UFC 3

In de catacombe sta je met klamme handen en knikkende knieën te wachten. Al vier weken lang wist je wie je volgende tegenstander werd. Het wordt geen gemakkelijke strijd, maar het is een obstakel dat je moet doorbreken, mocht je je droom als UFC-held willen bereiken. Door de boxen galmt jouw naam en het publiek raakt in extase. Tijd om binnen de kooi te treden en aan het werk te gaan. Welkom bij UFC 3.

De afgelopen vier jaar doet EA aardig haar best om UFC terug op de kaart te zetten. Voorheen waren de gamefranchises verbonden met de UFC in handen van THQ, met als laatste game Undisputed 3. Na het faillissement van THQ eindigde echter ook  deze gamefranchise. Dit gaf EA dus een mooi moment om de handschoenen op te pakken. Dit resulteerde in 2014 tot de eerste UFC-game die werd uitgegeven door EA. Deze game werd als matig ontvangen. Hoewel de tweede game in 2016 beter werd ontvangen, kampte de game nog met structurele fouten. De vraag is of UFC 3 deze problemen heeft kunnen fiksen.

Veel van hetzelfde

Voor wie even niet meer weet wat UFC precies is, leg ik het even kort uit. UFC, Ultimate Fighter Championship, is een platform waar vechters elkaar kunnen ontmoeten in een achthoekige kooi om elkaar in drie rondes van vijf minuten het leven zuur te maken met behulp van mixed martial arts. Er zijn weinig regels en het gaat er hard aan toe. Degene die na vijftien minuten nog rechtop kan staan, wint. Staan beide deelnemers nog, dan wordt de keuze gemaakt door een panel aan juryleden.

In deze kooi mag veel. De vechters hebben speciale handschoenen, een rubberen mondbeschermer en meestal een korte broek. Vervolgens mogen ze elkaar schoppen, slaan en naar de grond werken om elkaar daar proberen te bedwingen. Aangezien UFC 3 net als de meeste EA Sports-games simulatie-achtig is, komt het concept van UFC 3 bijna een-op-een overeen met de werkelijkheid.

Het simulatiekarakter van de game valt ook te merken in de graphics. De 3D-modellen van de atleten zijn haast fotorealistisch, met natuurlijke bewegingen en haareffecten. Hierdoor kreeg ik van mijn familie een aantal keer de vraag of ik een game speelde of tv keek. Dit realisme heeft niet per se een direct effect op de gameplay, maar zorgt er wel voor dat je meer in de game wordt gezogen.

Hoe je deze simulatie precies uitvoert in de game, is aan jou. Er zijn verschillende gamemodi die allemaal een net wat andere insteek hebben. Toch draait het allemaal om hetzelfde punt: elkaar aframmelen in de kooi. Ten eerste kun je direct online gaan. Hier word je gepaard met een andere speler in een bepaalde gewichtsklasse, waarna je een bestaande UFC-fighter kiest om een wedstrijdje te spelen. In dit format heb je nog de keuze om casual te spelen of om ranked te spelen.

Verborgen RPG-elementen

Wil je een eigen personage vanaf de grond opbouwen tot zijn top in een singleplayer-ervaring, dan is dit ook mogelijk. Je kunt namelijk in een uitgebreide character creation een mannelijke of vrouwelijke atleet ontwerpen, om daarna de rangen van de UFC te beklimmen. Hier kwam voor mij nog een verassing, omdat er behoorlijk wat RPG-elementen in blijken te zitten.

Voor elk gevecht heb je namelijk een bepaalde tijd om je voor te bereiden. In deze tijd kun je kiezen welke trainingen je ondergaat, welke nieuwe moves je wilt leren, welke eigenschappen je wilt verbeteren en hoeveel tijd je spendeert op social media. Jouw aanwezigheid op sociale media heeft invloed op je bekendheid. Ben je bekender en geliefder, dan komen meer mensen naar je gevechten kijken en verdien je dus meer geld. Daarnaast is het soms ook mogelijk om te kiezen hoe je reageert tijdens interviews of op tweets, wat invloed heeft op het imago dat je opbouwt.

Verder moet je ook oppassen op letsel en vermoeidheid. Als je keer op keer dezelfde training doet, kan het gebeuren dat je een blessure krijgt. Wanneer je bijvoorbeeld te veel beentrainingen hebt gedaan en je een spierscheurtje hebt opgelopen, is dit in je volgende gevecht een zwakke plek. Verder kun je jezelf ook te hard trainen. Als dit gebeurt heb je in je volgende gevecht minder uithoudingsvermogen met alle negatieve effecten van dien. Op deze manier heeft UFC 3 een zinnige singleplayer-ervaring gekregen, waar je tactisch je atleet op kunt bouwen terwijl de essentie van de kooigevechten in stand wordt gehouden.

Een game in een game

Een game van EA zou niet een game van EA zijn als het geen microtransacties had. Gelukkig kan ik je wel vertellen dat het effect van die microtransacties verwaarloosbaar klein is. Hoewel ik het jammer vind dat een grote game zoals deze wel microtransacties heeft, valt het in het niets bij de controverse rond Battlefront 2 en valt het hier dus allemaal reuze mee.

Hoe dan ook: de microtransacties komen voor in de derde en laatste grote gamemode in UFC 3: Ultimate Team. In deze gamemode bouw je een roster van vijf atleten, waarmee je online ten strijde trekt tegen andere spelers. Je hebt echter beperkte beschikking over het aantal vechters, want deze moet je verzamelen. Dit deel van de game draait namelijk om een kaarten-/loot box-systeem.

Elk gevecht waar je aan deelneemt levert punten op. Wanneer je wint, krijg je uiteraard meer punten. Wanneer je vijfduizend punten hebt behaald, kun je een loot box kopen en die bevat vijf kaarten. Deze kaarten kunnen van drie kwaliteiten zijn: brons, zilver en goud. Dit kunnen atleten zijn, maar ook technieken,  betere eigenschappen of zelfs tijdelijke boosts

Als je een atleet vindt die goed bij jouw speelstijl past, kun je deze gebruiken en de technieken die je hebt kun je aan je atleet geven. Natuurlijk heeft iedere atleet een lijst aan basismoves, maar de kaarten kunnen de bestaande moves upgraden zodat ze meer damage doen of ze krijgen een compleet nieuwe move. Verder kun je lichaamsdelen upgraden, zodat jouw atleet bijvoorbeeld minder snel beenletsel krijgt of knock-out wordt geslagen.

Wat bijzonder is, is dat hoewel ik normaliter een hekel heb aan microtransacties heb en alles waar het voor staat, ben ik compleet verslaafd geraakt aan deze gamemode. Elke wedstrijd geeft je tussen de 800 en 1200 punten, waardoor je relatief snel aan nieuwe kaarten komt. Het zoeken naar wedstrijden is makkelijk en gaat snel. Het voelt bevredigend om jouw atleet zo op te bouwen om je tegenstander tactisch te slopen.

Infrastructurele hel

Hoewel ik zojuist geopperd heb dat ik met veel liefde Ultimate Team speel, is deze gamemode ook een grote bron van frustratie. Dit komt echter niet door de gamemode zelf, maar door de infrastructuur van de game. Deze slaat namelijk op verschillende plaatsen de plank mis. Ik begin even bij de online aspecten.

Zoals we zojuist gemerkt hebben, kun je tweederde van de content van de game online vinden. Hierdoor kun je eigenlijk verwachten dat dit deel extra aandacht heeft gekregen van de ontwikkelaars, maar dit blijkt niet zo te zijn. In eerste instantie was ik verbaasd door de snelheid waarmee een nieuwe match voor mij werd gevonden. Dit duurde namelijk maar tien seconden. Alleen later merkte ik waardoor dit kwam.

De game maakt geen gebruik van regio’s: alle servers zijn met elkaar verbonden. Het resultaat hiervan is dat je vaak in een match wordt gestopt met iemand uit de Verenigde Staten. Hoewel je dus lekker snel een connectie hebt, heb je geen controle over de kwaliteit van die connectie. Het gebeurt dus regelmatig dat je last hebt van lag, input lag of een vijand die gewoon sneller kan reageren op de dingen die jij doet.

Verder is dit geen makkelijke game. Er zijn veel elementen die je moet begrijpen als je wilt overleven in de ring. Een gevecht kun je opdelen in drie fasen: staand, liggend en in de clinch. Op elk moment kun je vrij tussen die fasen schakelen, maar de controls in die drie fasen zijn allemaal net iets anders. Als dat het nog niet verwarrend genoeg maakt, zijn er veel meer inputs dan dat je gebruikelijk gewend bent met je controller.

Alleen al in het staande gedeelte van het gevecht zijn er zeven lagen waarbij je face buttons in combinatie met de verschillende schouderknoppen moet internaliseren, zodat je de juiste aanvallen op het juiste moment kunt gebruiken. Mocht  je er echt even voor willen zitten om alle systemen te begrijpen, dan wens ik je veel succes. Een functionele tutorial is er namelijk niet. Het enige wat daar op lijkt zijn kort ingesproken video’s en een trainingsmodus waar je wat aan kunt kakken.

Hierdoor is het me herhaaldelijk overkomen dat mijn tegenstander iets deed, waarvan ik geen idee had wat het überhaupt was en hoe ik het moest stoppen. Het enige dat je aan tutorial kunt zien, is tijdens de laadschermen waar je sporadisch een tip krijgt. Hoe EA dit over over het hoofd heeft kunnen zien, is een raadsel.