Total War: Warhammer 2

Total War: Warhammer 2 is inmiddels dik drie weken uit. In een eerder artikel heb je mijn eerste bevindingen over de game kunnen lezen, maar sinds de release heb ik aardig wat uurtjes in deze enorme game gestoken. Waren mijn eerste bevindingen een goede indicatie of sloeg ik de plank mis?

Om je geheugen nog even op te frissen: mijn initiële indrukken over Total War: Warhammer 2 waren uiterst positief. De game zag er goed uit, de game was complex, maar niet té complex. De gevechten voelden gewichtig en de units zagen er legendarisch uit, maar houdt de game dit vast of verliest het na een aantal uur zijn schijn?

Een queeste van epische proporties

Het verhaal van Total War: Warhammer 2 draait allemaal rond die ene gigantische wervelwind van pure magie. Deze is namelijk erg belangrijk, omdat deze de laatste barrière is die de hordes aan demonen tegenhoudt. Twee van de vier rassen vechten voor het behoud van deze barrière. Dit zijn de Lizardmen of Lissal en de Elves.

De twee overige rassen vechten voor het verval van deze barrière. Dit zijn dus de Dark Elves en de Skaven. Beide hebben echter verschillende motivaties. De Dark Elves willen vanwege een door jaloezie gedreven bloeddorst de elven straffen voor een politiek gekleurd verraad, terwijl de Skaven in hun eeuwige zoektocht naar meer macht de magische energie uit de vortex willen halen.

Het klinkt allemaal heel episch, maar hoe vertaalt dit zich naar de game? Het antwoord op deze vraag is heel eenduidig: niet zo bijster goed. Ongeacht welk ras je speelt, is je doel min of meer hetzelfde. Het behalen van je doel vergt een of ander ritueel. Dit kan het offeren van bloed voor de Blood God of het uitvoeren van een magische bezwering zijn.

Voor de Lissal zijn dit Azteciaanse, stenen tabletten, voor de Dark elves zijn dit papieren rollen met spreuken en voor de High Elves zijn dit magische runen. Voor het eerste ritueel heb je er zo’n 350 nodig, dus het is noodzakelijk dat je deze in grote getalen kunt verzamelen. Deze krijg je door het volbrengen van queestes en door de productie uit speciale gebouwen. Sommige gebouwen leveren namelijk deze speciale gebruiksvoorwerpen van kennis. In het kort: verover zoveel mogelijk land en spring op elke queeste die je tegenkomt.

Ontwikkeling en stagnatie

Terwijl je de campaign speelt, wordt je al snel duidelijk gemaakt dat je niet de enige factie bent met wensen. Je bent in een letterlijke race met de andere rassen, die ook deze magische rituelen willen uitvoeren. Zijn jouw vijanden in het proces van het voltooien van een ritueel , dan is de beste oplossing je leger er heen sturen om hen een kopje kleiner te maken.

Maar laat de vijandelijke thuisbasis nu net aan de andere kant van de wereld zijn. Je kunt in theorie je biezen pakken en je legers in een bootje stoppen, maar dan laat je je eigen thuisfront hulpeloos achter. Vatbaar voor elke willekeurige aanval van een sluimerende vijand. Gelukkig is er ook de mogelijkheid om je vijanden te saboteren. Hoe dan? Met snoeiharde cash!

Met goud dat je genereert door de gebouwen in je steden, kun je sabotageteams sturen om het werk van je vijand te blokkeren. Dit kost echter wel een flinke duit en vaak heb je zo’n smak geld niet in je achterzak. Het goud moet je namelijk ook spenderen voor het trainen en onderhouden van je legers, maar ook voor het opbouwen van je steden. Dit laatste is echter cruciaal voor het vormen van een grotere macht met een grotere economie. Hoe je met deze problemen omgaat, is dus een lastige vraag waar eigenlijk geen antwoord op is.

Een tweede reden om geld te investeren in je steden is voor het verkrijgen van nieuwe units. Sommige gebouwen zorgen er in het geval van de Lizardmen bijvoorbeeld voor dat je dinosaurussen kunt trainen, terwijl andere gebouwen misschien boog units geven. Aan de hand van de gebouwen compositie kun je beïnvloeden wat voor opmaak je leger heeft. Ik merkte echter al snel dat het behalen van het hoogste level unit snel gedaan is.

Om dit een perspectief te bieden: binnen ongeveer zeven uur in mijn Lissal campaign had ik de sterkste units die dit ras te bieden had, op de T-rexes na. Op hetzelfde moment had ik net mijn eerste ritueel afgerond. Aangezien er zo’n 5 rituelen en dan nog een eind queeste is, vind ik het redelijk om te stellen dat ik op één zesde van de campaign was. Na dit eerste ritueel krijg je de opdracht om dit proces nog vijf keer te herhalen, waardoor de game al snel herhaaldelijk en saai aanvoelt.

Langzaam verval

In een direct resultaat daarvan begon de game mijn aandacht te verliezen. Ja, de game ziet er nog steeds geweldig uit met Azteciaanse ruïnes in jungles, epische kastelen voor de elven en ondergrondse cavernes voor de Skaven. De units zien er ook fantastisch uit. Het beeld dat je krijgt wanneer je een triceratops door een linie elven stuurt, is waanzinnig. De impact van een meteoor in een centrale linie ratten slingert het brandende ongedierte in alle richtingen.

Maar ook dit heeft een einde. Op den duur heb je alle scenario’s wel gezien en na verloop van tijd is je leger dusdanig machtig en de AI dusdanig voorspelbaar, dat je geen echte uitdagingen meer voor je kiezen krijgt. Daarmee zeg ik niet dat de AI slecht geprogrammeerd is, maar het blijft een AI die een bepaalde geprogrammeerde logica volgt. Het moment dat je deze begrijpt, speel je eigenlijk alleen nog maar voor de vorm.

In mijn eerste impressie was ik erg onder de indruk van de generaals van je leger en hoe je deze kunt opvoeren. Na enige speelervaring kom je er echter achter dat dit minder impact heeft dan je van te voren denkt. Het sterven van je generaal doet namelijk dusdanig veel schade aan de moraal van je troepen, dat je liever het risico niet neemt. Als resultaat houd je je generaal dus vaak op de achtergrond en gebruik je hier en daar een bezwering of laat je hem een bliksemschicht inslaan. Natuurlijk is de keuze hoe je je generaal gebruikt volledig aan jou, maar voor mij maakte dit de x-aantal damage bonussen die je hem hebt gegeven dus virtueel nutteloos.

Natuurlijk houdt het hier niet op. Wanneer je besluit een campagne te spelen met een ander ras, krijg je ook een compleet nieuwe ervaring. Althans, op het gebied van de gevechten. De Lizardmen zijn onwijs sterk, maar langzaam, terwijl de Elves vele malen sneller zijn en dus makkelijker de vijand kunnen flanken. Skaven zijn dan weer in zulke grote getalen dat ze makkelijk de vijand kunnen overrompelen en linies kunnen verzwelgen in totale chaos.

Dubbel dilemma

Is de game dan echt zo slecht als ik er nu over praat? Nee, absoluut niet. De game is leuk en vermakelijk, maar niet tot infinitum. Persoonlijk merkte ik dat ik na dertien uur spelen mijn campagne met de Lizardmen behoorlijk beu was. Doe dit ongeveer maal vier, want je hebt vier speelbare rassen, en ik kom tot het besluit dat ik de game zo’n 52 uur zou spelen.

Is de game zijn volle prijs van 60 euro dan waard? Ja, dat vind ik een lastige vraag, dus krijg je een lastig antwoord. De eerste twintig uur zou ik zeggen van wel, maar daarna zou ik toch een beetje spijt krijgen van mijn aankoop.

Daarnaast vind ik mezelf in een tweede dilemma. Zoals ik al eens heb laten vallen, zijn er vier speelbare rassen in de huidige game, maar er zijn meer dan vier rassen in de game. Zo zijn er de wood-elves, de ondoden, de dwergen, de chaos-warriors en de noorlingen. Hoewel je deze wel tegen kunt komen als vijand, kun je ze niet spelen. Terwijl naar alle schijn, deze facties wel volledig ontwikkeld zijn.

Voor de release van Total War: Warhammer 2 was al bekend gemaakt dat er speelbare rassen achteraf bespeelbaar zouden worden via DLC, wat eigenlijk standaard is voor games van Creative Assembly. En daar is dus precies waar mijn dilemma begint. Dit geeft het gevoel dat je voor €60 niet een volledige game in handen hebt, al hebben sommige mensen misschien wel genoeg aan vier rassen.