Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore

Het duistere Shin Megami Tensei, gecombineerd met het altijd strategische Fire Emblem, vermalen tot een hypervrolijke JRPG-smoothie. Het is een recept dat niet zou moeten werken, maar toch wist Atlus in 2015 een vermakelijke game neer te zetten met Tokyo Mirage Sessions ♯FE. Het probleem was echter dat de game ver onder de radar bleef, zoals bij wel meer Wii U-titels het geval was. Vijf jaar later proberen Nintendo en Atlus het opnieuw, dit keer op de Switch, die een stuk populairder is. Wij namen rustig onze tijd om de straten van Tokyo te bewandelen.

Tenzij je een redelijk fanatieke JRPG-fan bent, is de kans aanwezig dat de naam Shin Megami Tensei je niet zoveel zegt. De Megami Tensei-serie is al sinds 1987 in Japan te spelen, maar is pas sinds 2005 ook in het Westen te vinden. De serie wordt gekenmerkt door dungeon crawling-gameplay, duistere verhaallijnen en een reeks aan bizarre monsters om te verslaan en voor je te laten vechten.

Het is dan ook opvallend dat diens spin-off serie, Persona, in het westen een stuk populairder is geworden, misschien juist omdat de duistere kant van deze serie net een stuk minder is dan bij Shin Megami Tensei. Een cross-over tussen Persona en Fire Emblem was dan ook de logischere keuze geweest voor de game, aangezien zowel Tokyo Mirage Sessions als Persona de kracht van vriendschap en de ziel als kernthema gebruiken. Dit in plaats van het einde van de wereld en het kwaad van de mens, zoals in Shin Megami Tensei vaak het geval is.

Het verhaal van Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore neemt ons mee naar het Tokyo van vandaag de dag, waar we kennismaken met student Itsuki Aoi en zijn vrienden Tsubasa Oribe en Touma Akagi. Wanneer Tsubasa tijdens een auditie voor een muziekprogramma wordt ontvoerd naar een alternatieve wereld, raakt Itsuki verstrikt in de wereld van Mirages en Idolaspheres, de kracht van de creatieve ziel en vooral een hoop vechtpartijen.

Net als in de eerder genoemde series krijg je in Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore namelijk de controle over een niet-menselijk wezen, in dit geval bekend als een Mirage. In tegenstelling tot de andere series gaat het hier echter om een enkel wezen per personage, waarbij ze allemaal gebaseerd zijn op Fire Emblem-personages. Zo zien we Mirages gebaseerd op Chrom, Tharja en Virion uit Fire Emblem Awakening en Caeda, Cain, Draug en Navarre uit de originele Fire Emblem-games.

Gedurende het verhaal bouw je niet alleen een relatie op met je Mirage, maar werk je natuurlijk ook aan de verschillende relaties tussen je teamleden. Daarbij staan de kunsten centraal, want elk van de personages is onderdeel van Fortuna Entertainment. Dit artiestenbureau probeert namelijk niet alleen de wereld te beschermen met de Mirages, maar ook een zakcentje te verdienen door diens leden op te laten treden als acteurs, muzikanten en modellen. Je staat dus regelmatig op het podium, zowel binnen als buiten de verschillende dungeons in de game.

Het merendeel van de game spendeer je in de eerder genoemde Idolaspheres, zoals Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore de verschillende dungeons noemt. Net als in de Persona-serie zijn deze dungeons vooral gebaseerd op de verdraaide verlangens en gevoelens van de verschillende ‘slachtoffers’ in de game. Het zijn vaak simpele zielen die worden overgenomen door een duistere kracht en herrie schoppen in de echte wereld.

Zo zien we een dungeon vol met reclameborden en geforceerde foto’s van modellen bij een verwrongen fotograaf of een dungeon in de stijl van het oude Japan voor een ouderwetse regisseur. Het teleurstellende aan deze dungeons is dat ze nogal saai zijn qua ontwerp. Hoewel ze in sommige gevallen thematisch goed aansluiten, voelt iedere dungeon als een aantal blokken die vijfhonderd keer worden herhaald.

Naast dat ze hierdoor saai worden, blijken ze ook hierdoor verwarrend te worden en zit je continu op de kaart te turen om je weg te vinden. Gelukkig zijn er portalen waarmee je direct naar een specifieke locatie toe kunt, maar deze moet je natuurlijk eerst ontdekken. Je krijgt heel erg het gevoel dat Tokyo Mirage Sessions ontzettend zijn best doet om Persona te evenaren, maar hier telkens net dat laatste beetje tekort komt.

Waar Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore zich dan wel weer weet te onderscheiden van de andere series, is de combat. Deze voelt namelijk niet alleen toegankelijker dan de andere reeksen, maar heeft ook een flow die het leuk maakt om te spelen. Zoals tegenwoordig gebruikelijk is bij Atlus-JRPG’s, draait Tokyo Mirage Sessions om turn-based gevechten waarbij je vooral aanvallen van een specifieke klasse gebruikt om schade aan te richten. Zo zijn er vijanden die zwak zijn tegen zwaarden, maar sterk tegen bijlen, of vijanden die vuuraanvallen kunnen weerstaan, maar neergaan bij het kleinste beetje vorst.

Waar Tokyo Mirage Sessions het net even anders doet, is wanneer je een tegenstander effectief aanvalt. Op dat moment start je namelijk een Session, zoals de game het combo-systeem noemt. Door jouw personages te trainen en te levelen, krijgen zij de mogelijkheid om bij specifieke aanvallen in te haken en zo de combo voort te zetten. Deze combinaties kunnen oplopen tot wel twintig opeenvolgende aanvallen, wat desastreus kan zijn voor de vijand.

Je hebt echter maar tien personages tot je beschikking, dus om hele hoge aantallen te behalen moet je ook op andere elementen vertrouwen. Zo heb je bijvoorbeeld Dual Attacks, welke kunnen worden getriggerd tijdens een Session. Deze speciale aanvallen brengen extra schade aan en hebben in veel gevallen een bijkomend voordeel, zoals het herstellen van je gezondheid, het verwarren van de tegenstander of het voortzetten van de Session. Vertrouwen op deze aanvallen is echter een risico, aangezien ze willekeurig verschijnen en je dus niet in kan schatten wanneer ze plaats zullen vinden.

Tijdens de aankondiging van Tokyo Mirage Sessions ♯FE Encore, werd er direct de nadruk op gelegd dat het een cross-over zou zijn tussen Shin Megami Tensei en Fire Emblem. De game zou ontwikkeld worden door Atlus en overzien worden door Intelligent Systems, het team achter de Fire Emblem-serie. Helaas is van die samenwerking uiteindelijk niet heel veel terug te zien in de game.

Natuurlijk zijn er de Mirages die zijn gebaseerd op de personages en diens klassen in de reeks, maar verder zijn de verwijzingen schaars. Zo is de reizende handelaar Anna te zien in de lokale supermarkt, speelt Tiki een belangrijke ondersteunende rol voor het team en zijn verschillende personages gereïncarneerd als vijanden in de game. Het voelt echter wat magertjes. Het lijkt bijna alsof er door een foutje toevallig wat Fire Emblem-personages in een Atlus-RPG zijn beland. Hier had meer mee gedaan kunnen worden, zeker bij een heruitgave zoals deze.

Het Encore-stukje in de naam van de game een dikke knipoog naar het artiesten-thema, maar het geeft ook goed aan dat er net wat extra’s in deze game zit. Onder de motorkap is er weinig veranderd, zowel op technisch als visueel vlak. Dat is dan ook de reden dat deze vijf jaar oude game het best tot zijn recht komt in de handheld-modus van de Nintendo Switch. Op dat moment schittert de game op je beeld: alles ziet er strak en kleurrijk uit, wat een beetje verloren gaat op een grote tv.

Gameplay-technisch zijn er wel wat dingen veranderd, met als belangrijkste verbetering de versnelde Sessions. Waar het in het origineel niet mogelijk was om de Session-aanvallen door te spoelen, heb je nu de optie om dit wel te doen. De aanvallen zijn nog altijd niet direct, maar de animaties zijn meer dan anderhalf keer versneld, waardoor je op redelijk tempo door een Session met twintig aantallen heen komt.

Ook op het gebied van content zijn er wat kleine toevoegingen te vinden. Zo zijn er extra EX Stories te doorspelen, in de vorm van drie kleine dungeons van ieder ongeveer twintig minuutjes. Hoewel de verhaallijnen net wat meer diepgang geven en de te vinden items leuk zijn, is ook hier het design weer tergend saai te noemen. Daarnaast zijn er extra kostuums vrij te spelen, waaronder speciale Persona 5 en Fire Emblem: Three Houses-kostuums. Allemaal leuke kleine extra’s, maar niet genoeg reden om de game nog eens op te pakken als je dat op de Wii U ook al had gedaan.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]