Project CARS – Keiharde autoporno

Mens en machine, een man en zijn auto. Het is een match made in heaven. De auto is voor de man wat  voor de vrouw een handtas en schoenen is: onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen, voor sommigen is de auto slechts een stuk staal met glas en rubber om van punt  A naar punt B te komen, maar wij weten wel beter. De auto is een geschenk van boven en dient gekoesterd te worden. Helaas zijn de meest exclusieve varianten niet aan ons besteed, gezien we niet allemaal multimiljonair zijn. Was er maar een manier om toch zo dicht mogelijk bij die ervaring te komen. Dat is wat Slightly Mad Studios gedacht moet hebben toen men begon met Project CARS, want één ding is zeker: Dit is keiharde autoporno, zonder censuur.

Racegames kennen we intussen in vele soorten en maten, van de minder serieuze arcaderacers tot ware simulators. Het landschap van racegames leek al geruime tijd verzadigd door een groot aantal gevestigde franchises. Toch namen Slightly Mad Studios en Namco Bandai een gok, tezamen met een hele zwik aan Kickstarter-backers die de game vanaf het begin hebben gefinancierd. Het resultaat moest een game worden waar autoliefhebbers altijd van hebben gedroomd, een ware simulatie waarmee men zich bijna op het circuit waant, minus de lucht van brandstof en brandend rubber. De game kreeg een uitstel en nog een, de game moest gewoon perfect zijn. Falen was geen optie en ik kan je geruststellen: men is met vlag en wimpel geslaagd.

Slightly Mad Studio’s weet namelijk iets te doen wat veel studio’s niet weten te bereiken: het naleven van de hype die men creëert rondom een game. Waar anderen in zo’n situatie vaak de eindgebruiker, ons gamers, toch vaak achterlaten met een vorm van teleurstelling, doet Slightly Mad Studio’s dat niet. Dat er met een absolute voorliefde voor de autosport aan deze game is gewerkt, sijpelt uit de poriën van Project CARS. Alleen daarom zou dit bijna de kortste review in mijn geschiedenis als reviewer kunnen zijn, want ik zou je bijna willen aanmoedigen om, als je een ware petrolhead bent, alles te laten voor wat het is en je aanraden je als de wiedeweerga naar de dichtstbijzijnde retailer te begeven om Project CARS te bemachtigen. Toch doe ik dat niet, want er is een catch.

Project CARS is namelijk niet een game die je zonder meer meteen retegaaf gaat vinden, nee, het kan zelfs zijn dat deze schitterende game helemaal niks voor je is, ook al zijn racegames helemaal jouw ding. Dit klinkt erg verwarrend, dat snap ik, en daarom zal ik ook uitleggen waarom. Het sterkste punt van Project CARS is namelijk meteen zijn achilleshiel: de game is moeilijk… en ik bedoel dan ook echt erg moeilijk. Project CARS wil namelijk, zoals men zelf al aangeeft, de ultieme racing experience bieden. Dit is natuurlijk erg vooruitstrevend en iets wat echte racefanaten graag horen, maar gamers dienen er dan ook rekening mee te houden dat een game als Project CARS onvergeeflijk is, falen is geen optie. In een echte race heb je ook niet de optie om je wagen weer netjes te laten respawnen op de baan. Nee, Project CARS is alleen weggelegd voor mensen die alles aan de autosport willen beleven, de leuke en de minder leuke dingen.

Dat betekent, in het geval van de careermode, dat je ook bij het begin begint. Niemand wordt als een kampioen geboren, kampioenen ontwikkelen zich gaandeweg. In de autosport beginnen de meeste coureurs met racen in karts, daar vorm jij in de game geen uitzondering op. Je start je carrière bij een van de twee teams die interesse in je lijkt te hebben en waar je een contract van aangeboden krijgt om voor ze uit te komen in een 125cc kart. In de karts krijg je vast de ‘feel’ van het racen en maak je ook vast kennis met enkele rijtechnieken en het aanpassen van je instellingen. Je team stelt namelijk je voertuig altijd netjes voor iedere race af, maar je krijgt altijd nog de optie om je wagen aan te passen aan jouw eigen voorkeuren. Dat ook hier realisme weer het speerpunt is, blijkt maar weer uit de lijst opties die je voorgeschoteld krijgt. Van bandenspanning tot rembalans en traction control, alles heeft invloed op de prestatie van je auto.

Deze prestaties zijn uiteraard ook aardig afhankelijk van het wegdek en de weersomstandigheden tijdens de race. Het is namelijk niet altijd lekker weer op het circuit, nee, soms komt het met bakken uit de lucht gevallen. Maar the show must go on en een ervaren coureur laat zich niet uit het veld slaan door een beetje regen of onweer. En ervaren zul je dan ook moeten zijn om je wagen, ongeacht de instellingen, op de baan te houden. Een vingergevoelige besturing is dan ook iets waar je gedurende je carrière aan zult moeten werken. Simpelweg je rechter trigger indrukken en flink remmen voor de bocht zal namelijk resulteren in een helm vol grind of een rendez vous met de bandenstapels. Dit hoeft niet altijd einde oefening te betekenen, zeker niet als je hebt ingesteld dat je je carrière als novice wil doorlopen, gezien je kunt instellen of je schadeloos blijft bij een crash, je alleen optische schade lijdt of ook echt de gevolgen van de schade wil ondervinden.

Het schademodel is slechts één van de opties die je als speler kunt aanpassen wanneer het de algemene gameplay betreft. Je kunt het jezelf namelijk zo makkelijk of moeilijk maken als je zelf wil. Dat Slightly Mad niet de intentie heeft om het een te makkelijke game te maken, blijkt uit de standaard instellingen die men zelfs op de novice-graad aanraadt. Steering-assist en brake-assist staan namelijk in de makkelijkste stand standaard uit, maar deze zijn wel aan te zetten wanneer men dat wenst. De ideale racelijn en de aanbevolen snelheid in de bochten worden wel aangegeven en je tegenstanders zijn over het algemeen niet zo verschrikkelijk moeilijk in te halen. Naarmate je vordert in je carrière verandert dat natuurlijk wel en ook de voertuigen worden wat moeilijker te beheersen, gezien deze steeds krachtiger worden, maar vooral in het kartseizoen zul je niet veel moeite hebben met winnen in de novice-stand.

Om toch vast wat ervaring op te doen in de wat krachtigere voertuigen, kun je altijd vast wat oefenen in de free practice-mode. Elk beschikbaar voertuig en circuit zijn vrij om uit te proberen. Om te kunnen oefenen in elke omstandigheid kun je zelfs de weersomstandigheden en de tijd van de dag instellen. Medeweggebruikers hoef je niet te verwachten, dus je kunt je volop focussen op het beheersen van de wagen en het circuit. Zo kun je later goed beslagen ten ijs komen gedurende je carrière of tijdens een race tegen andere gamers online.

Waar iedereen vanaf het begin al nieuwsgierig naar is geweest, zijn de grafische prestaties van de game. Nu heb ik de game op de Xbox One gespeeld en ik mag zeker niet klagen! Sure, op de pc ziet de game er nóg beter uit, maar de game stelt absoluut niet teleur. Men heeft duidelijk heel veel tijd gestoken in details, details die vooral opvallen in enkele specifieke views tijdens het rijden. De game kent standaard camerastandpunten die je in iedere racegame terug ziet: de chasecamera, cockpit-view en een soort motorkap-view. Vooral in de cockpit-view valt het gehalte aan detail goed op. De handbewegingen van de coureur, de metertjes, de lampjes, alles lijkt te kloppen. Maar het zijn vooral de bijrijders-view en de ware first person-view die Project CARS speciaal maken. In de bijrijders-view zien we goed hoe de voeten reageren op de ingegeven commando’s op de controller. De first person-view is helemaal een ware traktatie. We kijken namelijk letterlijk door de ogen van de bestuurder. Zo is duidelijk dat we door het vizier van een helm kijken. Ook houdt een coureur nooit zijn hoofd 100% stil tijdens het rijden, dus ook niet in Project CARS.

Daarbij is ook de audio in de game sterk afhankelijk van deze cameraposities. In de first person-view horen we alles enigszins gedempt, maar horen we ook alle rammeltjes die men kan verwachten in een cockpit. Het sissen van de dumpvalve, het stotteren van het toerental, het inslaan van de grindkorrels en het tikken van de regen zijn enkele voorbeelden van de geluiden die men duidelijk hoort. Nu klinkt de motor van een auto natuurlijk heel anders wanneer men achter de auto staat en dat is in de game niet anders. Wanneer men de chasecamera selecteert wordt men getrakteerd op het brullen van de motor, wat bij iedere wagen weer anders is. Dit verschil is vooral duidelijk merkbaar wanneer de Formula A-wagen kiest. Visueel is het misschien het mooiste in de cockpit-view, maar qua geluid is de chasecamera gewoonweg verslavend. Het gillen van de motor laat de haren van een autofanaat rijzen, trust me.

Na het lezen van deze review zou je bijna zeggen dat de game perfect is, de heilige graal onder de racegames. Dat is het ook bijna, het heeft zelfs mij als casual racer totaal overtuigd. De enige vorm van irritatie is misschien het wachten tijdens het laden en enkele omslachtigheden. Project CARS neemt soms namelijk aardig zijn tijd om een race te laden, alsook tijdens het opslaan van opties. Ook de gemaakte foto’s van je auto, in je garage of tijdens een race, zijn alleen terug te vinden door een hub te bezoeken in plaats van je persoonlijke profiel. Deze hub stuurde mij telkens naar het YouTube-kanaal van Project CARS waar ik alleen trailers zag in plaats van mijn foto’s, wat ik verwarrend vond. Ook biedt Project CARS op dit moment, in verhouding met andere grote titels, in het genre niet een heel grote lijst aan voertuigen en circuits. Van de meeste circuits hebben ze overigens wel meerdere varianten. Het zijn allemaal geen extreem tergende dingen, maar wel een beetje jammer.