The Dark Pictures Anthology: House of Ashes

Soemerische mythologie, claustrofobische gangenstelsels en het begin van de War on Terror. In The Dark Pictures Anthology: House of Ashes worden deze onderwerpen en nog vele meer met elkaar verbonden. Voor mensen die willen nagriezelen nu oktober achter ons ligt, is House of Ashes zeker een geschikte en vermakelijke adrenaline-boost. 

House of Ashes is de derde toevoeging aan The Dark Pictures Anthology van Supermassive Games (bekend van Until Dawn) en Bandai Namco Entertainment. Deze cinematische survival-horrorgame focust zich meer op actie dan de voorgaande spellen in de serie. Ook de interacties die je als speler aangaat zijn in dit deel meer gericht op offensieve of defensieve handelingen. Natuurlijk niet vreemd, aangezien je speelt als soldaten in een oorlogsgebied, maar gaat dit dan niet ten koste van de bloedstollende angstfactor?

Oftewel: “welkom” in het Arabisch. House of Ashes speelt zich af in Irak, tijdens de Amerikaanse invasie van 2003. Een groep Amerikaanse militairen op zoek naar biochemische wapens wordt overvallen door Iraakse soldaten tijdens een inval. Het vuurgevecht duurt echter niet lang, want door een hevige aardbeving vallen militairen van beide partijen door scheuren in het aardoppervlak en bevinden ze zich opeens immens diep onder de grond. Gedesoriënteerd en gescheiden komen ze er snel achter dat ze samen moeten werken om de ondergrondse nachtmerries te trotseren.

De personages van House of Ashes hebben mijn verwachtingen overtroffen. Sommigen krijgen wat meer achtergrondverhaal dan anderen, maar het verbaasde mij hoe betrokken ik werd in de verschillende relaties die ze met elkaar aangaan. Je speelt als de Iraakse soldaat Salim of als een van de vier Amerikaanse militairen: Rachel, Eric, Nick en Jason. Verder is er nog een cast van NPC’s die het verhaal kunnen beïnvloeden. Hoe dan ook zul je aan minstens één personage gehecht raken.

Ik ben in dubio over de vijanden in House of Ashes. In mijn vorige artikel over de game uitte ik mijn wens dat de game-ontwikkelaars het bovennatuurlijke en mythologische vloek-aspect van het verhaal gewoon zouden omarmen, zonder het verder te willen uitleggen of gecompliceerder te maken. Dit hebben ze niet helemaal gedaan. De regisseur van de game wilde de speler op een dwaalspoor brengen. Op het eerste gezicht lijk je te maken te hebben met Soemerische demonen, dan worden het eeuwenoude vampiers en tot slot blijken het toch aliens te zijn die geïnfecteerd zijn met een parasiet. Creatief, maar een tikkeltje over de top.

The Dark Pictures Anthology is bovenal een gameserie die draait om keuzes. De keuzemogelijkheden in House of Ashes zijn realistischer dan in voorgaande games. Meestal zijn empathische of compassievolle keuzes beter voor een goed einde, samen met het vinden van zo veel mogelijk of zelfs alle clues. Gezien de militaire setting van House of Ashes moet je echter ook strategisch zijn in het maken van je keuzes. Laat je die kameraad achter? Vermoord je hem? Heul je met de vijand? De inzet lijkt een stuk hoger.

House of Ashes heeft drie verschillende spelopties: de Theatrical Cut, de Curator’s Cut en de multiplayer. De Theatrical Cut is de eerste versie die je speelt: de main campaign. Nadat je deze voltooid hebt krijg je (als je de pre-order hebt) de Curator’s Cut. Hiermee speel je scènes vanuit het perspectief van een ander personage en kun je dus ook gloednieuwe keuzes maken. Ook krijg je hiermee andere scènes te zien die meer achtergrond of context geven aan eerder gespeelde scenes.

De multiplayer laat jou samen met vrienden het verhaal beleven. Ze kunnen zowel naast je op de bank als online meespelen. Jullie spelen dan niet tegelijk, maar nemen omstebeurt de besturing over. Als je vrienden online meespelen, kunnen jullie elkaars keuzes niet zien. Je weet soms niet eens welk personage je vriend bestuurt. Hierdoor kun je elkaar onwetend in de weg zitten, of misschien express bedriegen. Het neemt een beetje weg van de angstfactor, maar vergroot de vermakelijkheid van het spel.

Het grootste probleem met niet alleen deze gameserie maar eigenlijk alle choice-based-games, is dat er keuzes of situaties zijn die overduidelijk weinig impact zullen hebben. Helaas kon ook House of Ashes dit soort momenten niet maskeren.

Daarbij was voornamelijk de marketing voor House of Ashes de grootste boosdoener: de trailer heeft te veel weggegeven. Het verdwijnen of zogenaamd overlijden van een personage was vaak niet spannend, aangezien de trailer al beelden had vrijgegeven van belangrijke scènes die er nog aan moesten komen. Dit geldt ook voor keuzes in de proloog, die weinig impact hebben op de rest van het verhaal.

De besturing van de personages is in het begin altijd even wennen. Ze lopen soms té losjes, wat een beetje ongemakkelijk voelt. Hoewel daar gewenning aan komt, is de camera de grootste hindernis qua besturing. De cameracrew heeft er expres voor gekozen om sommige scènes vanuit een ongemakkelijke hoek te filmen, om zo claustrofobie na te bootsen in de smalle gangen. Geen slecht idee, maar erg hinderlijk voor de gameplay wanneer je personage zich moet omdraaien of een andere gang in wil slaan. In andere scènes had ik hier minder last van, dus als het minder ingewikkeld kan hadden ze daar ook zeker voor moeten gaan.