Avatar: Frontiers of Pandora toont een prachtige open wereld

Vorig jaar rond deze tijd werd de wereld verblijd met wat uiteindelijk de op twee na succesvolste film aller tijden zou worden: Avatar: The Way of Water. Dat was natuurlijk een mooi moment om mee te surfen op de golf en ook een videogame uit te brengen die recht doet aan het weidse universum van de films. Ubisoft haalde die deadline echter niet en dus kunnen we nu pas aan de slag met Avatar: Frontiers of Pandora. Zijn de puntjes op de i gezet of had er beter nog een jaartje aan deze game gewerkt kunnen worden?

Ik ben een fan van de Avatar-films en denk dat het openwereldjasje dit universum precies past. Want wie wil er niet vrij rond kunnen lopen in een van de mooiste en diepste cinematografische werelden die er bestaan? De wonderlijke flora, fauna en landschappen van Pandora smeken erom ontdekt te worden in een tempo en volgorde die de gamer zelf wil. Er moet natuurlijk een hoofdverhaallijn gevolgd worden, maar verder lonkt de vrijheid van het avontuur.

Een encyclopedie van honderden pagina’s

Frontiers of Pandora is een enorm complete game. Niet alleen de greatest hits, maar gewoon alle liedjes van andere games in dit genre staan op het repertoire. Je kunt craften, koken, vissen, vechten, customizen, zwemmen, vliegen, bidden, jagen, rijden en natuurlijk die hele wijde wereld onderzoeken. Gaandeweg leg je een encyclopedie van honderden pagina’s aan. Over de planten- en dierenwereld, maar ook over de stammen van de Na’vi en de eenheden van de kwaadaardige RDA (Recources Development Administration).

Na de proloog waaruit blijkt dat jij als kind van de Sarentu-stam bent ontvoerd en opgevoed door de Sky People, ontsnap je uit hun klauwen en leer je langzaam maar zeker weer te leven als Na’vi. Je neemt de oude gebruiken over, krijgt respect voor de natuur en probeert de rest van de game de RDA en hun vervuilende machinerie van Pandora te trappen. Hierbij word je geholpen door verschillende inheemse stammen en een groepje mensen die zich bij de Na’vi hebben aangesloten. Er is geen morele twijfel in het verhaal: wij zijn goed, zij zijn slecht.

Frontiers of Pandora speelt zich tegelijk met de filmfranchise af, maar dan in het Westland van de planeet. De koning van Hollywood, James Cameron, heeft bevestigd dat de game canon is en dat de regisseur en zijn productieteam scherp in de gaten hebben gehouden of de wereld en alle lore correct worden weergegeven. De verhaallijnen van de game en de films overlappen echter niet. Jake Sully wordt een keertje genoemd, maar verder voer je in Frontiers of Pandora je eigen strijd.

Eerste persoon

Frontiers of Pandora hanteert een first person-perspectief. Dit heeft voordelen en nadelen. Het belangrijkste nadeel is dat het minder leuk is om met je personage rond te springen en klimmen. Waar je je game-avatar in een third person-perspectief allerlei leuke capriolen uit ziet halen, moet je het in Frontiers of Pandora doen met een schuddend en op en neer bewegende beeld als je een sprongetje maakt of over een richel schuifelt. Het is ook veel minder duidelijk waar je wel of niet kunt lopen en echt klimmen, hangen of ontwijken behoort ook niet tot de mogelijkheden.  

Daarnaast doet het first person-perspectief een paar rare dingen met hoe de game eruitziet. Je kunt bijvoorbeeld point blank tegen een rotswand of boom gaan staan en dan ziet zo’n omgevingselement er ineens een stuk minder gedetailleerd uit. Ook lijken andere personages al snel veel te klein. De mensen in de game zijn natuurlijk dwergen in vergelijking met de Na’vi, maar je torent ook boven je soortgenoten uit, helemaal als je een wapen in je hand hebt als referentiekader. 

Het grote voordeel van het first person-perspectief is natuurlijk dat de intensiteit van de ervaring omhoog gaat. Je hebt meer het idee dat de actie jou persoonlijk raakt: projectielen komen recht op je af, gassen van bepaalde planten voel je om je heen en in het water ga je echt kopje onder. Het voelt alsof je middenin de wereld van Pandora staat en de combat met de troepen van de RDA is behoorlijk meeslepend. Maar…

Quest failed. You died.

Helaas valt er op de combat in deze game wel het een en ander aan te merken. De controls voelen in het algemeen omslachtig en niet intuïtief. Wapens wisselen, een granaat gooien, munitie op peil houden en health management werken allemaal net niet lekker. Voor alles heb je meerdere knoppen of bewegingen nodig en dat is niet handig als de vijand in je nek hijgt. Om iets te eten tijdens een gevecht, wat soms broodnodig is, moet je bijvoorbeeld een sequentie van drie knoppen indrukken. Plus nog eentje extra als je precies wilt zien wat de geselecteerde maaltijd je voor voordelen geeft. 

Het leger van de RDA bestaat uit voetsoldaten, mechs en gevechtshelikopters. Van die laatste heb je weinig last, maar de grondeenheden zijn geen kattenpis. Zij hebben een enorm ruim blik- en schootsveld, waarschuwen elkaar binnen een fractie van een seconde en zijn meedogenloos in de achtervolging, ook al ga je in dekking. De vijandelijke damage output is zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad (er zijn er vier) nog akelig hoog: een paar schoten van een enkele voetsoldaat of een barrage van mechgranaten stuurt je in geen tijd naar het game over-scherm. Er zijn verspreid over de kaart wel planten die je permanent extra health geven en met skill points kun je jezelf weerbaarder maken, maar toch voelde ik me vaak een man van glas. 

Gelukkig heb ik een speciaal wapen: mijn tienerzoon. Zonder zijn snelle reflexen en kalmte onder vijandelijk vuur had ik deze review niet kunnen schrijven, want dan was mijn avontuur gestopt bij de eerste grote basis van de RDA. Maar voor iedereen die geen beroep kan doen op jeugdige handen, zal de combat van Frontiers of Pandora vanwege de sterke weerstand (zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad) in combinatie met de omslachtige controls soms een frustrerende aangelegenheid zijn.

Variatie van de gamewereld

Gelukkig vormen de gevechten maar een klein deel van je avontuur. Frontiers of Pandora draait voornamelijk om de exploratie van de prachtige wereld. Je wordt voor allerhande fetch quests kriskras over de kaart gestuurd, maar het is natuurlijk aan jou in welk tempo en welke volgorde je je werkzaamheden verricht of wanneer je gewoon even pauze neemt om van het natuurschoon te genieten.

Je begint je avontuur in het regenwoud, maar later betreed je nog bamboebossen, moerassen, graslanden en ga zo maar door. Elk soort gebied (biome) heeft zijn eigen vegetatie, diersoorten en landschapsformaties. De dag- en nachtcyclus en de weersomstandigheden bepalen hoe de dieren en de planten zich gedragen, wat tot nóg meer variatie van de gamewereld leidt. De karaktermodellen in Frontiers of Pandora zien er soms wat last gen uit, maar de graphics van de buitenwereld zijn adembenemend. Beter nog dan pak ‘m beet Horizon: Forbidden West of Death Stranding. 

Het wuivende gras op de steppes, de bioluminescentie bij nacht en de zwevende bergen verbonden met lianen zijn dingen die je niet snel zult vergeten. Op Pandora zijn voelt soms als een roes. De missie waarbij je de band aangaat met een Ikran is daar een goed voorbeeld van. Steeds hoger spring je van rots naar rots, begeleid door opzwepende muziek, totdat je uiteindelijk de broedplaats van de Ikran bereikt. Angstvallig hoop je dat een van de dieren jou waardig zal vinden om diens berijder te worden. En dan…

Vage instructies en missiedoelen

Dan sta je net op de verkeerde plaats en loopt je missie klem. De volgende cutscene blijft uit, maar je weet niet waarom. De indicator geeft aan dat je in de questzone bent, maar wat moet je in hemelsnaam doen?

Vage instructies en missiedoelen zijn een terugkerend probleem in Frontiers of Pandora. Het is niet erg als je in een game af en toe je hersens moet aanspreken, maar de progressie is te veel afhankelijk van willekeurige triggers. Zo duurde het een eeuwigheid voordat ik doorhad wat er in de eerste minigame, waarbij je clues aan elkaar moet koppelen, van mij verwacht werd. Ik heb de questzone op en af gelopen, maar wist gewoonweg niet waar ik naar op zoek was. Uiteindelijk heb ik mijn trots opzij gezet en me tot een walkthrough op YouTube gewend. Bleek ik héél precies naar een paar minuscule voetafdrukken op de grond te moeten kijken om de volgende fase in gang te zetten. Niet motiverend.

Ik praat het niet goed

Naast de vervelende gebreken in de gameplay vertoont de game ook wel wat technische foutjes. Landschapselementen, planten en personages poppen soms uit het niets op of verdwijnen even zo plotseling weer. Ik zat ook een paar keer vast in een rotsblok waaruit ik alleen weg kon komen door naar een andere locatie te fast travelen. En de Ikran snijdt met zijn vleugels steevast ongehinderd door de boomstammen heen als je laag door het bos vliegt. 

Ik praat het niet goed, maar zulke dingen zijn ook wel te verwachten van een game die zo veelomvattend is als Frontiers of Pandora. Er is misschien wel te veel ingestopt en de focus had dan beter kunnen liggen op het vervolmaken van de core business van de game. De exploratie is uitstekend geslaagd, maar de combat en de questprogressie hadden beter gekund.

En ik had na The Way of Water eigenlijk ook wel een duikje in de oceaan willen nemen. 

Conclusie

Avatar: Frontiers of Pandora doet recht aan James Camerons prachtige wereld van giftige planten, zespotige dieren, zwevende bergen en inheemse stammen. Rondlopen of rondvliegen op Pandora voelt soms als een roes. Het is alleen jammer dat de droom regelmatig doorbroken wordt door lastige gevechten, vage instructies en technische foutjes. Dat neemt niet weg dat deze game een verplichte aankoop is voor Avatar-fans en ook genoeg vermaak biedt om andere openwereldfanaten tijdens de kerstvakantie binnen te houden.

Pluspunten

• De vormgeving van de open wereld is meer dan indrukwekkend
• Enorm compleet qua activiteiten
• Rondvliegen op een Ikran voelt heerlijk

Minpunten

• Soms frustrerende combat
• Questprogressie stokt vaak door vage aanwijzingen
• Karaktermodellen hadden beter gekund

Beeld: Avatar

Beeld: Avatar