Life is Strange: True Colors

Een stoere chick met superkrachten, heerlijke muziek, prachtige graphics en een verhaal waar je je vrij in kunt bewegen. Dan hebben we hebben we het natuurlijk over de nieuwe Life is Strange: True Colors. Dontnod gooide al eerder hoge ogen met Life is Strange en Remember Me, maar konden de lijn der verwachtingen niet doorzetten met Twin Mirror, die vorig jaar december verscheen. Deck Nine neemt met de nieuwe Life is Strange: True Colors het stokje over, en of zij de verwachtingen wel waar kunnen maken, lees je hier.

True Colors is een verhalende point & click waarin jouw keuzes consequenties hebben voor de afloop van het spel. Je speelt als Alex, die aankomt in het mijnstadje Haven Springs. Hier ziet ze sinds lange tijd haar broer Gabe weer. Al snel blijkt dat de twee een moeilijke jeugd hebben gehad. Gabe probeert in Haven Springs een nieuw leven op te bouwen. Hij heeft werk, een vriendin, goede vrienden en hij wil niets liever dan dat zijn kleine zusje zich er net zo thuis gaat voelen.

We krijgen een rondleiding door de stad. De stad doet wat denken aan die in Twin Mirror en de opbouw lijkt op het studentenhuis van Max in Life is Strange: een straat (gang) met meerdere winkels (studentenkamers). Er is hier en daar een zijstraat, maar wanneer je deze inslaat, loop je al snel tegen een onzichtbare muur. Het voelt klein en ietwat claustrofobisch. Toch leer je in de eerste minuten al een hoop interessante bewoners kennen, waardoor je aandacht al snel naar hen uitgaat.  

Alex verblijft in Gabe’s appartement boven de Black Lantern, de bar waar Gabe werkt. Gabe zegt dat hij eigenlijk altijd bij zijn vriendin is en dus heeft Alex het appartement en het dakterras erboven voor zichzelf. Eenmaal daar aangekomen komt het vertrouwde Life is Strange-gevoel weer naar boven. Dat komt door de prachtige muziek en de verschillende objecten waar je op kunt klikken, waardoor je niet alleen meer over je omgeving leert, maar ook over Alex en de inwoners van Haven Springs. Zo hangen er foto’s van Gabe en zijn vrienden, kun je muziek draaien, spelletjes spelen en zelfs een tafelvoetbalbokaal winnen. Ook is er een kast waarin je je outfit kunt veranderen.

Toch blijkt ook hier al snel weer die fysieke beperking van het spel. Zo is er een deur naar (waarschijnlijk) de badkamer die je niet kunt gebruiken, kun je niet altijd naar het dakterras en kun je niet door de stad lopen en winkels (en hun eigenaren) bezoeken wanneer je wilt. Je bent beperkt tot het eenkamerappartement van Gabe. De eerste twee keer dat je daar rond kunt lopen is er nog genoeg te zien, maar daarna voelt het als herhaling en klik je alleen nog maar alles aan omdat je je achievements wilt halen.

Ook Alex gaat aan de slag in de bar onder het appartement en na haar eerste avond werken helpt ze haar broer en zijn beste vriend met hun zoektocht naar Ethan, het vermiste zoontje van Gabe’s vriendin die er alleen op uit getrokken is naar de verlaten mijn. Ze vinden Ethan, maar Gabe moet het bekopen met zijn leven. Het blijkt al snel dat Gabe’s dood geen ongeluk is en Alex gaat op onderzoek uit. En dan start het spel pas echt.

Althans, dat denk je. True Colors slaat veel verschillende zijwegen in die eigenlijk niets te maken hebben met de moord op Gabe en alles met de emoties van de inwoners van Haven Springs. Zo is de vrouw van de plaatselijke bloemist bijvoorbeeld wat vergeetachtig, is de vriendin van Gabe in rouw, zit haar zoontje vol schuldgevoel en zijn er twee potentiële liefdesrelaties die je aan kunt gaan. Jammer genoeg zijn de interacties met de bewoners in de kern steeds hetzelfde. Je voelt hun emotie, leest hun gedachten, gaat in de ruimte op zoek naar belangrijke objecten en helpt de bewoner vervolgens hun emoties te overkomen. Na een tijdje worden deze repetitieve handelingen zelfs een beetje vervelend.

Je krijgt genoeg keuzes die consequenties hebben voor het spel, maar die keuzes slaan allemaal op jouw relatie met die inwoners. Het onderzoek naar Gabe’s moord wordt daarmee op een laag pitje gezet en hier en daar vergeet je zelfs dat je zijn moord aan het onderzoeken bent. Voor het verhaal zijn de verhaallijnen van alle inwoners erg interessant. Bovendien passen die verhaallijnen goed bij de karakterontwikkeling van Alex. Haar onderzoek naar Gabe’s moord houdt haar in Haven Springs, laat haar een band ontwikkelingen met iedereen daar en geeft haar, onbewust, een nieuw thuis. Ze hoort ergens bij en leert haar gaven en talenten ontwikkelen.

Toch moeten we niet vergeten dat True Colors geen verhaal in een boek is, maar een spel om te spelen, en dat is waar Deck Nine de mist in gaat. De boodschap is mooi, maar niet bijzonder spannend. De waarheid achter de moord op Gabe is dan ook één gigantische anticlimax en ook nog eens bijzonder cliché. Het feit dat je ook nog eens weinig (tot geen) invloed hebt op het verloop en de uitkomst van het onderzoek zelf, helpt ook niet mee. Het voelt zelfs alsof de moord op Gabe een excuus is om het verhaal waarin Alex een nieuw thuis krijgt, lopend te houden. Dat is jammer en na afloop van het spel voel je je zelfs wat bedrogen. Heb je hier nou zo lang naar moeten zoeken? 

Tegen het einde van het spel gaan we ook terug in Alex’ herinneringen en leren we wat haar is overkomen als kind. Ook dit lijkt weer angstvallig veel op Twin Mirror en de grote overlap met de voorgaande game maakt dat True Colors weinig origineel is. Alex’ superkrachten zijn weliswaar nieuw en anders, maar waar in Twin Mirror duidelijk wordt waar Sams krachten vandaan komen en waar de krachten van Max in Life is Strange een gigantische rol spelen in de plot van het spel, blijven de krachten van Alex geheimzinnig en voelen ze hier en daar zelfs onnodig. Ja, het helpt haar met haar relaties met de bewoners van Haven Springs en ja, het helpt haar tijdens het onderzoek naar de moord op Gabe, maar ze waren niet nodig geweest zoals ze dat in Life is Strange wel waren. Het zorgt er alleen voor dat de verhaallijnen sneller gespeeld kunnen worden.

De fysieke beperkingen (je bezoekt in alle vijf hoofdstukken maar twee andere locaties), de overlap, de kleine rol die het daadwerkelijke onderzoek speelt en de weinige mogelijkheden van Alex’ krachten, maken dat True Colors, net zoals Twin Mirror, niet blijft hangen zoals Life is Strange dat wel deed. De herkenbare opzet, de heerlijke muziek en de lage snelheid maken wel dat het echt een Life Is Strange-game is. Het is gegarandeerd een avond plezier, maar verwacht geen baanbrekende hoogstandjes.