Snake Eyes: G.I. Joe Origins

Snake Eyes: G.I. Joe Origins is het verhaal van het populaire personage met dezelfde naam uit de G.I. Joe: A Real American Hero franchise. Het is de derde live-actionfilm in de reeks en ook een soft reboot om de filmserie nieuw leven in te blazen. Met een iets donkere ondertoon en de focus op één personage wordt er een nieuwe weg ingeslagen met als resultaat een aardige actiefilm.

De film gaat over de mysterieuze vechter die alleen bekend staat onder de naam Snake Eyes (Henry Golding). Hij trekt van stad naar stad en doet mee aan illegale bokswedstrijden om rond te komen. Ook hoopt hij ooit de moordenaar van zijn vader op te kunnen sporen. Hij zint op wraak. Op een dag redt hij het leven van Tommy (Andrew Koji) die behoort tot een oude Japanse Ninja-clan: de Arashikage. Snake Eyes krijgt van hem de kans om zich bij de clan aan te sluiten.

De G.I. Joe-franchise is in de jaren zestig ontstaan in de Verenigde Staten. Het mediabedrijf Hasbro wilde een tegenhanger van de Barbie op de markt brengen. Ze baseerden hun idee op de verschillende takken van het Amerikaanse leger. Onder de naam G.I. Joe werd de eerste serie van actiefiguren op de markt gebracht. In de jaren tachtig kreeg de lijn een reboot. Onder de naam G.I. Joe: A Real American Hero werd het op de markt gebracht.

Voor de promotie van de speelgoedlijn besloot Hasbro om naast de speelgoedlijn ook een stripboekenserie uit te geven en een tekenfilmserie te ontwikkelen. Dit bleek een succesformule te zijn die later ook door andere mediamerken zoals Masters of the Universe en M.A.S.K. werd gebruikt. Op het YouTubekanaal van Toy Galaxy kun je meer informatie terugvinden over oude pop culture-series, waaronder het verhaal van G.I. Joe. Of bekijk het hieronder:

Als kind heb ook ik gekeken naar de G.I. Joe-tekenfilmserie. Snake Eyes was mijn favoriete lid van het team. Wat me aanspreekt aan het personage is vooral het mysterie dat rond hem hangt. Langzaamaan werd er in de serie af en toe een glimp aan informatie gegeven over zijn verleden. Verder vond ik hem ook gewoon de grootste bad ass van de G.I. Joes. Ik keek daarom met een nostalgische blik uit naar deze film en had de hoop dat hij beter zou zijn dan zijn voorgangers (The Rise of Cobra en Retaliation).

De film is met een speeltijd van twee uur een beetje aan de lange kant. De makers nemen de tijd om het verhaal te vertellen, maar met dit verhaal had het korter gekund, omdat het niet ingewikkeld is. De focus ligt vooral op het verhaal van Snake Eyes en minder op dat van G.I. Joe en Cobra (de terroristische organisatie en vijand van de Joes). Het maakte het verhaal heel simpel en duidelijk.

De donkere ondertoon in de film vind vooral plaats in de eerste helft van de film. In tegenstelling tot de vorige G.I. Joe films vind het verhaal plaats in de “gewone” wereld. Later in de film komt er ook iets meer fantasy bij kijken maar blijft de toon van de film wel dat donkere houden. Dit vertaalt zich ook richting Snake. Want hoewel hij in de basis een goed persoon die zoekende is naar zijn plek in de wereld ook hij zijn donkere kanten en gebreken.

Om tijd te besparen – maar ook qua flow van het verhaal – hadden de eerste tien minuten van de film weggelaten kunnen worden. Daarin zie je een jonge Snake Eyes die meemaakt hoe zijn vader wordt vermoord en hoe hij aan zijn naam komt. Qua verhaal voegt het niet veel toe, mede omdat Snake gedurende de film vaak over het voorval vertelt. Het maakt het verhaal krachtiger wanneer je de volwassen Snake het verhaal in een flashback hoort vertellen.

De film moet het niet hebben van de grote sterren, maar wel van een solide cast. Qua verhaal hadden ze misschien niet het beste materiaal (wat bij een actiefilm ook niet echt nodig is) maar ze hebben als cast wel het beste eruit weten te halen.

Henry Golding en Andrew Koji als Snake Eyes en Tommy (die later Storm Shadow zal worden) spelen heel goed. Ze hebben een leuke wisselwerking met elkaar en de broederschap tussen de twee personages komt goed naar voren. Wat ik wel jammer vind is dat het personage van Samara Weaving (Scarlett) niet veel te zien is en in de film ook niet veel te doen kreeg, behalve laten zien dat ze erg goed is in karate.

Qua cinematography ziet de film er mooi uit. Vooral het hele gedeelte dat zich in Japan afspeelt is goed in beeld gebracht. De sets zijn ook mooi samengesteld. Ik ben wel minder te spreken over de manier waarop vooral de actiescènes in beeld zijn gebracht.

Voor deze scènes is er gebruik gemaakt van een shaky cam. Dat is een manier van filmen waarbij een handheld camera wordt gebruikt (of die illusie wordt gecreëerd). Het beeld dat je dan krijgt is heel schokkerig en onoverzichtelijk, waardoor je snelle edits kunt maken. Als kijker lijkt het alsof je midden in de actie en chaos bent beland.

Het voordeel van het gebruik van deze methode is dat je in een redelijk korte tijd een actiescène kunt filmen en monteren, waardoor het dus ook kostenbesparend is. Ook kun je met deze methode verbloemen dat je steracteur niet de allerbeste vechtsporter is. Een goed voorbeeld daarvan is Liam Neeson in de Taken-serie, waar ook gebruik wordt gemaakt van een shaky cam.

Hoewel deze methode inmiddels thuishoort in het arsenaal van bijna elke actiefilm is het in deze film vooral afleidend en verwarrend. In de film bestaan de actiescènes voornamelijk uit hand-to-hand-gevechten. Dat komt toch beter tot z’n recht met een steadicam (een camera op een statief waardoor je een stabiel beeld krijgt), omdat je dan meer overzicht hebt en niet misselijk wordt van het schokkerige beeld. Daarbij hadden de makers gebruik kunnen maken van de ervaring die acteurs Andrew Koji en Iko Uwais hebben op het gebied van stunts en vechtsport.