Kena: Bridge of Spirits

Tijdens de PlayStation Showcase van vorige zomer, waarin de PlayStation 5 werd onthuld, kwam ineens een redelijk onbekende studio voorbij met de naam Ember Lab. Normaliter is het een animatiestudio voor films, maar voor het eerst gaat het bedrijf van de gebroeders Grier een game ontwikkelen.

Bij Kena: Bridge of Spirits is duidelijk te zien dat Ember Lab z’n strepen heeft verdiend in het animeren van films. Alleen deze film kun je nu zelf doorlopen, wat een ongelooflijk mooie en emotionele ervaring oplevert.

Je speelt als Kena, een zogenaamde Spirit Guide die verdwaalde geesten van overleden mensen naar het hiernamaals begeleid. Door een mysterieuze gebeurtenis wordt de heilige Mountain Shrine overgenomen door Corruption en dit heeft negatieve effecten op de wereld. Stekelige rode planten nemen de vredige groene bossen over en verschillende geesten blijven met een wrok achter.  Het is aan Kena om de balans weer te herstellen en de gekwelde geesten naar hun laatste rustplaats te helpen.

Ze krijgt daarbij ondersteuning van de schattigste helpers ooit in een game: de zwarte pluizige Rot. Een nogal vreemde naam voor iets dat zo ontiegelijk schattig is. De Rot heeft de gave om de rode begroeiing te verwijderen en de corruptie te elimineren. Deze wezens zijn verspreid over de wereld te vinden door Kena en aan het eind van de game heb je een heus legertje. 

Er moet gezegd worden dat het verhaal niet erg origineel is, maar de manier waarop je het als speler voorgeschoteld krijgt voelt wel uniek. Doordat Kena: Bridge of Spirits een sublieme animatiestijl heeft kun je daar als studio ook veel mee doen. Emoties worden krachtig overgebracht door gezichtsuitdrukkingen en kleine details in de wereld springen er veel beter uit. Tel daar nog hele goede voice acting en een magische soundtrack bij op en je hebt een geweldige mix om een redelijk cliché  verhaal te vertellen op een overtuigende manier.

Ember Lab heeft voor Kena: Bridge of Spirits duidelijk inspiratie gehaald uit verschillende games en dat is helemaal niet erg, zolang het maar goed wordt verwerkt. De game is een ouderwetse action-adventure met vleugjes Zelda in de quests, Pikmin in de verschillende mechanics en zelfs Dark Souls in de gevechten. Verwacht ook geen enorme innovatie, maar een meer dan functionele game.  Al moet er wel gezegd worden dat Kena misschien iets té ouderwets aanvoelt.

De wereld van Kena ziet er behoorlijk open uit, maar eigenlijk is de game behoorlijk lineair. Je hebt wel de vrijheid om in de grote open stukken te zoeken naar bijvoorbeeld schatkisten en Rot-wezentjes, maar de missies hebben een hele duidelijke volgorde. Dat is stiekem erg verfrissend in een tijd waarin alle games extreem groot en honderden uren lang moeten zijn, zonder daarvoor de content te hebben om het boeiend te houden. Het is alleen jammer dat de lineaire aanpak een beetje doorschiet. Als je bijvoorbeeld van een klif afspringt om een klein beetje af te snijden, val je zonder uitzondering dood. Het maakt niet uit of je vanaf tweehonderd meter of twintig meter springt met een goed getimede double-jump, het resultaat is altijd hetzelfde. 

Het vechtsysteem lijkt in grote lijnen op alle andere systemen van de afgelopen 15 jaar. Er is een lichte en zware aanval met je staf, een schild om aanvallen te blokkeren en je kunt ontwijken. Vrij in het begin van de game speel je een boog vrij en wat andere speciale krachten in combinatie met de Rot. Het werkt allemaal prima en voor negentig procent is het vechten in Kena: Bridge of Spirits een genot. Er zitten echter nog wat haken en ogen aan sommige secties, vooral in een hogere moeilijkheidsgraad.

Er zijn bijvoorbeeld een aantal vijanden en een baas die van een afstand op je schieten en tegelijkertijd erg snel door het speelveld teleporteren, waardoor je ze constant uit het oog verliest. De camera is zo traag met draaien, dat je steeds verrast wordt met aanvallen buiten je blikveld. Wat ook niet helpt is dat er totaal geen indicatoren zijn die aangeven dat er een projectiel onderweg is. Om een wat eerlijker gevecht te hebben had ik graag één van de twee tekortkomingen opgelost willen zien.

De eerdere vergelijking met Pikmin lijkt me vrij duidelijk, want in beide games heb je beschikking tot een privé-legertje aan onderdanen. Je begint met één zo’n wezentje, maar in een aantal uurtjes lopen er al tientallen achter je aan. De Rot helpen je met het oplossen van puzzels, het tillen van objecten en het verwijderen van de rode corruptie. Ze helpen je ook door een lach op je gezicht te toveren.

Ember Lab wist dondersgoed hoe schattig deze wezentjes zijn, dus hebben ze er een schepje bovenop gedaan om je hart te laten smelten. Je kunt momentjes van bezinning creëren, door samen met de Rot even op de grond te zitten. De wezentjes beginnen dan te dansen of geven Kena zelfs een kusje op de wang. Ook zijn er in deze wereld bijzonder veel hoofddeksels te vinden voor de Rot. Het is puur cosmetisch, maar verdorie wat zijn die zwarte pluisballen aandoenlijk met een cowboyhoed of feestmuts.

Kena: Bridge of Spirits is op technisch vlak ook een behoorlijk goede game. Laadtijden bestaan eigenlijk niet meer. Op de PlayStation 5 heb je twee opties om de game in te spelen. Fidelity-mode zorgt ervoor dat je speelt in 4K-resolutie op 30 frames per seconde en Performance-mode focust zich meer op een stabiele 60 frames per seconde in een iets lagere resolutie. Eerstgenoemde optie ziet er inderdaad iets mooier uit met een tikkeltje meer detail, maar het verschil met Performance-mode is niet groot genoeg om 30 frames voor op te offeren.

Wat wel merkbaar is, is de redelijke hoeveelheid bugs die ik ben tegengekomen in mijn speelsessie van zo’n 10 tot 12 uur. Er is in de tijd tussen de release en het moment van schrijven veel verbeterd, maar zo nu en dan loop je wel tegen onhandige dingen aan. De levensbalk van de eindbaas was bijvoorbeeld ineens verdwenen en in datzelfde gevecht bevroor Kena ineens. Ze was niet meer te bewegen of te raken door de baas, waardoor ik de game moest herstarten. Dit soort grote bugs zijn ongeveer 5 keer voorgekomen en dat is toch een klein smetje op een prachtig project. Een project waar Ember Lab desondanks ontzettend trots op mag zijn.