Forspoken is onuitgesproken matig

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: er zijn meerdere momenten geweest dat ik Forspoken niet meer wilde spelen. Mijn geduld met de game is getest door veel gebrekkige elementen. Het is zo jammer, want bij de eerste trailers – toen de game nog Project Athia heette – stond Forspoken erg hoog in mijn lijstje. Fantasy-wereld, magie, monsters, draken en uitgegeven door dé Square Enix, het bedrijf achter Final Fantasy. Sign me up! 

Ik weet niet wat er mis is gegaan bij ontwikkelaar Luminous Productions en Square Enix, maar Forspoken is een pijnlijk matige game met veel potentie. De alarmbellen begonnen al te rinkelen na een gebrekkige demo, die amper een maand voor release te spelen was. Vlak voor release was het echt alarmfase 1 door de bizar hoge specificaties die nodig zijn om Forspoken op pc te kunnen spelen. Om de game te spelen op maximale settings heb je hardware nodig die nog niet eens bestond tot een paar maanden terug. Gelukkig kreeg ik een reviewcode voor de PlayStation 5, maar ook daar is het kommer en kwel. Forspoken is helaas een deceptie.

(Ik heb nog veel meer te zeggen over Forspoken in onze podcast Iedereen vond dit leuk. Dus mocht je meer willen weten dan is onderstaande podcast een aanrader.)

Bekend verhaal

Het idee van Forspoken is leuk, maar niet heel origineel. Dat hoeft niet erg te zijn, mits het verhaal goed is verteld. Je speelt als Frey Holland, een jongedame die als wees is opgegroeid in New York. Ze is als pasgeboren baby gevonden in de stad en woont nu in een kraakpand met haar kat Homer. Om te overleven is ze een aantal keer in aanraking geweest met justitie voor diefstal. Frey wordt weer opgepakt en krijgt van de (wel heel erg coulante) rechter nog één laatste kans om haar leven te beteren, omdat ze blijkbaar bijna jarig is(?). Struinend door de stad loopt ze richting de plek waar ze gevonden is en vindt daar een gouden armband die haar teleporteert naar een andere wereld: Athia.

In het eerste halfuur van de game, voordat Frey in Athia terecht komt, wordt snel duidelijk hoe weinig diepgang en originaliteit in het verhaal van Forspoken zit. De kleinste dingetjes beginnen vroeg in de game te irriteren, omdat de clichés wel erg voor de hand liggen. Natúúrlijk is haar favoriete boek Alice in Wonderland en natúúrlijk roept ze tig keer dat ze net als Alice in een andere wereld wil zijn. Oh, wat een toeval dat het ook echt gebeurt. Natúúrlijk heeft ze een kat als huisdier en natúúrlijk stikt het van de katten in Athia. Sommige mythische wezens zijn zelfs huiskatten met vleugels. 

Een held om te haten

Eenmaal aangekomen in Athia blijkt snel dat het goed mis is in dit universum. De vier leiders van het rijk, genaamd Tanta’s, zijn na een oorlog die ze hebben gewonnen compleet doorgedraaid. Het volk heeft te lijden onder de plotselinge moodswings van de vier dames. Als klap op de vuurpijl wordt het land overgenomen door een mysterieuze mist genaamd The Break. Alle levende wezens die in aanraking komen met The Break veranderen in zombies. Dan klinkt een te druk en vervuild New York toch een stuk aantrekkelijker dan Athia.

Ondanks dat Frey graag wilde verdwijnen van de aardse wereld, wil ze nu als de wiedeweerga weg uit Athia. Gelukkig heeft de gevonden gouden armband een stem die alleen kan worden gehoord door Frey en hij weet wel waar je moet zijn. Vanaf het moment dat zij en de armband met elkaar beginnen te praten, begint de ellende pas. De dialoog tussen de protagonist en haar sidekick is verschrikkelijk. Het zijn net twee ruziënde kleuters, die maar niet ophouden met zwetsen. Frey gebruikt om de drie zinnen een scheldwoord dat er geforceerd in is geschreven. Ik vermoed dat de ontwikkelaar van Forspoken voor een grappige insteek wilde gaan, maar het haalde het bloed onder m’n nagels vandaan. 

Als het nou bleef bij “geinige” vijandigheid tussen de twee protagonisten, dan had ik Frey misschien nog kunnen uitstaan. Maar mijn hemel wat is ze, excuseer mijn taalgebruik, een enorme bitch. Ze is zo ontzettend gemeen en de armband is niet veel beter. In het begin van de game is er een reünie tussen een dochter en haar vader, waarvan de laatstgenoemde door de hele stad al dood was verklaard. De man deed onderzoek naar een manier om door dimensies te teleporteren, maar is door The Break langzaam aan het dementeren. Tijdens de daadwerkelijk emotionele knuffel tussen vader en dochter, waarin de vader moeite heeft om alles te begrijpen, beginnen Frey en die armband denigrerend te roddelen over hoe nutteloos hij is. Het is een voorbeeld van hoe harteloos de protagonisten soms overkomen.

Nogmaals, een generiek verhaal hoeft niet erg te zijn als het goed is geschreven. Alleen in Forspoken is dit gewoon niet het geval. Plottwists zie je van kilometers ver aankomen en het verhaal had ik grotendeels al voorspeld na de eerste paar uurtjes. Met alle bovenstaande klachten erbovenop is Forspoken alleen al op het verhaal af te raden.

Als het nou bleef bij “geinige” vijandigheid tussen de twee protagonisten, dan had ik Frey misschien nog kunnen uitstaan.

Verspilde magische potentie

Forspoken is gelukkig meer dan alleen een verhaal en met hele goede gameplay neem je een gebrekkig narratief wel voor lief. Het vechten en het bewegen door de wereld zag er in de trailers ontzettend tof uit, waardoor mijn hoop vooral daarop was gevestigd. De gouden armband zorgt ervoor dat Frey magische krachten kan gebruiken op basis van de vier klassieke elementen: aarde, vuur, water en wind. Je start de game met het element aarde en deze magie is verdeeld over twee categorieën: support onder je linkertrigger en aanval onder je rechtertrigger. Iedere categorie heeft een aantal verschillende spreuken die je kan afwisselen. Zo op het eerste gezicht een leuk systeem, maar in de uitvoering werkt het helaas niet optimaal.

Het vechten oogt spectaculair, maar zo voelt het niet. Aanvallen is letterlijk de rechtertrigger aan gort drukken, waarbij het switchen tussen aanvallen om toch iets te variëren traag werkt omdat je een menu in moet. Mocht je de game toch gaan spelen op de PlayStation 5 dan raad ik aan om direct de adaptieve triggers van de DualSense uit te zetten. Leuke functie voor andere games, maar bij Forspoken werkt het niet lekker. De weerstand in de triggers is erg sterk en aangezien je constant op die trigger moet drukken sloop je een keer je wijsvinger of de controller. 

Later in de game, misschien zelfs iets té laat, krijg je de beschikking tot meer elementen om uiteindelijk die vier verschillende soorten te hebben. Dit zorgt voor de broodnodige variatie, waarbij het element vuur de beste aanvulling is doordat er ook aanvallen zijn voor dichtbij. Toch blijft de game log aanvoelen, omdat het vechtsysteem vrij beperkt is. Je kan geen elementen snel afwisselen of combineren, alle aanvallen zijn met maar één knop uit te voeren en het blokkeren van aanvallen gebeurt automatisch – net als het ontwijken. Op het moment dat je met de cirkelknop een rondje om je vijanden rent met de parkour skills ben je niet te raken. Nogmaals: het ziet er spectaculair uit, maar je verveelt je de ogen uit de kop tijdens het spelen.

Het enige wat ik wel goed vind werken is het eerder genoemde parkour. In Forsaken ren je het merendeel van de tijd door de open wereld en dat is oprecht leuk. Later in de game speel je verschillende extra parkourkrachten vrij, waardoor je ook toffe stunts kan uithalen. Alleen is het jammer dat Athia zo’n dooie boel is.

Aftands Athia

Ik ben van mening dat Ubisoft de koning is van middelmatige tot slechte open werelden. Het is altijd groot en leeg met weinig boeiende extra content voor de speler. Het enige wat ze goed doen is dat het bijna nooit lelijk is. Square Enix doet met Forspoken een poging om de kroon van Ubisoft af te pakken. Athia is een fletse, saaie en vooral lelijke wereld. Bijna alles ziet er gedateerd uit, van de gezichten van een NPC tot grote vlaktes bestaande uit één kleur en nul details. Elke regio heeft een lelijk kleurenfilter, waardoor er geen contrasten zijn. Binnenruimtes hebben ook dit probleem en daar valt het gebrek aan details al helemaal op. 

Je loopt een aantal keer een fort of kasteel binnen dat zo goed als leeg is. Niet omdat er is geplunderd door gekke dorpelingen, maar omdat de ontwikkelaar niet de moeite heeft genomen om de wereld van Forspoken tot leven te wekken. Amper meubels, drie schilderijen en een kroonluchter – voor de rest zijn het kale muren met een lelijk filter eroverheen. De gemakzucht is aan alles terug te zien. Forspoken heeft een Fast Travel-systeem tussen verschillende huisjes in de wereld waarin je veilig bent voor The Break. Negentig procent van die huizen zijn exact hetzelfde, zowel de buitenkant als het interieur. 

De extra content naast het verhaal van slechts een uur of vijftien is niet veel boeiender dan Athia zelf. Het leukste is de Locked Labyrinths: dungeons waarin je nieuwe uitrusting voor Frey kan vinden. Deze dungeons eindigen altijd met een bossfight en die designs van deze monsters zijn best tof, al lijden deze monsters en de gehele dungeon ook onder het eigenaardige gebruik van eerdergenoemde filters filters. Ook zijn de gevechten niet uitdagend genoeg om de bossfights memorabel te maken.

Technisch onbekwaam

Ik ben me ervan bewust dat het tot nu toe niet een heel positief verhaal is geweest, maar ik wil echt benadrukken dat er zoveel potentie in deze game zit. Er zijn echt wel een aantal goede dingen te vinden. De uitgebreide skilltree, originele gear om sterker te worden zoals nagellak en her en der is er ook prima muziek te vinden. De potentie komt er helaas niet uit omdat in elk element van de game iets zit waardoor het niet werkt. Misschien was deze review ook iets minder somber en kritisch geweest als de game in ieder geval fatsoenlijk draaide op de platformen waarvoor het verscheen. Je raadt het al: ook hier gaat het helaas mis met Forspoken.

Hoe de game precies draait op pc kan ik niet vertellen, want deze review is geschreven voor de PlayStation 5-versie. Er zijn echter wel zorgwekkende berichten over spelers met zo’n beetje de krachtigste pc beschikbaar met veel moeite de 60 FPS te halen op de hoogste instellingen. De PS5 is lang niet zo sterk, dus je kan voorstellen hoe mijn ervaring is geweest op het apparaat van Sony. In performance mode weet de game amper zestig FPS vast te houden en als het toch lukt, duikt de resolutie soms naar een bedroevende 720p. 

Bij het eerste shot van Athia was direct duidelijk dat Forspoken minstens een half jaar extra nodig had om het fatsoenlijk te laten draaien. Frey wordt boven op een kasteel geteleporteerd vanaf New York. Na een kort intermezzo waarin ze zich afvraagt wat er is gebeurd, zoomt de camera uit voor een wideshot van Athia. Je weet wel, zo’n moneyshot om te laten zien hoe mooi en bijzonder de wereld is waar je een onvergetelijk avontuur gaat beleven. Tijdens dit moment kelderde de resolutie enorm waardoor het beeld korrelig werd, textures van bergen ontbraken en er popte tijdens het shot een kasteel in. De toon is meteen gezet.

Forspoken had zoveel beter kunnen zijn als de studio nog een jaar had gekregen om alles even te dubbelchecken. Het vechtsysteem verder uitdiepen, Athia wat mooier aankleden en technische fouten verwijderen en je hebt na een jaar een prima game. Ondanks een matig verhaal en een irritante protagonist had je in ieder geval als een soort superheld door een boeiende wereld kunnen rennen. Nu is het allemaal net niks en dat blijft eeuwig zonde.

Conclusie

Forspoken is pijnlijk matig. Er zijn een aantal toffe elementen die worden tegengehouden door onbegrijpelijke keuzes, technische mankementen en vooral een onvriendelijke protagonist in een generiek verhaal. Deze game had nog minstens een jaar nodig om goed tot uiting te komen, maar in deze staat is Forspoken een grote teleurstelling.

Pluspunten

• Sommige designs en aanvallen zien er tof uit
• Parkour is best leuk voor een tijdje

Minpunten

• Frey en haar armband zijn verschrikkelijke protagonisten
• Audiovisueel en technisch een zooitje
• Verhaal en wereld zijn generiek
• Vechtsysteem werkt niet lekker en is niet uitdagend