Het is grijs, heeft twee tanden en sloopt alles op z’n pad. Nee, het is geen groep bejaarde hooligans maar een kruising tussen een olifant en Sylvester Stallone’s iconische personage Rambo: Tembo, om precies te zijn, en Tembo weet wel raad met vervelende slechteriken die de boel terroriseren. SEGA weet de daad bij het woord te voegen en lijkt eindelijk weer eens een solide game, in de vorm van een platformer, op de markt te zetten met Tembo the Badass Elephant. De naam alleen al tovert een dikke glimlach op je gezicht en laat je dan ook afvragen wat daar in vredesnaam van gemaakt is. Komt het even goed uit dat ik zit te popelen om jullie dat te vertellen.

Zal ik eerst eens bij het begin beginnen? Tembo the Badass Elephant is dus, zoals eerder gezegd, een platformer waarin een geharde veteranenolifant de eer krijgt om de hoofdrol op zich te nemen. Als Tembo is het aan jou om je gewicht in de strijd te gooien en het je menselijke medesoldaten wat makkelijker te maken. Er wordt namelijk hevig geknokt in de wereld, en waar geknokt wordt, vallen slachtoffers. In dit geval betreft het enkele tientallen gegijzelden die nodig gered moeten worden. Gelukkig heeft Tembo een brede rug en zenuwen van staal. Jouw missie is een duidelijke en luidt als volgt: red de gijzelaars en sloop alles, maar dan ook alles, van de tegenstanders. Dat je daar wat vijandelijke troepen mee neer maait is alleen maar meegenomen. Ze zullen weten dat je er geweest bent. Eigen schuld, dikke bult!

Tot zo ver een synopsis van het flinterdunne, maar geheel in stripboekstijl vertelde verhaal. Tijd om eens uit te leggen hoe de game in elkaar steekt. Het is dus de doelstelling om zo veel mogelijk gegijzelden te bevrijden, waarvan er telkens tien in een level zitten. Naast deze gegijzelden sterft het er van de vijandelijke troepen, inclusief hun geschut, die uitgeschakeld dienen te worden. Hoe meer, hoe beter, gezien het aantal uitgeschakelde soldaten doorslag biedt of je het een na laatste level van een hoofdstuk mag betreden. Dat uitschakelen van je vijanden doe je op een manier die een opgefokte olifant betaamt, platwalsen of pletten. Je zult je dan ook voornamelijk bezighouden met rennen, rennen en nog eens rennen. Om de variatie toch een beetje op peil te houden, zul je zo nu en dan ook moeten springen, slingeren, en uppercuts uitdelen.

Al deze bezigheden voer je uit in zo’n vijftien levels, waarvan de eerste drie per hoofdstuk (totaal drie) bedoeld zijn om een zo hoog mogelijke bodycount te creëren. Heb je genoeg vijanden omver gekegeld, dan mag je het vierde level betreden. Heb je die ook overleefd, dan mag je naar een echte stageboss, die iedere keer iets pittiger wordt. Nu zul je je gedurende de eerste twee hoofdstukken snel afvragen of dit niet heel weinig is, maar naarmate je het tweede hoofdstuk voltooit en de stageboss mag ramperen, zul je ervaren dat de game toch niet zo makkelijk is dan je in eerste instantie dacht. Sterker nog, de game wordt zelfs behoorlijk uitdagend. Vooral wanneer je voor de volle mep gaat en alle tien de gegijzelden wilt bevrijden, zul je zien dat je regelmatig terug naar je checkpoint keert, zolang je nog pindakaas hebt.

Pindakaas? Ja, pindakaas, gezien je bij elke keer dat je af gaat een lekkere pot pindakaas achterover drukt om de geleden nederlaag te boven te komen. Deze potten pindakaas kun je gelukkig weer aanvullen door pinda’s te scoren. Nu zul je al snel zien dat ook aan pinda’s geen gebrek is, al dien je er wel een slordige 300 op te pikken voordat je er een potje mee kunt vullen. Zo nu en dan tref je een megapinda aan die het allemaal nog vlotter laat gaan. Om het je toch nog een beetje makkelijker te maken, wemelt het in de wereld ook van de kratten waarin een kleine healthboost zit.

Dus, je moet goed lomp en hard voor je uit rennen en kratten met pinda’s en health scoren. Appeltje, eitje! Nee, dat dan weer niet. De ontwikkelaar heeft duidelijk inspiratie opgedaan bij andere platformers (waarbij ik meer dan eens moest denken aan een andere SEGA-platformer, Sonic) en zichtbaar zijn best gedaan om het niet te makkelijk te maken. Zo wordt Tembo met de regelmaat van de klok bestookt met vuur, maar ook daar haalt onze dikhuid zijn slurf niet voor op. Her en der verspreid vind je waterinstallaties waar je je slurf kunt vullen met water en zo de vlammen (soms slechts tijdelijk) weer kunt doven. Er is zelfs met dit gegeven een heus puzzelelement in de game gebracht. Soms zul je toch echt even drie keer achter je kruin moeten krabbelen om uit te pluizen hoe je verder moet.

Al met al biedt deze simpel ogende platformer toch behoorlijk wat plezier, op zowel grafisch- als gameplaytechnischgebied. Buiten de steeds pittiger wordende gameplay om ziet de game er uit om door een ringetje te halen, mits je van over de top stripboekstijl houdt. Tembo ziet er, ondanks zijn ruige outfit, lieflijk uit en toetert er hevig op los, bijgestaan door fonetische teksten. Dat je honderden vijanden kapot trapt of slaat, lijk je bijna te vergeten door de komische noot in de game. Ook het leveldesign is dik in orde en de game draait op de PlayStation 4 zo strak als het maar zijn kan, met hier en daar een klein bugje waardoor je soms blijft hangen. Geen dealbreakers, gezien het sporadisch voorkomt.

Dan komt nu misschien nog het grootste pluspunt: de prijs. Tembo trappelt al voor net iets meer dan een tientje over je beeldscherm heen (wederom, PlayStation 4) wat het speelplezier alleen maar ten goede komt. Het komt niet vaak meer voor dat een game die je zoveel uitdaging en speelplezier biedt voor nog geen kwart van de grote AAA-titels te downloaden valt. Mocht je na deze review toch nog twijfelen, dan kun je altijd nog de demo proberen.