo Ishiguro (NL)

Never Let Me Go van Kazuo Ishiguro, over een zogenaamd idyllische kostschool die toch niet zo idyllisch blijkt, is een van de weinige boeken die me echt aan het huilen heeft gekregen. Nee, niet gewoon een traantje wegpinken – echt ongegeneerd huilen. Het is inmiddels alweer even geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar de boeken van Kazuo Ishiguro staan om die reden al een poosje op mijn ‘nog te lezen-lijstje’. Waaronder dus De rest van de dag, dat ik samen met De gast van Emma Cline bij de bibliotheek leende.

De Engelse butler Mr. Stevens is bijzonder goed in zijn werk en neemt nu, op oudere leeftijd, een reis en ontmoet allerlei mensen die hem terug doen denken aan zijn tijd als butler van Lord Darlington. Als lezer besef je al snel dat de geschetste situaties van Mr. Stevens heel anders aangepakt hadden kunnen worden en dat hij bepaalde dingen heel anders heeft geïnterpreteerd dan ze eigenlijk bedoeld waren. De schrijfstijl van het boek neemt je langzaam mee naar de jaren dertig en veertig van Groot-Brittanië. Ook het taalgebruik in de dialogen voert je helemaal mee naar een ander tijdperk. Ik kan niet zeggen dat het verhaal me net zo emotioneerde als Never Let Me Go, maar het is wel echt weer een prachtig boek, waar je even de tijd voor moet nemen. Het zet je bovendien aan het denken: welke keuzes in mijn leven had ik ook anders kunnen maken en waar was ik nu dan misschien geweest? Maar ook: wat zijn de prioriteiten in mijn leven en wil ik dat eigenlijk wel?

De gast – Emma Cline (NL)

Een boek waar ik dan wel in een middag doorheen racete: De gast van Emma Cline. Alex heeft een relatie met de oudere en rijke Simon en weet precies wat ze moet doen om hem continu blij en gelukkig te houden. Dat is belangrijk, want zonder hem is ze letterlijk dakloos. Wanneer ze na een lange avond gezellig doen op een feestje toch een steek laat vallen, wordt ze zonder pardon de volgende ochtend bij het station afgezet. Ze kan nergens naartoe en haar verleden begint haar in te halen. Wanhopig besluit ze in de buurt van Simon te blijven. Hij is ten slotte aan het einde van de week jarig en hij zal haar vast terug willen als ze plotseling op zijn feest opduikt in een prachtige jurk. Toch?

Alex slaapt op stranden, praat zichzelf bij feestjes naar binnen en doet alles om de dagen door te komen. Met alle gevolgen van dien. Het lezen van dit boek kun je misschien vergelijken met een auto die door een hek vliegt, het ravijn in dondert en vervolgens steeds verder naar beneden dendert. Het wordt erger en erger en je durft eigenlijk niet meer te kijken. Het gevolg is natuurlijk dat je dus niet kunt stoppen met kijken. Ik kan dit boek aan iedereen aanraden en ik hoop dat mensen dit serieus nemen, want ik wil heel graag met iemand praten over het einde 🙂

Motherthing – Ainslie Hogarth (ENG)

Soms zie je een boek liggen, helemaal verkreukt en met scheurtjes in de hoekjes, in een uitverkoopdoos van de lokale boekhandel. Dat was hier ook het geval. De sprekende cover en de samenvatting trokken mijn aandacht. Ralph en Abby trekken in bij de zieke moeder van Ralph, Laura. Na de heftige (geen spoilers) dood van Laura belandt Ralph in een depressie en beweert hij dat hij de geest van zijn moeder kan zien. Abby worstelt met haar gevoelens. Ze is aan de ene kant wanhopig voor een moederfiguur, helemaal nu ze zelf zwanger probeert te worden, maar is tegelijkertijd niet heel verdrietig omdat Laura eigenlijk helemaal niet zo leuk was. Nu ze is overleden, lijkt alles in Abby’s leven in te storten. Het brengt een gevoel met zich mee dat Laura Abby zelfs nog vanuit het graf probeert te straffen. Maar dan komt ze op een geniaal idee. 

Pfoe. Dit boek. Ik moest er even van bijkomen. Het is duister, vol zwarte humor en je hebt geen idee wat er op de volgende pagina gaat gebeuren. Ik heb heel hard kunnen lachen, maar wel in de trant van: ‘O, dit is echt heel erg, dit kan echt niet’. Je moet een stevige maag hebben, maar ik vind eigenlijk dat iedereen dit een keer moet lezen. Gewoon om je literaire pallet een beetje wakker te schudden. Je gaat er namelijk sowieso iets van vinden. 

De hulp – Freida McFadden (NL)

Mijn aankomende boekenclub leest psychologische thrillers. De hulp was een van de gegadigden, maar werd het uiteindelijk toch niet. Ik zag het een week later voor een tientje bij de Primera liggen en besloot het mee te nemen. De recensies van dit boek zijn namelijk fantastisch en ik wilde gewoon weten of het de hype waard was. Ik vond dat eigenlijk niet.

Millie Calloway doet een beetje denken aan Alex uit De gast. Acties uit haar verleden hebben ervoor gezorgd dat ze nu in haar auto woont. Ze heeft echt een baan nodig en wel nu. Super toevallig dus dat ze een vacature tegenkomt voor een hulp bij een rijke familie. Ze krijgt niet alleen betaald, maar ook een kamer in het huis. Ze komt op gesprek en wordt tegen haar verwachting in aangenomen. Ze trekt in het huis en wordt al snel onderworpen aan de grillen van Nina Winchester. Haar man Andrew probeert de situaties te sussen en neemt het voor Millie op. Het duurt niet heel lang voordat de boel escaleert. Maar Nina en Andrew weten niks van Millie en de reden waarom ze verbannen werd naar haar auto. Slapende honden moet je niet wakker maken.

Begrijp me goed, dit is zeker geen slecht boek. Wel vond ik de plottwist persoonlijk erg voorspelbaar en ik wist na een goede 100 pagina’s wat er in grote lijnen aan zat te komen. Dat is echt niet erg en ik heb ook gewoon ontzettend veel boeken in dit genre gelezen en gerecenseerd en heb me er tijdens mijn bachelor en master specifiek op gericht. Wat ik wel jammer vond, was dat de uitwerking en de laatste puzzelstukjes als een soort deus ex machina ingezet werden. Ik wil niet te veel weggeven, maar het einde kwam met veel losse eindjes die plotseling en heel toevallig heel snel werden opgelost. Het gaf een jammere nasmaak aan een anders goed en redelijk origineel verhaal.

ik wilde gewoon weten of het de hype waard was. Ik vond van niet.

Beeld: Photo by Tom Hermans on Unsplash

Beeld: Photo by Tom Hermans on Unsplash

Station Malma – Alex Schulman (NL)

Misschien dat je Alex Schulman kent van het boek De overlevenden. Station Malma is zijn meest recente boek. De overlevenden gaat over een disfunctionele familie met drie broers die terugdenken aan een zomer twintig jaar geleden. Het voorval dat daar heeft plaatsgevonden heeft hun levens en gezin voor altijd veranderd. Station Malma zet dit thema door, maar nu vanuit de traumatische gebeurtenissen uit de levens van drie generaties vrouwen in Zweden. 

Het boek voelde een beetje als dezelfde maaltijd, maar dan op een ander bord. Weer knokpartijen tussen familieleden, bloederige scènes met huisdieren en trauma’s die de personages in een permanente slachtofferrol plaatsen. Geslaagd vond ik het treinstation Malma en de treinritten ernaar toe. De drie generaties maken allemaal diezelfde treinreis en tijdens die reizen ontdekken we als lezer meer over alles wat er gebeurd is. De ritten fungeren dus als scharniermomenten. Los daarvan vond ik het toch lastig om iets nieuws uit het verhaal mee te nemen.

Wat me ook tegen de borst stuitte was de manier waarop Schulman de vrouwelijke personages heeft uitgewerkt. Ze lijken steevast ondoorgrondelijk, impulsief en seksueel. Ruzies die uit het niets lijken te ontstaan, servies dat stuk wordt gegooid tijdens die ruzies en spontane seks op de wc van een treinstation omdat de vreemde man tegenover je in de trein net je treinkaartje betaald heeft. Als man drie generaties vrouwelijke rollen beschrijven binnen veranderende (traditionele) gezinsstructuren en generationele trauma, is dan misschien ook wel een beetje ambitieus (en ook nog eens in 210 bladzijdes). Als je dit boek gaat lezen, ben ik benieuwd wat jij hiervan vindt.

De stand staat nu op 12 boeken. Ik wil iedereen enorm bedanken voor alle positieve reacties op deel 1! Het is erg leuk om te lezen wat jullie doelen zijn en welke boeken jullie nog willen lezen! Heb jij nog niet van je laten horen? Laat dan in de reacties weten wat jij van leesdoelen vindt en welke boeken jij graag wilt tippen!