Het was misschien de titel voor de Xbox One waar ik persoonlijk zo verschrikkelijk hard naar uit heb gekeken dat ik er voor deze keer eens echt de tijd voor nam om er mijn ongezouten oordeel over te vellen. Ik heb het over Quantum Break, de game waar ik gedurende gamescom 2015 m’n kop maar niet over kon houden. Er zijn maar weinig nieuwe franchises waar ik echt warm voor loop, maar Remedy wist me met hun concept zo te boeien dat ik die game moest en zou spelen. Nu is het moment daar dat ik met Quantum Break aan de slag heb gekund en mezelf aan één van de kanten van mijn concullega’s kan scharen. De meningen blijken namelijk sterk verdeeld. Het is tijd om mijn kant van het verhaal te delen met jullie, mijn trouwe lezers.

Om te beginnen kan ik jullie allemaal vertellen dat van beide kanten wat te zeggen valt. Zo is iedereen het er wel over eens dat het concept van Quantum Break ruimte biedt voor een hele puike game. Quantum Break vertelt namelijk het verhaal van meerdere mensen, waarvan Jack Joyce, zijn broer William Joyce en familievriend Paul Serene de hoofdrol vertolken. Paul denkt het ei van Columbus te hebben gevonden. Om zijn laatste bouwwerk te demonstreren, nodigt Paul zijn oude vriend Jack uit om te komen kijken naar zijn tijdmachine. Helaas gaat niet alles zoals het hoort, iets waar Jacks broer William nog voor probeerde te waarschuwen, maar de gevolgen zijn catastrofaal. Het falen van de tijdmachine veroorzaakt een breuk in de tijd, waardoor de tijd zich vreemd begint te gedragen. Al snel merk je dat jij sinds deze breuk over krachten bezit, maar Paul ook. Maar Paul houdt er sindsdien ook een verborgen agenda op na. Jij en William zetten alles op alles om de Breuk te herstellen. Paul daarentegen, die heeft dat liever niet.

En zo ontstaat dus al gauw een vete tussen jou en Paul. De man die ooit je vriend was, lijkt te zijn veranderd in je aartsvijand, maar wel een vijand met veel macht. Serene is namelijk het hoofd van een bedrijf genaamd Monarch Solutions, en Monarch Solutions lost de problemen graag op met wapengeweld. Jij, Jack Joyce, dient dus alles uit de kast te trekken om ervoor te zorgen dat je niet eindigt als een gatenkaas. Dat doe je op twee manieren. Met conventionele wapens en met je Time Powers. Nu gaat hier al een klein dingetje fout, namelijk de variatie van je vuurwapens. Quantum Break is namelijk een cover-based third person shooter met weinig unieke vuurwapens. De wapens die de game rijk is, kun je al voorspellen. Ik noem een light SMG, een assault rifle, een handpistool (waarvan ook een heavy- en burst-variant is) en een semi-automatische shotgun.

Hoewel dat meer dan voldoende lijkt, rust het probleem meer in de impact, die eigenlijk ontbreekt. Geen enkel wapen lijkt echt de punch te hebben die het hoort te hebben. Dit komt niet per se door de wapens zelf, maar wel door de vijanden die je ermee moet verslaan. Veel van deze vijanden hebben namelijk een zwakke plek in hun gear (vaak op de rug). Het maakt eigenlijk niet uit met welk wapen je die zwakke plek raakt, als je daar een voltreffer scoort, is het prijs. Ook attachments als een holographic sight hebben totaal geen meerwaarde in de game, wat weer wordt veroorzaakt door de zeer minimalistische crosshair. De crosshair is namelijk niet meer dan een stipje, die hooguit rood wordt wanneer je deze over een target haalt. Wat voor wapen je ook hebt, dit is en blijft dat stipje. Het gemis aan een goede crosshair wordt dan ook snel door mij als speler gecompenseerd door enige vorm van aim-assist of het overmatig gebruik van je Time Powers, die een stuk meer impact met zich mee lijken te brengen.

Het wordt dan ook al heel snel duidelijk dat Remedy de nadruk wil leggen op het gebruik van deze krachten, vooral omdat deze van tijd tot tijd fenomenale beelden opleveren. Joyce kan met zijn vergaarde krachten namelijk een tijdelijk schild vormen, een supersprint trekken en een tegenstander met een gelikte takedown uitschakelen of een vijand totaal vastzetten in een soort tijdbubbel. Naarmate je door middel van verzamelde Chronon Sources deze krachten uitbreidt, maak je steeds meer kans tegen wat sterkere vijanden, die door Serene voorzien zijn van stutter-free pakken. Deze stutter-free pakken zorgen ervoor dat de drager ervan niet lijdt onder de timefreezes die jij op ze afvuurt, of de perikelen die de Breuk met zich meebrengt. Ook jij zult af en toe al je krachten moeten bundelen om je te weren tegen de Breuk, want wanneer alles op je pannetje gedonderd komt wil je maar een ding, en dat is de tijd stilzetten.

Eén ding moet ik Remedy meegeven, Quantum Break ziet er het merendeel van de tijd sensationeel uit. Ik zeg bewust merendeel, want de grafische pracht wordt regelmatig teniet gedaan door een bekend fenomeen in de huidige generatie games: framedrop. Quantum Break heeft namelijk ook op de console te kampen met een instabiele framerate, vooral na de cutscenes. Het is geen dealbreaker, maar wel een opvallende slordigheid die de rest van het grafische bombardement een beetje verpest. Ook de soms aparte bugs (vooral gemerkt in de beginfase) lieten mij de game tot twee keer toe onvrijwillig herstarten op een eerder checkpoint. Zo verdween in een geval William geheel nadat ik hem voorbij was gelopen (wat kennelijk niet mocht) en ik daardoor mij objective niet meer kon voltooien en verdween in het tweede geval zelfs heel het interieur als sneeuw voor de zon. Zo bleef er dus voor mij geen enkele cover meer over, maar ook niet voor de vijand, die juist geprogrammeerd was om als de wiedeweerga dekking te zoeken. Vreemd…

Dan nu het punt waar alle critici zo’n beetje hun meningen lijken te verdelen: de opbouw van Quantum Breaks verhaal. Quantum Break wordt namelijk opgedeeld in vijf hoofdstukken, waarvan ieder hoofdstuk bestaat uit een groot gedeelte third-person actie en verkenning met Jack, een kort stukje waarin de allesbepalende keuzes worden gemaakt met Paul en een flinke episode van Quantum Break’s live-action serie. Ieder hoofdstuk duurt grofweg een uur, afhankelijk van de hoeveelheid items die je wilt gaan zoeken met Jack. De actie met Jack kun je per hoofdstuk vaak in pak ‘m beet 30 tot 45 minuten voltooien. De scènes met Serene duren nooit langer dan vijf minuutjes. De live-action episodes variëren ook van vijftien tot twintig minuten. Dit betekent dat je Quantum Break dus in een slordige vijf uren zou kunnen voltooien, wat kort is. Hier lijken dus ook de meeste onvoldoendes hun oorsprong te vinden.

Toch is dat niet helemaal terecht. Hoewel ik het met velen eens ben dat vijf uur niet lang is voor een game als Quantum Break, vind ik wel dat het vijf uren vol spanning zijn, waarin het verhaal goed gedoseerd wordt ontrafeld. De vete tussen Serene en de broertjes Joyce lijkt wat traag op gang te komen, maar de meerdere lagen van intrige en de mogelijkheid om daar als speler zelf een draai aan te geven, laten je toch weer uitkijken naar de ontwikkelingen in de volgende episode. Nu moet ik toegeven dat vooral het acteerwerk van enkele sterspelers hier grotendeels voor verantwoordelijk is, maar ook het verhaal zelf blijft tot het einde toe een genot om naar te kijken. In tegenstelling tot andere games waar dialoog juist tegenstrijdig werkte en de vaart uit een game haalde, weet deze in Quantum Break juist wat diepgang in een anders repetitieve shooter te brengen.

Om dit hele verhaal naar een climax te helpen, sluit ik af met mijn algehele beoordeling, waarin ik kan zeggen dat Remedy in mijn ogen een goede poging heeft gedaan met Quantum Break. Grafisch is de game, ondanks de vreemde bugs en framedrops, een plaatje. Dat het ontwikkelteam weet hoe ze moeten mocappen is een zekerheid, vooral wanneer je de cutscenes bekijkt. Gameplay-technisch lijkt Remedy iets te veel de focus te hebben gelegd op Joyce’s Time Powers en iets te weinig op de shooter-elementen. Daar had men dus wel iets meer de tijd voor mogen nemen. Zijn mijn verwachtingen uiteindelijk waargemaakt? Ja en nee. Ja, de game is grafisch vaak ongekend en geeft me een verhaal waar ik niet genoeg van kan krijgen. Nee, de actie is soms wat uit balans en de game gaf me te weinig van dat verhaal. Nu kan ik natuurlijk de game nog eens spelen en met Paul Serene totaal andere keuzes maken. De uitkomst verandert er niet door, dat is een les die Serene me heeft geleerd. Of heeft hij het toch fout…?