Met het vierde deel keert Blizzard terug naar de duisternis van de Diablo-franchise. De ambiance is deprimerend en de RPG-lagen zijn diep, maar dat maakt Diablo 4 niet minder verwelkomend of verslavend. Voor je het weet spendeer je nacht na nacht in Sanctuary, voortdurend verlangend naar de volgende hit van hogere nummertjes.

Voor de beeldvorming: voorheen was ik een buitenstaander betreffende de hele Diablo-cult. In grote lijnen was de actie-RPG bekend, maar ik ben er nooit ‘goed voor gaan zitten’. Met Blizzards belofte om Diablo 4 terug naar de kern te brengen en de spelformule te verscherpen, lag er een buitenkansje om toch eens een teentje in het water te steken. Vanzelfsprekend heeft Diablo’s bloedovergoten bad mijn lichaam kort daarna verzwolgen. Welkom in mijn D-hole.

Dungeon crawler pur sang

Diablo 4 windt er geen doekjes om. De actie-RPG stort spelers direct in een duister Sanctuary, als vanouds vanuit een isometrisch perspectief, zo schuin van bovenaf. Het duurt niet lang voordat het scherm volstroomt met monsterlijk gespuis, dat spelers met zwaarden, vuurballen en weerwolvenklauwen tot bloederige pulp klikken. Klinkt hersenloos — dat is het veelal ook — maar met bakken loot en gelaagde RPG-elementen biedt de spelformule ruim voldoende vermaak om voortdurend door te blijven drukken.

Aan de hand van vijf Dungeons & Dragons-achtige archetypen is het aan spelers om uit te groeien tot de ultieme vermaalmachine voor demonen. Elk van de klassen komt daarbij met een behoorlijk breed palet aan vaardigheden en unieke specialisaties. De respectievelijke skilltrees zijn omvangrijk, maar voelen vrijwel nooit overweldigend. Van foute keuzes lijkt haast geen sprake. Ook nieuwkomers stuiten organisch op interessante combo’s en bonussen, terwijl een paar vaardigheidspunten herschikken in een handomdraai gedaan is.

De lol van Diablo 4 zit vooral in het vinden van de synergie tussen verschillende krachten. Zo vertraagt en verzwakt de ravenstorm van een druïde snel een clustertje vijanden, waarna hij een gigantisch rotsblok heerlijk door die vlezige kegels kan denderen. Met de juiste bonussen worden dat soort een-tweetjes alsmaar krachtiger — om maar niet te spreken over wat er mogelijk is in samenspel met andere spelers en klassen. Je voelt je echt een clusterfuck.

Mid-tot-late balans

Als actie-RPG is er weinig op Diablo 4 aan te merken. Zeker tot level 50 blijkt de gameplay-cyclus uitzonderlijk goed gebalanceerd. Vrijwel continu groeit je strijder in kracht en doen verschillende specialisaties zich voor, terwijl de game spelers aan de lopende band beloont met wapens en verschillende kledingstukken. Doordat ook die loot met een eigen bestand aan eigenschappen en potentiële bonussen komt, is er altijd wel een beter statistiekje om naar te blijven zoeken, dan wel zelf te craften.

Screenshot van een gesprek in een zijmissie van Diablo 4.

De Tree of Whispers van Diablo, uit een cutscene van het vierde deel.

In-game screenshot van Diablo 4 in de open wereld, met het inventory-menu uitgevouwen.

Screenshot van een uitzicht in de wereld van Diablo 4.

In-game screenshot van een Legion Event met meerdere spelers in Diablo 4.

Isometrisch aanzicht op Elias' kerker in Diablo 4.

Die power trip pusht spelers voortdurend naar het volgende sprongetje in kracht, al zakt het tempo later merkbaar in. Vanaf level 50 kan de vaardigheidsboom weinig kanten meer op en schakelen spelers over op Paragon-borden. Ook deze bieden op hun beurt stapsgewijs steeds betere en behoorlijk aanpasbare bonussen, maar de power trip verliest hier duidelijk een deel van diens power.

In plaats van compleet nieuwe krachten vechten spelers nu door een vermoeilijkte kerker voor, zeg, vijf extra punten op Intelligence. De groei stagneert en neemt een meer passieve vorm aan. Ook aanzienlijk betere loot wordt gaandeweg alsmaar zeldzamer; het is knokken geblazen voor dat ene bonusje dat toch beter op jouw speelstijl aansluit. Dat betekent ook dat langere speelsessies soms nauwelijks vruchten afwerpen.

Tussen powertrip en zakenreis

Tegen de tijd dat spelers diep in de endgame zitten, wordt de spelcyclus dan ook rap repetitief. De bedoeling is vooral om alsmaar moeilijkere kerkers te herspelen, terwijl je in de overworld de tijdelijke en vaak multiplayer-gerichte evenementen opzoekt.

Daar schuilt nog enige uitdaging en variatie — zeker op de hogere World Tier-moeilijkheidsgraden — maar dezelfde handvol activiteiten dienen eindeloos herspeeld te worden om de laatste veertig-vijftig niveaus te trotseren. De high vlakt af en daarmee wordt de verslaving meer een sleur. Zoals de grind zich nu voordoet, nodigt deze niet bepaald uit om elke klasse naar het honderdste level te hevelen.

Zoals de grind zich nu voordoet, nodigt deze niet bepaald uit om elke klasse naar het honderdste level te hevelen.

Diablo 4 is duister, diep en verdomd verslavend

De balans tussen repetitie en resultaten raakt soms zoek in Diablo 4, maar op dat front liggen genoeg kansen voor Blizzard om de formule gaandeweg te verscherpen. Naast tijdige updates en tweaks beloven meerdere seizoenen het spel blijvend uit te breiden. Aanstaande 20 juli trapt bijvoorbeeld het zogeheten Season of the Malignant af, inclusief nieuwe uitdagingen en een eerste eigen Battle Pass.

Content als crack

Voordat de endgame überhaupt in zicht komt, houdt Diablo 4 de gemiddelde speler sowieso tientallen avonden in de weer. De wereld van Sanctuary is de kleinste niet, en onder vrijwel elke stoffige schedel liggen haakjes voor een zoveelste side quest of minikerker. Alles vloeit in elkaar over en overal schuilt meer content om in te duiken. Niet elk opdrachtje is even intrigrerend — een doodnormale fetch quest is ook wel eens lekker — maar een flink deel van de letterlijk honderden (zij)missies is fraai geschreven, ingesproken en uitgestippeld.

Een beeld uit een Diablo 4-cutscene, waarop demonenmoeder Lilith voor een kerkraam verschijnt.

Waar je ook gaat of staat in Diablo 4, je doet altijd wel iets om ergens een nummertje omhoog te krikken. Zij het verzamelobjecten, craftingmaterialen of de buit van willekeurige evenementen: numbers go up. Hogere getalletjes staan uiteraard garant voor meer van diezelfde, zalige chaos. Alle verschillende bezigheidjes en beloninkjes zijn als kruimeltjes crack, vakkundig door Blizzard verspreid om je telkens naar de volgende, volle dosis Diablo te loodsen.

Daarbovenop komt uiteraard nog een behoorlijk potige primaire verhaallijn. Verdeeld over vijf akten bedraagt de jacht op demonenmoeder Lilith makkelijk een uur of dertig. De toon van de tocht is overwegend onheilspellend en hopeloos, maar de rode draad levert ruim voldoende memorabele momenten. Zowel het stemmenwerk als de geanimeerde tussenfilmpjes zijn sterk, al lijkt het ene intermezzo wat netter verfijnd dan het ander. Niet álles kan op het niveau zijn van die briljante Blizzard-filmpjes, blijkbaar.

Altijd online, als het even meezit

Technisch gezien zit Diablo 4 overwegend goed in elkaar. De game oogt haarscherp op krachtige hardware, maar schaalt ook prima omlaag voor low-powered systemen als de Steam Deck. Ondanks de ‘verre’ blik op alle chaos staat Sanctuary bol van fijn detailwerk. Diablo 4 speelt stilistisch met licht, schaduw en de isometrische kijkhoek in diepe krochten, maar laat je bijvoorbeeld ook de overblijfselen van je vijanden wild op doen vliegen in een tornado. In al diens deprimerende tableaus vindt Diablo 4 meer dan eens een prachtig uitzicht, dan wel een hilarische noot.

In al diens deprimerende tableaus vindt Diablo 4 meer dan eens een prachtig uitzicht, dan wel een hilarische noot.

Het gros van de speelsessies verloopt soepel, met nauwelijks oponthoud. Een beetje SSD maakt gehakt van de bijtijdse laadtijden. Enkel het automatisch inladen van andere spelers in nieuwe omgevingen kan soms wat pop-in of gehaper teweegbrengen, maar het spelletje blijft immer betrouwbaar doortuffen. Tenminste, zolang de internetverbinding een beetje stabiel blijft.

Diablo 4 is prima solo te spelen, maar in de basis is het spel van een always online aard. Die quasi-MMO-achtige aanpak maakt het dat de Sanctuary behoorlijk levendig kan voelen, inclusief onverwachte gezelligheid in multiplayer-evenementen, maar het concept is niet vrij van obstakels. Zo is het onmogelijk om het spel, zelfs in een geheel afgesloten instance, te pauzeren. Aan de andere kant kan de game wel jouw plezier abrupt onderbreken, bijvoorbeeld wanneer de servers het begeven.

Kort na de launch werden Blizzards servers al eens bestookt, waardoor Diablo 4 wereldwijd onspeelbaar was voor grofweg een hele zondag. Ontwenningsverschijnselen te over. Zo’n geval blijft uiteraard een uitzondering, maar het onderstreept nog eens de gevaren van een online game. Geen internet betekent geen Diablo. Daarbij komt ook het sombere vooruitzicht dat een geheel online game ook ooit geheel offline zal gaan. Voor nu is Diablo 4 prima vertier, maar hoe lang we allemaal welkom zijn in Sanctuary? Lilith mag ‘t weten. Zelf verwacht ik tegen die tijd toch zeker een keer of drie-vier afgekickt te zijn.

Diablo 4 is sinds 6 juni 2023 beschikbaar op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series-consoles en pc, exclusief via Battle.net. De game ondersteunt (optionele) cross-play tussen alle platformen. Voor deze review werd de game gespeeld op onder meer een high-end desktop en de Steam Deck.

Conclusie

Diablo 4 is een verdomd goede actie-RPG die zowel nieuwkomers als ervaren demonenjagers verwelkomt. Met de sterke spelbalans en bakken content ‘klikt’ Diablo 4 behoorlijk vlot, al verliest de formule stoom richting de latere endgame. Met meer verscherping, variatie en verhaal in het verschiet, vooral in de vorm van toekomstige seizoenen, belooft Diablo 4 echter een langlopend gevaar voor je avonduren te blijven.

Pluspunten

Gelaagd, doch toegankelijk als RPG
Zalige (gezamenlijke) chaos
Bakken content, eindeloze loot
Sterk schrijf- en stemmenwerk
Technisch en stilistisch fraai

Minpunten

Balans in de endgame mag beter
‘Always online’ komt altijd met valkuilen

Diablo 4 is duister, diep en verdomd verslavend

De edgelord van het schoolplein verkoopt prima drugs