Hoe snel kun je NBA 2K20 leren zonder enige voorkennis?

Qua sportgames bestaat er maar een genre voor Twan: racen, racen en nog eens racen. Totdat hij The Last Dance zag op Netflix. Door deze documentaire raakte hij geïnteresseerd in basketball. Zonder enige kennis van zaken schafte hij NBA 2K20 aan en hij vroeg zichzelf af: hoe makkelijk leer je iets waar je totaal geen kennis van hebt?

Voor wie het gemist heeft, zal ik kort uitleggen waar The Last Dance over gaat. Het is een documentaire die grotendeels gaat over de carrière van Michael Jordan, waarbij in wordt ingezoomd op zijn laatste jaar in seizoen ‘97/’98 bij de Chicago Bulls. Het zien van deze documentaire smaakte naar meer. Niet alleen vanwege de legendarische Michael Jordan, maar ook vanwege het spelletje basketball. De sport zag er tof uit en leek in veel gevallen spannend tot de laatste seconden. Goed, zelf het veld op met mijn 1,70 leek me niet echt een strak plan, dus werd NBA 2K20 aangeschaft.

Nadat ik de game online heb besteld en er nog zeker een dag op moet wachten, open ik mijn laptop om me in te lezen. Heel basaal ken ik de regels van basketball nog wel van de gymlessen van de middelbare school. Zo weet ik wat een driepunter is, wat een lay-up is en hoe je een dunk moet maken. Alleen waar ik verder op moet letten? Geen idee.

In de documentaire zag ik al wat dingen over persoonlijke fouten, time-outs en tactieken en ik probeer me hier dan ook wat verder op in te lezen. Al snel raak ik afgeleid en begin ik gameplay filmpjes op YouTube te bekijken. Hier zie ik dat NBA 2K20 een uitgebreide trainingsruimte kent en met mijn hoogmoed krijg ik het gevoel dat ik me daar in de game dus wel doorheen bluf. Niets blijkt minder waar als ik de game de volgende dag op de mat heb liggen. Tweepunters scoren binnen de driepuntslijn lukt nog wel aardig, maar een echte driepunter in het net krijgen gaat moeizaam.

Het echt pittige werk komt pas daarna, want het verdedigen blijkt een heel ander verhaal te zijn. Nou weet ik wel dat je bij basketball niet altijd elk punt kunt verdedigen, maar het doet me pijn om te zien dat ik vrijwel niks tegen weet te houden. Hoe kan dit? Terug naar YouTube dan maar en gelukkig stuit ik hier op wat handige tips en tricks om het verdedigen beter onder de knie te krijgen.

Langzaam maar zeker begin ik het verdedigen iets meer te beheersen en ik heb het gevoel dat ik klaar ben voor mijn eerste potjes. Voor de zekerheid zet ik de moeilijkheidsgraad op ‘Rookie’ (het allerlaagste in de game) en kies ik het beste team in de game. Voor de tegenstander kies ik een van de slechtste teams. De pijnlijke realiteit is dat ik alle hoeken van het veld te zien krijg. De punten vliegen me om de oren en ik krijg geen grip op de tegenstander. 

Hoe komt dit nou? Ik kom erachter dat de tegenstander heel rustig opbouwt en echt op zoek gaat naar de ruimte om door mijn verdediging heen te breken. Ik daarentegen… Ik ram die bal gewoon zo snel mogelijk naar voren en probeer de meest toffe dunks te maken. Hierdoor verlies ik de bal veel te vaak en veel te snel en dit resulteert in keiharde afstraffingen van de AI. Tijd om het iets rustiger aan te doen dus.

En ja hoor, het lijkt te werken! Na vijf potjes op rij te hebben verloren sta ik in het zesde potje met nog maar vijf seconden te spelen 1 punt voor. Dit kan en mag niet meer misgaan hoor ik mezelf nog hardop zeggen. Zeker omdat ik de bal zelf uit mag nemen en de bal dus maar vijf seconden in de ploeg hoef te houden. Ik gooi de bal in en ik word meteen omver gelopen door de tegenstander. Naïef als ik ben, ga ik er vanuit dat het een bug is. Ik mag de bal nog een keer ingooien en er staan ondertussen nog maar 4,3 seconden op de klok. Wederom word ik omver gekegeld door de tegenstander. De scheidsrechter fluit en ik krijg twee vrije worpen.

“Wat een sukkels”, denk ik nog steeds zo ontzettend naïef. Ik mis de eerste vrije worp en gooi de tweede vrije worp raak. Dan besef ik me opeens wat er is gebeurd. De tegenstander heeft mij bewust die vrije worpen laten nemen, zodat zij nog een keer kunnen aanvallen. Het ergste van allemaal is dan ook nog eens dat ik een vrije worp heb gemist. Hierdoor sta ik twee punten voor in plaats van drie en dit betekent dat ze met een driepunter direct hebben gewonnen. Wat volgt is een lange bal naar voren en een direct schot. De zoemer gaat, de bal hangt nog in de lucht en zonder het bord te raken, hoor ik hem dwars door het net schieten. De controller vliegt bijna door de kamer heen.

Dit bovenstaande scenario is me nog vaak door mijn hoofd geschoten tijdens het spelen van NBA 2K20. In eerste instantie frustreerde het me enorm, maar toch maakte die frustratie al snel plaats voor bewondering. Dit was onder andere waarom ik The Last Dance en daarmee ook basketball zo tof vond: spanning en sensatie tot de laatste seconde. Ik herinner me ook de woorden van Jordan: “I can accept failure, everyone fails at something. But I can’t accept not trying”. Zo is het maar net en ik ga door met trainen in een tot nu toe harde leerschool.

Na nog meer potjes oefenen, lijk ik eindelijk de smaak een beetje te pakken te krijgen. Steeds vaker begin ik te winnen en als ik verlies is het negen van de tien keer nipt. Tijd om een seizoen te beginnen. Ik weet dat voor veel spelers de MyCareer-mode van NBA 2K20 de heilige graal is, maar persoonlijk speel ik liever met een volledig team dan met slechts een speler. Ik kies er daarom voor om voor MyLeague te gaan. MyGM, waarin je de manager speelt en alle facetten van een team moet beheren, laat ik voor het gemak even links liggen. Ik wil vooral basketballen en veel potjes spelen in het begin.

Het mag weinig verrassend te noemen zijn dat ik begin met de Chicago Bulls. De laatste jaren hebben de Bulls het zwaar en ik wil ze weer naar de top brengen. Voordat dat kan, wil je natuurlijk wel wat toppers in je team hebben. Ik ga op zoek naar de beste spelers en overweeg om LeBron James te kopen. Het blijkt wederom een stomme vorm van naïviteit te zijn. In de NBA is het namelijk niet mogelijk om spelers over te kopen van een ander team. Je kunt spelers ruilen onderling of je moet wachten tot het contract van een speler uitgediend is en hij als ‘free agent’ op de markt komt. 

Via YouTuber KOT4Q begin ik langzaam wat te begrijpen van dit hele ‘draft system’. Hij maakt video’s waarin hij teams in drie tot vier jaar helemaal ombouwt tot een kampioenswaardig team. Ik leer wat handige trucs rondom het ruilen van spelers en leer ook dat je in de NBA sommige dingen echt op de lange termijn moet plannen. De vraag is alleen wel of ik dat geduld ook kan opbrengen. Heb ik echt zin om zoveel te basketballen (een volledig seizoen bestaat uit 88 wedstrijden en dan nog eens de play-offs)? Niet bepaald, maar dat is ook niet hoe ik de game ben gaan waarderen.

Ondertussen komen er ook wat andere games voorbij die de aandacht verdienen en ik laat NBA 2K20 een korte tijd links liggen. Als ik het een week later weer oppak, merk ik hoe pittig de besturing is. Door veel te spelen, krijg je veel gevoel en een hogere mate van controle, maar ik lijk dat opnieuw te moeten opbouwen na een tijdje niet gespeeld te hebben. Het lijkt er dan ook op dat echt uitstijgen boven het ‘rookie’-niveau er niet inzit voor mij.

Zo ben ik bijvoorbeeld ook nog helemaal niet toegekomen aan de wedstrijdplannen en het playbook. Hierin kies je uitgebreid je tactieken en kun je verschillende vooraf ingestudeerde aanvallen inzetten tijdens je potje. Eerlijk gezegd is het allemaal nog steeds een beetje overweldigend allemaal. Er is zoveel te doen en te managen binnen een team en dat zijn vooral de zaken waar ik als leek geen verstand van heb. Het zorgt er voor mij automatisch voor dat de game wat moeilijker is, zonder dat ik daarbij afbreuk wil doen aan de game of aan de sport.

Want eerlijk is eerlijk, het blijft een toffe sport. Tel daarbij op dat het ook nog eens de beste sportgame qua presentatie is. Wat zou het tof zijn als licentiegames als FIFA of F1 op deze manier met de sport om zouden gaan. NBA 2K20 heeft alles, van een uitgebreide voorbeschouwing, quotes van spelers, entertainment rondom de wedstrijden tot aan gedetailleerde spelers, statistieken en veel passie voor de historie van de sport.

Dat ik nou echt een pro ben geworden in NBA 2K20 kan ik niet zeggen, maar heel veel plezier heb ik er nog wel mee. Hoe dan ook blijf ik het de komende tijd spelen en wie weet komt het uiteindelijk vanzelf nog. Het is in ieder geval nog niet mijn ‘Last Dance’.

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]