Headbangend demonen verslaan in Metal: Hellsinger

Het nummer van de duivel

Heavy metal en videogames zijn van nature een heel erg goed huwelijk. De scheurende gitaren zorgen voor een hogere dosis adrenaline in games als Hades, Doom en natuurlijk  het legendarische en helaas vergeten Guitar Hero. De muziek is dan bijna altijd het complementaire stukje dat andere elementen van de game naar een hoger niveau tilt, maar het pakt nooit de hoofdrol. Dat is in Metal: Hellsinger wel anders en dat komt niet als een verrassing met zo’n titel.

Een first-person shooter waarin je je op het ritme van de muziek een weg moet banen door hordes demonen in verschillende lagen van de hel. Na de allereerste trailer stond Hellsinger al bekend als “Doom voor mensen met ritmegevoel”. Uiteindelijk is de game een lichtpuntje voor de heavy metal-fans, al is het geen doorslaand succes.

Bijzonder afgezaagd

Voordat uit volle borst de loftrompet wordt gespeeld, beginnen we eerst met het minste element van Metal: Hellsinger en dat is het verhaal. Het is een nogal onduidelijk zooitje met luie cutscenes, vreselijke voice-acting van nota bene Troy Baker en het meest afgezaagde verhaal dat je je kunt voorstellen als je denkt aan harde muziek. Er is gekibbel tussen engelen en demonen, en de stem van de protagonist is afgepakt door de opperdemoon. De hoofdpersoon heeft van de demonen de inspiratieloze naam “The Unknown” gekregen en kan haar stem terugkrijgen door alle ringen van de hel op de kop te zetten.

Het hele verhaal wordt dus door Troy Baker aan elkaar gepraat in een misplaatst Texaans accent en zonder enige vorm van boeiende intonatie. Wat ook niet helpt is dat veel van het verhaal wordt verteld terwijl je volledig geconcentreerd naar snoeiharde metal zit te luisteren om ritme te behouden. En als je toch een klein beetje meekrijgt, tussen de actie door, dan is het gebrabbel toch niet te volgen. Godzijdank hebben we het verhaal niet nodig om van de game te genieten. Het belangrijkste werk wordt gedaan door de gameplay en uitmuntende soundtrack.

Zware sterrenensemble

Óf ontwikkelaar The Outsiders heeft van uitgever Funcom een hele grote zak geld gekregen, óf het heeft hele goede contacten in de muziekwereld, want de soundtrack staat bol van grote sterren uit de metalscene. Serj Tankian (System of A Down), Matt Heavy (Trivium), Alissa White-Gluz (Arch Enemy) en Randy Blythe (Lamb of God) zijn slechts een klein deel van een groot sterrenensemble. Menig heavy metal-festival zou jaloers zijn op een line-up als die van Metal: Hellsinger.

De soundtrack is verder helemaal gecomponeerd door Two Feathers, een muziekstudio die verantwoordelijk is voor de muziek uit onder andere de Aragami-franchise en Warhammer: Vermintide 2. De muziek in die games lijkt in de verste verte niet op metal, wat de prestatie van Two Feathers alleen maar knapper maakt. Buiten het feit dat het heel erg goed klinkt, moet de muziek ook speelbaar zijn voor de speler. Je mist als gitaarliefhebber misschien her en der een solo, maar over het algemeen is het een fantastische soundtrack.

Beats en bullets

Metal: Hellsinger heeft qua gameplay eigenlijk hele simpele regels. Volg de beat zo goed mogelijk; hoe beter je timing is, hoe meer schade je aanricht. Je hebt beschikking tot een handjevol wapens die allemaal op een ander ritme vuren. Al heel snel heb ik de pistolen niet meer terug in de holsters gestopt, want dit is veruit het beste wapen van de game. Misschien zelfs een beetje aan de te sterke kant. Er vallen namelijk een paar wapens helemaal van de radar door de slechte balans. In het begin vind je een schedel die vuurballen afschiet, maar na het eerste level krijg je al een shotgun die veel effectiever is. Uiteindelijk betrapte ik mezelf erop dat ik het verhaal van Hellsinger heb uitgespeeld met alleen de pistolen en het zwaard. 

Met The Hounds op zak was het best simpel om de combometer op peil te houden. Bij ieder raak schot op het ritme gaat deze omhoog. Zit je er een paar keer naast of word je geraakt door een vijand, dan zakt de meter weer. Hoe hoger je in de meter zit, hoe meer je van de muziek hoort en op het moment dat je op de hoogste trede staat, beginnen de brute vocals van de nummers. In principe een heel goed systeem om de speler te motiveren zo vlekkeloos mogelijk te spelen, want het is jammer de halve soundtrack te missen door wat tactische blunders.

Er zijn ook verschillende bonuslevels te spelen, waarin je soms ook verplicht wordt een bepaald wapen te gebruiken. Deze levels waren voor mij ook de enige reden om de pistolen links te laten liggen, omdat het simpelweg niet anders kan. Op het moment dat je een bonuslevel uitspeelt krijg je een upgrade voor The Unknown, die je kunt inzetten in de verhaallijn of tijdens het herspelen van bepaalde levels. Deze upgrades kunnen ervoor zorgen dat je makkelijker combo’s kunt maken of bijvoorbeeld al op een hoger niveau begint op de combometer. 

Een duur thuisconcert

Metal: Hellsinger is voor mij als metalhead van de redactie een genot om te spelen, maar het besef is er ook dat deze shooter voor een heel niche publiek is. Een ritmische FPS, begeleid met muziek uit een genre dat óf gehaat óf geliefd wordt, is niet voor iedereen weggelegd. Geef dit spel aan de gemiddelde casual Call of Duty-speler die standaard Q-Music luistert op de radio en die zet Hellsinger al uit tijdens het openingslevel. 

Het publiek dat wél gecharmeerd is van het concept gaat ook wel houden van de vette designs van de levels en vijanden. Het is alleen wel erg teleurstellend dat je steeds dezelfde baas moet verslaan aan het einde van ieder level. Ook is Hellsinger aan de dure kant. Het verhaal speel je binnen vier uurtjes uit en de bonuslevels houden je misschien een uur extra aan de gang. Voor die vijf uurtjes betaal je op pc dertig euro en op consoles zelfs een tientje meer. De enige reden voor de hoge prijs van de game die ik kan bedenken, is de soundtrack. Het inhuren van het sterrenensemble aan heavy metal-artiesten kan niet goedkoop zijn geweest. Een kleine troost: Hellsinger is op de dag van release aan Xbox Game Pass toegevoegd.

Al met al is Metal: Hellsinger een ontzettend vermakelijke en solide game voor een kleine doelgroep. De heavy metal-gamers moeten dit eigenlijk een keer proberen, al zou ik wel wachten totdat de game in de aanbieding is.